The Rain (Netflix)

Scandinavische tv heeft dankzij ‘The Killing’, ‘Borgen’en ‘The Bridge’ een universeel erkende stamp of approval gekregen. Maar de formule waarmee dit soort reeksen algemeen geliefd werd – een mix van getormenteerde detectives en schimmige politieke deals in parkeergarages – was dringend aan een update toe. Netflix-reeks ‘The Rain’ doet een poging maar slaagt niet helemaal.

In 'The Rain', de eerste Deense Netflixproductie, komt de dreiging uit de lucht gevallen, in de vorm van een dodelijke regen die mensen die ermee in aanraking komen om het leve brengt. In het eerste kwartier worden Simone (Alba August) en haar broertje Rasmus (Lucas Lyngaard Tønnesen) door hun ouders naar een bunker geloodst, enkele seconden voor het onheil losbarst - op sociale media in live-video’s ziet Simone hoe haar klasgenoten omkomen in de storm. Haar moeder probeert een indringer uit de bunker te houden en maakt contact met de toxische neerslag. Ze komt voor de ogen van haar kinderen gruwelijk aan haar einde.

‘The Rain’ is gemaakt op maat van bingewatchers. In tegenstelling tot veel trage Netflix-reeksen is het tempo hier heel hoog. We zijn nog niet in de helft van de eerste aflevering en de boodschap van deze eco-horror is kristalhelder: blijf binnen. Iets wat Simone en Rasmus plichtbewust doen. De eerste zes jaar althans. Volledig geïsoleerd van de buitenwereld wachten ze op de terugkeer van hun vader, een wetenschapper die het lot van de wereld op zijn schouders draagt. Als hun voedselvoorraden uitgeput zijn en ze wel naar buiten moeten, sluiten broer en zus zich aan bij een groepje van vijf jongeren. De vader van Simone en Rasmus werkt in het Zweedse hoofdkwartier van Apollon, het megabedrijf dat het virus verspreidde. De tieners doorkruisen het land om bij hem antwoorden te vinden.

Denemarken is een ravage. Overal is het leven abrupt gestopt. Gebouwen zijn verlaten. Verminkte lichamen liggen in autowrakken, ziekenhuisbedden en speeltuinen. Met nummers van Cigarettes After Sex, Mø, Perfume Genius, UNKLE, Portishead en Nick Cave & The Bad Seeds wordt de sfeer van naderende doem verzorgd van een perfect grimmige indie-soundtrack. Er hangt constante dreiging in de lucht. Zo worden de jongeren op de hielen gezeten door ‘De Vreemdelingen’, soldaten die in opdracht van Apollon iemand zoeken die immuun is voor het virus. En de overgebleven mensen die het pad van de jongeren kruisen, zijn getransformeerd tot nietsontziende roofdieren die doden om te eten.

Dat stelt hen steeds voor hetzelfde dilemma: hoe kan je je menselijkheid behouden in een klimaat dat je verplicht om je overlevingsinstinct te volgen? Is het humaan om iemand die besmet is een kogel door de kop te jagen zodat ze niet moeten lijden en, belangrijker, niemand anders infecteren? Wat als de getroffen persoon een van je vrienden is? Zo wordt ‘The Rain’ meer dan een serie over het einde van de wereld. Het toont een groep verloren jongeren die de ene verkeerde beslissing na de andere nemen in hun pogingen om een connectie te vinden met de wereld die ze eens kenden en de mensen die ze vroeger waren.

Geïnspireerd door de onvoorwaardelijke liefde die Simone koestert voor haar broertje, probeert het kliekje om elkaar tijdens hun tocht te helpen in plaats van over lijken te gaan. De uitdieping van de jonge personages heeft wat weg van Skam, de Noorse online cultsensatie over een groep scholieren in Oslo. 'The Rain' is geen donker drama over de ondergang van de mensheid, maar het verhaal van tieners die een verwoeste wereld hebben geërfd en trachten om samen een oplossing te vinden. Net zoals alle tieners vandaag.

undefined

Slaagt de reekser uiteindelijk in een nieuwe richting aan te geven voor Scandinavische televisie? Niet echt. Hoewel ‘The Rain’ zich afspeelt in Denemarken, voelt het vooral aan als een Amerikaanse serie. Alles komt je bekend voor: jongeren die in barre omstandigheden op zoek gaan naar manieren om te overleven (‘The 100’),het opnemen tegen hondsdolle mensen (‘The Walking Dead’) en een grotere macht die de touwtjes in handen heeft (‘The Hunger Games’). Op het landschap na blijft er bitter weinig van de Scandinavische identiteit over.

Bovendien zitten er een paar frustrerende plotgatenin het verhaal die je weerhouden van echt omvergeblazen te worden door de serie. Hoe zijn Simone en Rasmus bijvoorbeeld zo goed aangepast na zes jaar ondergrondse afzondering? Waarom is regen giftig, maar doet de vochtige omgeving van de bossen waar de bende constant vertoeft hen niets? En ondervindt Lea geen last van haar gebit door de blokjes die ze nog steeds draagt? Een zekere mate van ‘suspension of disbelief’ is altijd een vereiste bij het bekijken van sciencefiction. Maar er zijn grenzen.

Na afloop blijf je met een hoop onbeantwoorde vragen achter over de werking van het virus, net genoeg om je nieuwsgierig te maken naar het vervolg. Al is de grootste uitdaging voor ‘The Rain’ wel om in het tweede seizoen een eigen stem te vinden.