The Mars Volta - The Bedlam in Goliath
Laat hierover geen misverstand bestaan: The Mars Volta is een belángrijke groep (nou ja: een duo, met telkens andere namen op de gastenlijst). Toch zult u in uw wijde kennissenkring lang moeten zoeken om iemand te vinden die hun platen ooit daadwerkelijk en vrijwillig heeft uitgezeten.
Er is namelijk niet doorheen te komen: zo progrockerig, pocherig, bij de lange kroezelharen getrokken en over the top komt men het nog zelden tegen. In de buurt van een paddokwekerij wonen én er de grootste afnemer van zijn is wellicht de aangewezen remedie. Wie The Mars Volta al eens live meegemaakt heeft - op Pukkelpop bijvoorbeeld - en zich na drie kwartier ook afvroeg of hij nog naar dezelfde dan wel reeds naar een andere solo stond te luisteren, weet wat we bedoelen. Of herhaalde blootstelling intussen sporen nalaat? U gelooft toch niet dat goed Humo-volk als (godb) of (jub) alleen door het leven zo fel getekend is? (Herlees hun hilarische TMV-recensies.)
Ook op de nieuwste, 'The Bedlam in Goliath', is het van dattum: alwéér een conceptplaat (dit keer over een moorddadig ouijabord en een geest genaamd Goliath, zie ook het interview elders op de TTT-pagina's), amper twee songs die de vijf minuten niet overschrijden, titels als 'Aberinkula', 'Askepios', 'Metatron' of 'Ouroborous' en de blijkbaar onuitroeibare dwangmatigheid van gitarist Omar Rodriguez Lopez en zanger Cedric Bixler Zavala om in één en hetzelfde nummer álle veertig stijlen te proppen die ze met hun beidjes beheersen. Op 'The Bedlam in Gotham' ook weer met salsa-invloeden toe! Begin er als recensent maar aan.
Bij dezen. Begeleid door The Mars Volta Group (met welluidend volk als Adrián Terrazas-Gonzales, Pablo Hinojos-González, Juan Alderete de la Peña en... ouwe trouwe John Frusciante van Red Hot Chili Peppers) opent het duo met de potente rocker 'Aberinkula' zowaar sterk. Cedric Bixler-Zavala wendt zijn beste jonge-Robert Plant-stemmetje aan in een opener die licht oosterse invloeden verraadt (zie ook de hoes en het verhaal) en in de riff vage herinneringen oproept aan 'The Wall' van Pink Floyd. Maar het helpt dat de als vanouds gezwollen tekst hier nauwelijks verstaanbaar is: 'Have you seen the living/Tired of their own shells/All the non believers/Torso in the well' lezen we met enige afschuw. 'And may tekstschrijver Bixler Zavala burn in hell!', verzuchten wij dan. Helpt eveneens: dat het nummer braafjes onder de zes minuten afklokt en zo de wild om zich heen solerende Omar Rodriguez Lopez voortijdig (wat heet!) een halt toeroept.
Die Rodriguez Lopez - music, arrangements, direction - is de dirigent en het meesterbrein, en dat zult u geweten hebben: in 'Metatron', 'Cavalettas' en 'Soothsayer' - drie doorwrochte lappen van meer dan acht minuten - staat er op zijn enthousiasme helaas geen rem. Eén keer komt The Mars Volta nog in de buurt van een 'song', op het aan Prince herinnerende 'Agadez'. Voor het overige: a load of ondoordringbare shit dan wel ongelooflijk meesterschap, 't is maar met welk oor u ernaar luistert. 'The Bedlam in Goliath' zal de fans niet ontgoochelen - hoewel het geen stap voorwaarts is - maar gezonde mensen raden wij aan om er toch maar weer in een wijde boog omheen te lopen.
En mijnheer doktoor, wilt u dan nu voor het dossier 'Sanoma Magazines Belgium/Werkongeval PJV6452' de schade komen opmeten a.u.b.?
