The National

In het Berlijnse Michelberger Hotel staat een helrode cocktail op de kaart met de naam Bloodbuzz. Naar de song ‘Bloodbuzz Ohio’ van The National: de Amerikaanse groep heeft een bijzondere band met dit hotel in de Kreuzberg 36-wijk.

Toen The National nog voor de spreekwoordelijke paardenkop (zelfs de anderhalve man bleef thuis) speelde, waren het door fans gerunde plekken als deze die de groep gratis onderdak boden. Anno 2013 neemt The National stijlvol revanche: op de binnenkoer van ‘hun’ herberg spelen ze de nieuwe plaat ‘Trouble Will Find Me’, exclusief voor driehonderd genodigden.

Enkele minuten voordat z'n groep op moet, zie ik frontman Matt Berninger door de gangen van het hotel wandelen met een fles witte wijn in de hand. Geen optreden doet Berninger zonder die ‘kruk’. Tijdens het concert is er hier en daar wat onwennigheid – zo gaat dat met try-outs – maar sierlijke nieuwe nummers als de ballad ‘I Should Live in Salt’ en het uptempo ‘Graceless’ stellen gerust: alles komt goed.

Het verhaal van de band is op en top Amerikaans: Springsteeniaanse noeste arbeid die uiteindelijk werd beloond met wereldsucces. Sinds doorbraakplaten ‘Boxer’ (2007) en vooral ‘High Violet’ (2010) kan The National het zich zelfs veroorloven om persdagen te organiseren waarbij de hele groep met kind en gezin een weekje in Berlijn logeert – een halve dag eerder struinde Berninger door de lobby annex bibliotheek met z'n helblonde dochtertje Isla op de arm en echtgenote Carin Besser aan z'n zij. De voltallige Europese pers wordt overgevlogen, en tussen het eten, drinken en chillen door, geven de groepsleden rustig interviews. Wachten me op in een kersenrode chesterfield: Matt Berninger en Bryce Dessner (gitaar, identieke tweelingbroer van de eveneens gitaar én keyboard spelende Aaron Dessner). Van drummer Bryan Devendorf (broer van bassist Scott Devendorf), die ook aanwezig zou zijn, geen spoor.

HUMO Jullie concert in het Koninklijk Circus was in enkele minuten uitverkocht. Ook Vorst Nationaal vulden jullie twee jaar geleden vlotjes. En voor jullie Club 69-sessie van drie jaar geleden kreeg Studio Brussel zelfs een recordaantal aanvragen binnen. Voelen jullie zelf ook een band met België?

Bryce Dessner «Er is ‘iets’ tussen Brussel en ons, en dat is al jaren zo. In de AB spelen is altijd een feest: het publiek is er zo warm en open.»

Matt Berninger «In Denemarken, Ierland, Portugal en Kroatië voelen we die verbondenheid ook.»

HUMO Belgen zijn katholieken met een groot zondebesef. Zou dat kunnen verklaren waarom we zo van The National houden?

Dessner «Matt behoort in ieder geval tot dezelfde categorie – hij heeft school gelopen bij de jezuïeten.»

Berninger «Ja, maar welke school in Cincinnati stond er nu niet in het teken van één of andere christelijke godsdienst?

»Er zit inderdaad veel romantiek en schuldgevoel in The National. Liefdesliedjes over onwennige relaties. Veel benauwdheid ook. Zelfs al was mijn katholieke opvoeding niet zo vreselijk streng, toch voel ik dat ze de fundamenten van mijn persoonlijkheid heeft bepaald. Vooral op het vlak van seks: daar heb je met een béétje katholieke achtergrond toch al snel problemen mee. Ik herinner me hoe het bezit van ‘vieze boekjes’ als Playboy – pictures of boobs – me als jongen niet alleen een gevoel van clandestiene spanning gaf, maar ook en vooral één van schuld. Stom. En ik ben er zeker van dat die Playboys van toen de onderdrukte passie in de songs van The National verklaren. En misschien ook wel onze populariteit in landen als Ierland.»