The Murder Capital: 'Er zit veel frustratie in onze songs, maar ik weiger te geloven dat we gefuckt zijn'

Caracas in Venezuela, dat is een echte ‘murder capital’, een grootstad waar gemoord wordt en waar criminaliteit welig tiert. Dublin is dat níét, maar de Ierse hoofdstad is wel de thuisbasis van The Murder Capital, de vijfkoppige Ierse band die op Rock Werchter nog op het allerkleinste podium stond, maar daar publiek én critici wel een ferme draai rond de oren gaf. Nu is er ook ‘When I Have Fears’, een debuutplaat die verlamden weer doet lopen en blinden weer doet zien. ‘Weet je wat het probleem is met ons, Ieren? Wij zijn zulke hopeloos naïeve romantici.’

'We zijn begenadigde ruziemakers, maar fysiek wordt het nooit'

De backstage van Rock Werchter, een bloedhete voorlaatste dag van juni. James McGovern en Gabriel Paschal Blake, respectievelijk de zanger en bassist van The Murder Capital, roken buiten nog snel een sigaretje vooraleer ze door het meisje van de platenfirma worden binnengeloodst in de door airco gekoelde en met plastic designmeubelen ‘gezellig’ gemaakte interviewcontainer. Ze hebben er net hun zegetocht op het podium opzitten, maar dat is er niet echt aan te merken: achter hun donkere zonnebrillen gaan niet alleen door de zon rood aangeslagen gezichten schuil, maar ook een duidelijk merkbare jonge nervositeit, onwennigheid zelfs.

HUMO Jullie delen in Dublin een repetitieruimte met twee andere favoriete gitaargroepen van me: Girl Band en Fontaines D.C. Hoor je van hen weleens iets waarvan je denkt: jammer dat wij daar niet zijn opgekomen?

James MCGOVERN «Fontaines en wij huren dezelfde kamer, dus we zijn er nooit gelijktijdig. Girl Band zit in een ander hok, dus daar vangen we weleens enkele noten van op. Pillow Queens is trouwens nog een groep die er zit, net als Odd Morris…»

Gabriel Paschal BLAKE «Het is een speciaal gevoel, muziek spelen in een gebouw waarin nog een hele hoop andere bands zichzelf volop aan het uitvinden zijn. Alleen al door die opzwepende vibe is het een plek die je aanmoedigt om het onderste uit de kan te halen, om heel hard te werken aan je songs.

»Voor de opnames van de plaat zijn we naar Londen getrokken, en daar opereerden we voor het eerst in een bubbel, een soort isolement. Maar voor producer Flood wilden we die overstap wel maken.»

HUMO Flood – echte naam Mark Ellis – is de sterproducer van U2 en Depeche Mode. Hij wilde per se met jullie werken, wil de legende.

MCGOVERN «De reden waarom we met Flood in de studio zijn beland, is zijn enthousiasme. He wanted the job so fucking bad dat hij maar niet stopte met ons te stalken. Maar zodra we de song ‘Feeling Fades’ met hem hadden opgenomen, wisten we ook dat híj de man was om de hele collectie songs op te nemen.»

HUMO ‘As the feeling fades away, the tearin’ streets create a wave / Of never seein’ stills in time a sway of settled lines.’ Welke emotie lag aan de basis van de krachtige song ‘Feeling Fades’?

MCGOVERN «Een tijdje geleden speelden we in The Sound House in Dublin. Zodra ik er van het podium stapte, ben ik die song beginnen te schrijven. Ik weet niet wat me bezielde, ik begon dat gedicht gewoon te schrijven, en dat is zowat de hele song geworden. Verder praat ik niet over mijn teksten, iedereen mag erin horen wat hij of zij wil.

»Al mijn songteksten zijn gedichten of fragmenten van gedichten die ik heb geschreven. Het begint altijd als een gedicht. W.B. Yeats is de belangrijkste dichter voor me, de belangrijkste Ier ook, na James Joyce. Maar het hoeven geen Ieren te zijn. Ik lees alles. John Keats is a massive influence.»

BLAKE «Iedereen met wie we rondhangen in Dublin, is geïnteresseerd in poëzie. Ik denk dat Ierse artiesten, en zelfs Ieren in het algemeen, zo zijn. Er is ook onze hele geschiedenis met rebellie.»

MCGOVERN «Poëzie en rebellie zitten gewoon in het DNA van de Ieren.»

BLAKE «Ieren bekijken de wereld op een meer romantische en humoristische manier. Soms is het alsof je in een toneelstuk speelt, simpelweg door Iers te zijn.»

MCGOVERN «Al kan dat ook aan ons liggen.»

HUMO Heeft één van jullie aan de beroemde universiteit Trinity College in Dublin gestudeerd?

