The New World

'The New World' is de nieuwe film van de mysterieuze Amerikaanse regisseur Terrence Malick , de J.D. Salinger onder de cineasten. Malick geeft nooit interviews, wordt niet graag gefotografeerd, en luistert alleen naar de stemmen in zijn hoofd - de man is even ongrijpbaar als de zeldzame vogels die hij graag schijnt te observeren. Behalve een kluizenaar is Malick ook een maniakale perfectionist: als hij die ene zonnestraal of die ene regendruppel of die ene voorblijglijdende wolk niet op de mooist mogelijke manier in beeld kan brengen, dan weigert hij de camera's nog verder te laten draaien, en hoeft het niet meer voor hem. Dan trekt hij zich terug in zijn eigen stille wereld - soms jarenlang.

Vandaar dat zijn filmografie zo weinig titels telt: zijn vorige film 'The Thin Red Line' dateert van 1998, 'Badlands' en 'Days of Heaven' zijn al van de jaren zeventig. Een nieuwe film van Malick is dus hoe dan ook een absolute sensatie, en dat 'The New World' , Malicks vierde film in dertig jaar tijd, ook nog eens heel fraai is, is mooi meegenomen. 'The New World' rakelt nog eens de legende van Pocahontas op, u weet wel, het zeventiende-eeuwse indianenmeisje dat verliefd wordt op een Britse kolonist. Maar we zijn mijlenver verwijderd van de infantiele Disney-versie uit 1995. Malick grijpt het verhaal van Pocahontas - in de film heet ze Rebecca - aan om nog eens zijn geliefkoosde thema's aan te snijden: de clash tussen de nietige mens en de overweldigende natuur, het verlies van onschuld, de teloorgang van het Paradijs. Zoals vertolkt door de onbedoezelde veertienjarige Peruaanse beauty Q'Orianka Kilcher , vormt Pocahontas een droef symbool van ongerepte schoonheid. Kapitein Smith ( Colin Farrell ) mag heel even in haar nabijheid vertoeven, de lucky bastard , maar zodra Pocahantas door de Engelse kolonisten in een corset wordt gestoken - in een poging om van die wilde indiaanse griet een beschaafde dame te maken - begint ze onherroepelijk weg te deemsteren, als een vergeet-mij-nietje dat verwelkt. U hoeft geen schriftgeleerde te zijn om de door Malick aangereikte metaforen te begrijpen. De aanpak van de cineast is sinds 'Badlands' eigenlijk niet meer veranderd: met behulp van een melancholische verteltoon, een adembenemende fotografie, en een hypnotiserende voice over probeert Malick de toeschouwer in een staat van betovering te brengen. Het werkt: op de mooiste momenten, zoals wanneer Pocahontas en Kapitein Smith samen door de maagdelijke, aan de tuin van Eden herinnerende Amerikaanse landschappen waden, kregen we de indruk dat we niet meer in de bioscoopzaal zaten, maar dat we - samen met de geliefden - in een ijle, van de wereld losgekoppelde luchtbel rondzweefden. De doorgedreven lyrische aanpak van Terrence Malick mag uniek worden genoemd, maar ook riskant: veel mensen zullen 'The New World' traag en hoogmoedig en ondoordringbaar vinden. En misschien hebben ze wel gelijk; misschien is deze film te poëtisch voor een naar nacho's ruikende bioscoopzaal. Misschien bekijkt u 'The New World' maar beter terwijl u ergens languit in het warme wuivende gras ligt, met uw geliefde naast u, terwijl de film op de hemeltrans wordt geprojecteerd.