'The Politician' op Netflix: een karrevracht goede ideeën maar een gebrek aan visie

Het eerste seizoen van ‘The Politician’ is een al even glorieus als verwarrend rommeltje over een knul die al sinds zijn zevende president van Amerika wil worden. Bedenker Ryan Murphy (‘Glee’, ‘American Horror Story’), voor wie Netflix miljoenen neerlegde, heeft een karrevracht goede ideeën maar een gebrek aan visie.

De intro van ‘The Politician’ is formidabel. Op de wonderlijke tonen van Sufjan Stevens’ ‘Chicago’ (voor de liefhebbers: zijn plaat ‘Illinois’ staat vol met dergelijke madeliefjes) wordt de puzzel van Payton Hobart gelegd. Een prestigieus diploma. Boeken over Nixon en Obama. Ouders die hem verkiezen boven zijn tweelingbroers. Een ajuin, opdat Payton zijn emoties ten allen tijden kan inzetten om te krijgen wat hij wil. Het Witte Huis als enige gedachte in zijn kop. En een kloppend hart dat geleidelijk aan verdrinkt in zwart vergif. Payton Hobart, gespeeld door Ben Platt, heeft een droom en is tot alles bereid om die te bereiken.

‘The Politician’ start als een mix van ‘Glee’ en ‘House Of Cards’. Payton ziet het voorzitterschap van de leerlingenraad van zijn middelbare school als een eerste en noodzakelijke stap naar het presidentschap. De competitie is hard: hij en zijn concurrenten voeren voldragen campagnes met tussentijdse peilingen en langetermijnstrategieën. Maar dan pleegt een scholier zelfmoord. De volledige school gaat in rouw. Payton zingt Joni Mitchell op de herdenking, met tranen in de ogen. De eerste aflevering stelt serieuze vragen. Mag Payton deze traumatische gebeurtenis gebruiken om stemmen te winnen? Hoe authentiek kan hij zich opstellen tijdens een verkiezingscampagne? En wat zal uiteindelijk winnen: emotie of ambitie?

Maar dan wordt het verwarrend. De tweede aflevering is nog geen tien minuten bezig of een tweede persoon probeert zichzelf van het leven te beroven. De sukkelaar in kwestie holt door de gangen van zijn ravissante villa terwijl hij mompelt over een dure commode die hij ooit heeft gekocht, waarna hij vanaf die commode uit het raam springt. De muziek blijft luchtig en niemand, zelfs zijn gezinsleden, reageren bijzonder geschokt: zelfdoding blijkt opeens en uit het niets een klucht te zijn.

Showrunner Ryan Murphy neemt véél van dergelijke gedachtesprongen en het is moeilijk om hem bij te benen. Een reeks kan natuurlijk zowel grappig als ontroerend zijn, maar ‘The Politician’ lijkt te leiden aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Alsof Murphy maar niet weet wat hij nu precies wil maken. Een komedie! Of nee, een drama vol liefde en verraad! Een thriller met kidnappings en arrestaties! Een musical! Een maatschappijkritische satire! ‘The Politician’ is al even gespleten als heel wat succesvolle politici. Is dat het punt dat hij wil maken?

To make matters worse: alhoewel het niet zo wordt aangekondigd, eindigt het eerste seizoen met de voorlaatste aflevering. De officiële seizoensfinale is in de praktijk de opener van een tweede seizoen van ‘The Politician’: de reeks drukt er op de resetknop, springt 3 jaar vooruit, introduceert een nieuwe stad en tal van nieuwe personages. Zowat alles wat er in het eerste seizoen is gebeurd, doet er in die laatste aflevering niet meer toe. Personages die elkaar probeerden te vermoorden, zijn opeens en zonder verklaring weer vrienden. Alsof de eerste zeven afleveringen niet sterk genoeg waren om kijkers naar een tweede seizoen te doen verlangen.

‘The Politician’ is dus slordig, maar altijd entertainend. Het verhaal valt maar niet te voorspellen: arrestaties, scheidingen, affaires, moord- en zelfmoordpogingen stapelen elkaar op. De stijl, de decors en de muziek zijn verrukkelijk. De personages zijn uitzinnig en de klasse spat van de cast af. Jessica Lange is onvergetelijk als Dusty Jackson, de knotsgekke en manipulatieve oma van kankerpatiënte Infinity. Bette Midler schittert als politiek adviseur Hadassah Gold. En Ricardo (Benjamin Barrett) is mijn persoonlijke favoriet: hij is het naïeve vriendje van Infinity die het allemaal goed bedoeld, maar zelden iets goed doet. Alles wat uit zijn mond komt is goud waard. Zoals zijn liefdesverklaring aan zijn meisje: ‘I’ve been in hell without you. I saw that ‘Frozen’ musical and all I could think was: Infinity is my Elsa.’ Hoe zeg je daar nu nee tegen!