The Rum Diary

Tweemaal is Johnny Depp nu al in de bezopen geest gekropen van zijn grote vriend Hunter S. Thompson, de hogepriester van de Gonzo-journalistiek: in het heerlijk uitzinnige ‘Fear and Loathing in Las Vegas’ van Terry Gilliam en in ‘The Rum Diary’ van Bruce Robinson.

Toch heeft Depp niet het alleenrecht op de rol: in 1980 ging Bill Murray hem zwierbollend voor in het ietwat vergeten ‘Where the Buffalo Roam’ – een merkwaardige, door muziek van Neil Young gedragen komedie van Art Linson die u op een zaterdagavond zeker eens op dvd moet bekijken, liefst met een hoop spiritualiën in uw bloedstroom.

Wie de drie films nuchter naast mekaar legt, zal kunnen vaststellen dat de vertolkingen van Depp en Murray qua mimiek en stemgeluid soms akelig goed op mekaar lijken: beide acteurs hebben duidelijk veel tijd met de schrijver doorgebracht, en voor de gelegenheid enkele vijzen in hun hoofd laten losschroeven.

Tweede vaststelling: van de drie films is ‘The Rum Diary’ tegelijk de interessantste en de saaiste. De interessantste, omdat de makers Thompson nu eens níét uitsluitend portretteren als een constant gedrogeerde, in bermuda en Hawaïaans hemd rondzwalpende zuiplap, maar ons ook een beetje inzicht trachten te verschaffen in zijn denkwereld, zijn drijfveren en zijn idealen.

We zitten in de vroege jaren zestig in San Juan, Puerto Rico, waar Paul Kemp, Thompsons jonge alter ego, aan de slag gaat bij de San Juan Star, een verloederde krant die vooral kruiswoordraadsels en overlijdensberichten publiceert.

Zoals hierboven al aangegeven zet Depp – die eigenlijk al iets te oud is voor de rol - Kemp neer als een soort Thompson-in-wording: een man die, aangejaagd door het onrecht rond hem (tussen de zwelgpartijen door registreert hij hoe de lokale bevolking wordt uitgebuit door een groepje rijke Amerikaanse projectontwikkelaars), stilletjesaan zijn eigen unieke stem vindt. Het rare is dat ‘The Rum Diary’, ondanks die boeiende invalshoek, al na twintig minuutjes ten prooi valt aan een merkwaardig soort stuurloosheid.

Regisseur en scenarist Bruce Robinson, door Depp teruggehaald uit pensioen (zijn laatste film, ‘Withnail & I’, dateert van 1987), haspelt slapstick, romantiek, en suspense doelloos dooreen, maar naar de meest essentiële ingrediënten kunnen we fluiten - rauwheid, energie, rock-'n-roll, de Gonzo-touch.

We krijgen Fear noch Loathing in Puerto Rico. Het onwaarschijnlijk kleffe ‘The end of this story is the beginning of another’-slotakkoord is al helemaal om te huilen: zitten we hier in een Thompson-verfilming of in een fuckin’ romcom?

Depp koketteert graag met zijn vriendschap met de auteur, maar wie het oeuvre van Thompson een beetje kent, kan alleen maar concluderen dat Johnny zijn overleden vriend een veel te deftig overhemd en een veel te lange broek heeft aangemeten.

Bekjk de trailer