The Strange Boys - Be Brave
The Strange Boys
– of Strange Boys, het lidwoord is blijkbaar optioneel – komen net als Harlem
uit Austin, Texas, zijn even piep, en even productief: met 'Be Brave'
hebben ook zij hun tweede plaat in twee jaar tijd klaar.
Er zijn nog meer parallellen - deze groep verbergt zich ook niet achter een muur van gitaren en kijkt nog onbeschaamder achterom - en toch klinken deze jongens heel anders.
Songschrijver Ryan Sambol
leunt nadrukkelijk op de prille Rolling Stones
en de complete 'Nuggets'-verzamelaar. Iets té nadrukkelijk, zelfs. Dat zijn klaaglijke stem al eens aan de jonge Ray Davies
doet denken, helpt evenmin. Het zou spijtig zijn dat zijn groep verzandt in goedkope pastiche, want Sambol weet hoe een deugdelijke song in elkaar steekt en The Strange Boys weten zeer zeker hoe ze die moeten brengen.
Luister maar eens naar de titeltrack: potente riff, tekst doordrongen van teenage ennui, vintage valse koortjes, en een geweldig smerige saxsolo die van The Sonics
had kunnen zijn. 'I See
' is een zondagmiddagsong met alleen een snerpende mondharmonica om de landerigheid door te snijden. 'A Walk on the Beach
' begint net zo lui maar ontaardt in aanstekelijk dreinende rock-'n-roll uit de Velvet Underground
-school.
'Between Us
', tweedehandsblues en een erg ter zake doende break-up song, toont dan weer het mooist aan wat leerling-straatpoëet Sambol, al bij al pas uit het ei, als tekstschrijver in huis heeft.
In de mindere songs loopt hun gebrek aan eigen smoel ze lelijk voor de voeten, op hun best zijn The Strange Boys overtuigende sleazebags: geniepig, vroegwijs, vals en smerig als een straatkat - en dan stoort het geenszins dat ze hun sound bijeengejat hebben. In het oog te houden.
