The Sore Losers (Ancienne Belgique)
We schrijven 16 april. Gisteren stelden vier sympathieke Limburgse knullen hun nieuwe plaat voor in de godentempel die de AB wel eens pleegt genoemd te worden. Als er al goden waren opgedaagd - al was het maar in 't diepst van hun gedachten - moesten die al na enkele seconden hun meerdere erkennen in die vier duivelskinderen die zich een weg naar de onsterfelijkheid kronkelden, intussen uiterst bevlekte ontvangenissen rondstrooiend.
Want godzjumenas, wat een heerlijkheid was het om nog eens zo'n rit van maar liefst 75 minuten uit te zitten zonder noemenswaardige adempauzes, zonder lullige bindteksten als teder oorgefluister en zonder geforceerd naknuffelen.
Hun heroïsche doortocht begon met een onheilspellende intro van eerste gitaarman Cedric Maes waarna de set openbarstte als een overrijpe puist met het in bloedrood licht badende 'Blood Moon Shining', beukend én slepend tegelijk. Rond 22.10 gingen de benen wijd bij 'Tripper', het zoveelste hoogtepunt en tevens slotakkoord van de avond. Maes ging voor de laatste keer op de knieën en Jan Straetemans spuwde een 'How much more do you need?' in ons gezicht. Waarop wij enkel 'We zijn oké, jongens. Meer kunnen we nog moeilijk aan, danku' konden stamelen.'
Daartussen? Wacht, we nemen onze notities er even bij. Tussen de zweet- en biervlekken kunnen we volgend proza ontwaren:
* 'Godmiljaar, die heeft een bewonderenswaardige flamboyante flair meegekregen': terwijl Straetemans zich zes jaar geleden nog achter zijn statief en gitaar probeerde te verstoppen, waren zijn moves - bij het zinderende 'Cherry Cherry' bijvoorbeeld - van die aard dat Alex Turner er zijn hoofd voor zou omdraaien.)
* 'Geil': staat er zo'n 11 keer, we hebben het geteld.
* 'Opent blik blues' en 'Kan de schoonste verhalen vertellen louter door zijn gitaar te laten spreken': beiden gaan over Maes bij 'Blue Shoes'. Wat een rustpunt in de set had kunnen zijn, ontaardde toch nog in een krankzinnig muzikaal gekibbel, waarin alle vier de losers hun zeg kregen.
* 'Epische gitaarsolo': staat er zo'n 19 keer, we hebben het geteld.
* 'Niet zo vol als het nieuwe werk': tien nummers ver kregen we 'Beyond Repair' in ons intussen kwijlend smoelwerk geduwd. Het viel ons op dat de nummers van de eerste twee platen magerder, minder gevarieerd ook, uitvielen dan de nieuwe. Puur muzikaal dan, want qua sfeer gooiden ze gewoon nog wat meer olie op het allesverslindende vuur.
* 'Geen schoner zicht dan een crowdsurfer in tegenlicht te zien opgeslokt worden door een kolkend publiek, benen laatst': wat er staat.
* 'ALLES KAPOT!': staat er zo'n 6 keer, we hebben het geteld.
* 'Als de gitaarsolo's van Maes zouden deelnemen aan 'Mag ik u kussen?', ze zouden iedereen moeiteloos binnendoen': euhm, iemand anders had intussen ons papiertje afgepakt, vermoeden we nu.
undefined
Het moment
'Right now it's time to kick out the jams, motherfucker!' raasde Straetemans. Van een uitstekend idee gesproken!
Terwijl wij ons een interview herinnerden waarin Maes volgende profetische woorden sprak: 'In het diepst van onze gedachten zijn wij MC5, hè. Gáán, verdomme, knállen! Adrenaline!', deden de vier ondertussen nét dat. Meer nog, geen stijlbreuk te bekennen, het had gewoon een nummer van hen kunnen zijn.
undefined
Quote
'Do you want to get it on? Then let's get it on!' Even dachten we dat ze zich zouden wagen aan een Marvin Gaye-cover. Niet dat ze er niet mee zouden wegkomen, maar ze kozen toch voor het ultieme vogelnummer uit hun eigen repertoire. Come on Cherry Cherry, let's get it on!
undefined
