The Mist
Wanneer Frank Darabont aan de slag gaat met een verhaal van Stephen King, raakt onze polsslag automatisch in overdrive. Darabont is - samen met 'Stand By Me'-regisseur Rob Reiner - immers één van de weinige cineasten die weet hoe hij het onnavolgbare proza van de Amerikaanse succesauteur in mooie beelden moet gieten: kijk maar eens naar de gevangenisdrama's 'The Shawshank Redemption' en 'The Green Mile'.
Ook de derde handdruk tussen King en Darabont, 'The Mist', kan in zekere zin als een gevangenisfilm worden gewaarmerkt: we volgen enkele tientallen in een supermarkt als ratten in de val zittende zielen (Thomas Jane! Marcia Gay Harden! Toby Jones!) die worden belaagd door allerhande vuige, uit een geheimzinnige mistbank opduikende creaturen (Vliegende reptielen! Dodelijke spinrag afvurende langpootkreeften! Slijmbeesten met afstotelijke zuigmonden!). Maar ga nu niet meteen de Ghostbusters bellen, want het bijzonder eigenaardige, allesbehalve crowdpleasende scenario van 'The Mist' maakt enkele bevreemdende kronkels. Darabont, in grote lijnen trouw blijvend aan Kings uit 1980 daterende novelle, poot je eerst neer in een nogal campy horrorfilm (die ene dikke tentakel lijkt wel een restant van Ed Woods 'Night of the Ghouls'), trakteert je vervolgens op een diep verontrustende snelcursus angst en hoe erop te reageren (de personages splitsen zich snel in twee kampen: de rationele geesten en de religieuze maniakken) en loodst je ten slotte een ongelooflijk naargeestige slotacte binnen (noot: Darabont verving Kings oorspronkelijke open einde door een meer sombere ontknoping - tot afgrijzen van de studiobonzen maar tot groot enthousiasme van de Meester zelve).
De beklemmende supermarktscènes, Darabonts stikdonkere kijk op het mensdom (de grootste bedreiging komt niet van búiten, maar van bínnen), en het apocalyptische slotakkoord maken van 'The Mist' een hyperclaustrofobische trip die je maagklieren af en toe ongemakkelijk doet samentrekken, maar een echte topper is dit niet. De acteurs doen nog wat ze kunnen met hun bordkartonnen personages, maar de verklaring voor de bovennatuurlijke gebeurtenissen suckt een beetje, en het verhaal weet - en dit is het grote verschil met 'Shawshank' - nooit echt uit de genreconventies te breken. Ondanks de grote aspiraties blíjft 'The Mist' in lijf en leden één langgerekte 'Twilight Zone'-aflevering over vieze beestjes die op het raam komen kloppen. Aan u om ze al dan niet welkom te heten.
