The National - High Violet
'Stelletje boekhouders,' blaast Collega 1 tegen Collega 2. Ze zitten in een kantine in Nergenshuizen, buiten blinkt de zomer van 2007.
Collega 1 heeft het over The National
, dat weekend gezien op Rock Herk ('Gratis entree, dat wel'). Collega 2 bijt op z'n tong. Denkt: 'Die mannen hebben net een moordplaat uit, gvd!' 'Boxer' zou het Amerikaanse kwintet dat jaar uit de underground tillen, na een lang- en moeizame klim à la U2
of R.E.M.
- wonderlijk, in een wereld die van hype naar hype hopt.
Nu is opvolger 'High Violet'
klaar, hun vijfde, en lijstjesfetisjisten mogen het hun beste vinden. Collega 2 legt hieronder uit waarom.
Oké, dat van die boekhouders was niet zo mis: 't zijn laatbloeiers, The National, onzekere types die de spotlights schuwen en het begrip rockband wantrouwen. De studio is hun smidse; ad nauseam scheppen, dumpen en herbeginnen ze er, tot ze iets vinden dat ze níét zochten - iets groters, sterkers, beters dan zij. 'First you've got to create the wave,'gaf Bruce Springsteen
hun mee, 'then you've got to ride it.' Was 'Boxer' (statig, elegant, gepolijst, meditatief) de golf, dan is 'High Violet' de artiest die erop danst, ambitieus en avontuurlijk. Opener 'Terrible Love'
drukt alle verwachtingen meteen de kop in: een wervelwind met - bewust - een klank van demo, en des te kwieker.
Ook de volgende drieënveertig minuten blijven hun gehoor aldoor dat stapje voor (letterlijk zelfs: 'High Violet' vliegt voorbij). De sound veert tussen lo- en hifi, de arrangementen tussen spaarzaam en rijk, de orkestratie was nimmer weelderiger: toetsen, strijkers en blazers komen het raamwerk van gitaar, bas en drums - Bryan Devendorf
is het geheime wapen van The National - subtiel uitdiepen en inkleuren (met dank aan onder anderen los-vast lid Padma Newsome
en Richard Reed Parry
van Arcade Fire
). Maar ze doen nooit blufferig, staan steeds ten dienste van. 'England'
is een adembenemend voorbeeld, krabt waar je niet wist dat het jeukte.
'Waarom schrijven jullie eigenlijk geen popsongs?' daagde Michael Stipe
The National uit. Het antwoord is 'Anyone's Ghost'
, een catchy cadeau voor uw radiostation. Of het sexy 'Lemonworld'
. Of single 'Bloodbuzz Ohio'
, over hun bestaan in hun eigen bubbel - niet thuis in geboorteplaats Cincinnati, niet thuis in woonplaats New York.
Die spanning typeert de muziek op 'High Violet': kon je The National vroeger nog aan iedereen van Leonard Cohen
tot Joy Division
linken en in vakjes van americana tot goth stouwen, dan schiet vandaag elke vergelijking tekort. Het waarmerk van een groep die zijn stem heeft gevonden, en daar het laatste nog mee moet zeggen.
Wie stem zegt, zegt Matt Berninger
. Zijn boterige bariton, in het hart van de mix, glijdt kloeker en klaarder langs fijnere melodieën. Door de teksten - minder brainy, meer vanuit de buik - loopt een normale kerel, in jeans en boots, die zijn twijfels te lijf gaat door ze te zingen. Hij heeft onderhand zijn eigen idioom: weirde, suggestieve romantiek waarin extremen elkaar raken.
Bij hem verwarmt verdriet het hart ('Sorrow'
), geeft angst moed ('Afraid of Everyone'
), doet wanhoop leven ('Little Faith'
) en is een heel klein beetje oorlog een zegen voor uw relatie ('Runaway
', 'Conversation 16'
). 'Hij klinkt als een oudere broer met een donker kantje,' zegt Sufjan Stevens
, supersub op 'Afraid of Everyone': 'Hij zorgt voor je, en zo nodig geeft-ie je een rammeling.'
Nog een huisvriend, Justin Vernon
van Bon Iver
, harmonieert mee op de geboren afsluiter'Vanderlyle Crybaby Geeks'
, die deze recensent zachtjes herinnert aan de schlagerfestivals die hij als kleine tussen mama en papa uitzat voor tv, en die misschien ook daarom wel zo onweerstaanbaar is: keer op keer waterlanders. En dan op repeat drukken.
undefined
The National speelt op zaterdag 21 augustus op Pukkelpop.