MCGOVERN «Nee, we hebben allemaal wel een tijdje op music college gezeten. Ik denk dat we allemaal houden van communicatie en expressie. We spenderen al onze tijd aan lezen en schrijven, muziek maken, video’s filmen…

»Ieder van ons heeft een zeer uitgesproken persoonlijkheid en artistieke visie. Op dagelijkse basis leren communiceren tussen ons vijven is een… gezonde uitdaging gebleken.»

HUMO Waar ging jullie laatste ruzie over?

BLAKE «We maken in ieder geval dikwijls ruzie, maar het wordt nooit fysiek.»

MCGOVERN «We zijn zodanig goed geworden in ruziemaken dat die ruzies ook snel opgelost geraken. De temperaturen kunnen al eens oplopen als je muziek maakt met je vrienden, en dat is gezond. It can get really fired up. Wij zijn erg goed geworden in het ‘laten gebeuren’, en in het gevecht ook snel op te lossen, sorry te zeggen en verder te gaan. Op die manier blijft er niks hangen.»

BLAKE «Vaak is het ook zo dat ik aan het eind van zo’n ruzie moet toegeven dat mijn idee niet het beste was, en dat van een ander wél. Níét koppig zijn, het is een belangrijke les die ik geleerd heb in deze band. En dat hoor je volgens mij in onze muziek, dat het nooit om één iemand gaat, om ego’s, maar altijd om de song.»

HUMO Voelen jullie een soort Ierse trots bij het succes van het geweldige Fontaines D.C.?

BLAKE «Toch wel. Twee weken geleden zijn we nog uitgegaan met de mannen van Fontaines D.C. en vorige week zagen we ze spelen op Glastonbury, voor al die mensen… Het was een goed gevoel: voor onze vrienden, en om te zien hoe ver we het kunnen brengen.»

HUMO Ik interviewde Girl Band vier jaar geleden: ze gaven aan dat de recessie in Ierland een belangrijke trigger was voor hun furieuze geluid. Ook omdat daar een periode van absurde excessen aan voorafging, die hun als kind een heel rooskleurige toekomst had voorgespiegeld. Gitarist Alan Duggan daarover: ‘Je vindt in Ierland veel ghost estates, half afgewerkte gebouwen en shoppingcentra, grandioze projecten die gruwelijk fout zijn gelopen. We haten al die verspilling hartstochtelijk.’

MCGOVERN «Je knop staat af als je níét gefrustreerd bent over de toestand in ons land, er zit zeker ook een grote frustratie in onze songs. Het daklozenprobleem, de crisis, de gentrificatie, het gebrek aan geld in de mentale gezondheidssector... Ik wind me er dagelijks over op. Maar onlangs had ik het er nog over met een vriend: ‘Het beste wat je tegenwoordig kunt doen, is je focussen op al die mensen die al hun tijd wijden aan het proberen béter te maken van die wantoestanden.’ En misschien ook eens stoppen met te zeiken op al die fuckers die de boel maar naar de kloten helpen. Ik kijk liever naar de mensen die campagne voeren voor de hervorming van de mentale gezondheidssector, de mensen die de daklozen te eten geven en de mensen die iets willen doen aan de huizencrisis. Ik weiger te geloven dat we gefuckt zijn, dat is me te pessimistisch.»

shocktoestand

HUMO Herinner je je een tijd dat je onbevangen optimistisch in het leven stond?

MCGOVERN «Ik hoop dat ik ooit optimistisch ben geweest. Als kind wilde ik astronaut worden, ik zag letterlijk geen limieten aan mijn mogelijkheden. Dat perspectief is met de jaren flink vernauwd: ik speel nu in een groep (lacht).»

BLAKE «Ik word soms triest als ik kinderen op straat zie spelen, omdat ik dan denk aan het gebrek aan controle dat je als kind toch hebt over je eigen leven. Zit je vast in een gewelddadig gezin met verslaafde ouders, dan kun je er niet uit. Alleen al daarom ben ik optimistisch: als volwassene kan ik zelf keuzes maken.»

undefined

undefined

'James McGovern (centraal): 'Er zit veel frustratie in onze songs, maar ik weiger te geloven dat we gefuckt zijn, dat is me te pessimistisch.''

HUMO De titel van de plaat ‘When I have Fears’ ontleenden jullie aan het gelijknamige gedicht van de negentiende-eeuwse romantische dichter John Keats. ‘When I have fears that I may cease to be,’ luidt het eerste vers. In hoeverre hebben jullie zelf al doodsangst gevoeld?

MCGOVERN «Ik voel die dagelijks.»

HUMO Toch kan een gezond iemand naar mijn bescheiden mening geen echte doodsangst voelen op dagelijkse basis. Een terminale patiënt is heel eenzaam in zijn doodsangst, net omdat de gezonde omgeving, hoe empathisch ook, zich niet kan verplaatsen in die angst.

