The Silence (Netflix)
Is de nieuwe Netflix Original ‘The Silence’ een schaamteloze rip-off van de in 2018 uitgekomen horrorfilm ‘A Quiet Place’? Op sommige social media-kanalen wordt over die kwestie nu al wekenlang drukker gedebatteerd dan over de klimaatopwarming. De basisconcepten van beide films zijn in ieder geval identiek: wie een kik geeft, sterft.
In ‘A Quiet Place’ zijn het gigantische vierpotige predators die overdreven agressief reageren op het minste geluid, in ‘The Silence’ dienen de personages zich muisstil te houden voor bijtgrage vleermuisachtige creaturen die uit een miljoenen jaren oude grot tevoorschijn zijn gekomen. Een andere gelijkenis die sommigen al het woord ‘Diefstal!’ in de mond deed nemen, is dat ook in ‘The Silence’ één van de heldenrollen is weggelegd voor een doof dochtertje.
Zowel de leden van de zich in het bos verstoppende familie Abbott uit ‘A Quiet Place’ als de voor hun overleving vechtende gezinsleden uit ‘The Silence’ zijn enigszins in het voordeel omdat ze gebarentaal kennen en kunnen liplezen, waardoor ze dus perfect weten hoe ze in de dreigende stilte van de post-apocalyptische setting met elkaar kunnen communiceren. Plagiaat? Tja: het team achter ‘The Silence’ heeft de voorbije weken meermaals te kennen gegeven dat hun film is gebaseerd op een roman (van Tim Lebbon) die enkele jaren ouder is dan ‘A Quiet Place’.
Kan best zijn, maar het blijft toch opvallend dat er kort na elkaar drie films zijn uitgekomen die we gemakshalve zouden kunnen omschrijven als ‘zintuiglijke survivalfilms’. Behalve ‘A Quiet Place’ en ‘The Silence’ verscheen vier maanden geleden immers ook ‘Bird Box’, waarin de overlevenden maar beter hun ogen gesloten houden voor de mysterieuze entiteit die hen bedreigt. Het is gewoon wachten op de eerste horrorfilm waarin de dreiging afkomstig is van dodelijke eau-de-cologneflessen (we zien het al voor ons: Sandra Bullock met een wasknijper op de neus!)
Och, weet u: zolang er fun valt te beleven, malen wij niet echt om al die al dan niet verdachte overeenkomsten. Jammer genoeg valt de funfactor van ‘The Silence’ dik tegen. De griezelige B-film waarop we na het bekijken van de trailer stilletjes (pun intended) hadden gehoopt, bleek niet meer dan een matig vertolkt filmpje waarin teleurstellend weinig wordt aangevangen met het basisconcept. Hadden ze om te beginnen voor die bloeddorstige vleermuiswezens – die af en toe als poppen aan een ouderwets draadje lijken te hangen - nu echt geen andere naam kunnen verzinnen dan het ietwat belachelijk klinkende ‘vespen’?
Merkwaardig: die vespen komen wel in dichte zwermen af op een onbedwingbare zenuwhoest, zoals de oma op een bepaald moment mag ondervinden (‘Pak haar inhaler!’), maar lijken totaal níet te reageren op de afgrijselijk kleffe violen en oorverdovende pianoklanken die geregeld op de soundtrack weerklinken. Spijtig genoeg, want die sentimentele muziek was er wat ons betreft echt te veel aan. Wanneer papa, mama, het dove dochtertje, de bange zoon en de hoestende oma afscheid dienen te nemen van hun huisdier, een veel te luid blaffende hond van wie we de naam even zijn vergeten, beginnen ze onder de begeleiding van de jankende violen mekaar zelfs troostknuffels in slowmotion te geven!
Ziedaar het grootste verschil tussen enerzijds ‘A Quiet Place’ en anderzijds ‘Bird Box’ en ‘The Silence’: laat de eerste zich kennen als een retestrakke horrorfilm die maakt dat je zélf in je zeteltje letterlijk geen kik durft te geven, dan zijn ‘Bird Box’ en ‘The Silence’ twee bijzonder tamme films waarin het zoeken is naar een mespuntje inventiviteit en waarin het sentiment het makkelijk wint van de spanning. De kans dat het na de Bird Box Challenge ook zal komen tot een Silence Challenge, lijkt ons eerder klein.
