The Smashing Pumpkins - Monuments to an Elegy
In de jaren 90, toen wij van toeten noch blazen wisten maar wel al verslingerd waren aan rock-’n-roll, was Billy Corgan onze grote favoriet. In tegenstelling tot dat stuk chagrijn van een Kurt Cobain had Billy er weinig problemen mee om groter en groter te worden.
De grunge grossierde in blanke mannen, maar Billy had een mystieke Aziaat op slaggitaar en een stille bassiste, van wie wij al eens ondeugend durfden te dromen. Ook bleef hij in leven, wat we goed konden waarderen. Zo kon het bestaan dat hij na ‘Siamese Dream’ – een meesterwerk van nog altijd onvergetelijke klasse – met iets grotesks als ‘Mellon Collie and the Infinite Sadness’ op de proppen kwam. Een dubbelaar van dik twee uur met Georges Méliès-artwork. Het was beyond Pink Floyd in zijn ambitie en hij kwam er nog mee weg ook. De toekomst leek van 24-karaats goud.
Maar das war einmal. Daarna ging het snel de dieperik in. De humor, toch al niet Corgans sterkste talent, verdween totaal, en hij werd de Axl Rose van de altrock. Volledig solo reanimeerde Billy de Pumpkins, en geregeld brengen ze iets uit. Hoe de kleurloze muzikanten heten met wie hij nu optrekt: het zal ons jeuken. Laat staan dat we van ze dromen.
‘Monuments to an Elegy’ is een plaat die klinkt als zijn titel. Onzinnig, pretentieus, pompeus, volstrekt overbodig. De eerste single heet ‘Being Beige’. Beige: de kleur van door nicotine aangetast behang, klaar om van de muur gepulkt te worden.
Beluister 'Being Beige':