BLAKE «Ik ben het daarmee eens. Ik ben in maart, tijdens de opnames van de plaat, mijn moeder verloren. Kanker. Ik heb aan den lijve ondervonden hoe ons brein is voorgeprogrammeerd om in zulke extreme situaties in een soort apathie te gaan, een shocktoestand, een strategie om vooral verder te blijven functioneren. Zo hadden we zes weken ter beschikking om ‘When I Have Fears’ op te nemen. De eerste twee weken kon ik niet komen, ik zat bij mijn moeder in het ziekenhuis. Op het einde van die tweede week is ze gestorven. De jongens zijn dan overgevlogen uit Londen, samen hebben we mijn moeder begraven in het weekend, en op dinsdag waren we weer in Londen voor de opnames. Omgaan met rouwgevoelens is een emotie die deze plaat hoe dan ook heeft bepaald. Er was de rouw voor mijn moeder, maar ook voor James’ beste vriend.»

MCGOVERN «In februari heeft mijn beste vriend zelfmoord gepleegd. ‘When I Have Fears’ van John Keats was zijn favoriete gedicht. Het is ook voorgedragen op de begrafenis. ‘When I have fears that I may cease to be / Before my pen has glean’d my teeming brain.’ Het gedicht gaat over de angst om te sterven vooraleer je een vervuld leven hebt geleid, of dat nu met een oeuvre is of met grote liefdes. Het is een angst die ik vaak voel.»

BLAKE «Eén van de dingen waarover James en ik het weleens hadden tijdens de opnames, is het volgende: als je van iemand houdt, is die relatie volstrekt uniek. De liefde die je voor iemand voelt, is alleen de jouwe. En de liefde die iemand voor jou voelt, is alleen de zijne of de hare. Als die persoon sterft, is je rouw enkel de jouwe. De persoon die je het meest nodig hebt om dat verdriet te verwerken, is net de persoon die er niet meer is. Dat maakt rouwen zo’n eenzame bezigheid.

»Waar ik nu ook erg mee worstel, is dat hele katholieke idee van het hiernamaals, dat ons brave, Ierse jongens als kind werd ingeprent. Het is vreselijk om het leven te zien wegvloeien uit een persoon die je helemaal anders – kerngezond – hebt gekend. Er is me op school geleerd dat ik ooit mijn moeder zal weerzien. Nu ze er niet meer is, kan ik ook dat stemmetje in mijn hoofd niet ontkennen dat hoopt dat we elkaar ooit zullen weerzien. Maar welk lichaam zal mijn moeder dan hebben? Dat zieke lichaam op het einde van haar leven is niet het lichaam dat ik haar in het hiernamaals toewens.»

HUMO Voelt het leven nu aan als overleven?

MCGOVERN «Soms wel. Maar we hebben wel muziek kunnen creëren uit die gevoelens, en we krijgen nu de kans om die avond na avond live te spelen. Muziek is een heel krachtige emotie. Dat helpt om weer positiever in het leven te staan, om door al die miserie heen te leven. Al maken we het onszelf ook niet makkelijk: alles wat we doen is een zoektocht naar de waarheid. Zo confronteren we onszelf altijd weer met onze minpunten, de hele tijd.»

HUMO Naar verluidt zijn jullie er in jullie relatief korte bestaan al achter dat de enige manier om tournees te overleven is: ‘Meer appels en minder drugs consumeren.’

McGovern (lacht) «Het fruit, het eten in het algemeen, is hier in België uitmuntend, by the way. Drugs zijn overal op festivals en in de muziekwereld, maar niet in onze kleedkamer. Het is niet dat we rabiaat anti zijn of zo – people can do whatever the fuck they want. Maar wij hebben redelijk snel ingezien dat goede shows spelen gewoon… gemakkelijker ging nadat we de drugs hadden buitengegooid.»

BLAKE «Alleen maakten we een tijdje de fout om elkaar op het vlak van drugs- en alcoholconsumptie zúlke strikte regels op te leggen, dat ze averechts werkten. Iedereen ging er alleen maar méér door drinken en gebruiken (lacht).»

MCGOVERN «Ach, ik denk dat we toen niet wisten hoe om te gaan met alles wat ons ineens overkwam. De tournees, de aandacht – ineens was het er allemaal.»

BLAKE «Een bende jonge vrienden die iedere avond in een andere stad speelt. De mensen in het publiek die telkens hún avond van de week beleven. Tja, dan laat je je gewoon meeslepen, naïeve young fellows die we zijn. Maar intussen kan ik toch zeggen dat ik al drie weken nuchter ben. Houden zo.»

‘When I Have Fears’ van The Murder Capital is uit bij Human Season.