'The Ted Bundy Tapes' op Netflix

‘The Ted Bundy Tapes’ vertelt het verbluffende verhaal van een van Amerika’s beruchtste seriemoordenaars. Op basis van opgenomen gesprekken die Bundy met een journalist had in de gevangenis, reconstrueert en analyseert de vierdelige docureeks de gruwelijke feiten.

undefined

In 1974 valt Ted Bundy, op dat moment een weinig opvallende rechtenstudent, een studentenhuis binnen in Seattle en mishandelt er een jonge studente, die gelukkig kan ontkomen en de aanval ternauwernood overleeft. In de maanden erop verdwijnen er regelmatig studentes, na verloop van tijd ook in aangrenzende staten, en er ontstaat een brede publieke ongerustheid over de mysterieuze kidnapper. De politie tast in het duister, tot ooggetuigen melding maken van een verdachte man die jonge vrouwen aanspreekt om hem te helpen iets naar zijn auto te dragen. Door een gebrek aan samenwerking tussen verschillende regionale politiediensten - je zal het altijd zien - duurt het echter nog lang voor Bundy kan opgepakt worden, zodat hij uiteindelijk minstens dertig dodelijke slachtoffers maakt, en wellicht zelfs nog een pak meer. Twee even knullige als spectaculaire ontsnappingen later, wordt Bundy uiteindelijk voor (slechts) drie van de moorden aangeklaagd, en ter dood veroordeeld. In afwachting van zijn terechtstelling geeft hij een journalist de toestemming om hem te interviewen en dat op te nemen op bandjes, The Ted Bundy Tapes.

Wie televisie wil maken op basis van geluidsopnames moet de nodige creativiteit aan de dag leggen om de reeks ook visueel interessant te houden en daar gaat het helaas al mis met The Ted Bundy Tapes. De makers bedienen zich van de klassieke true crime-oplossingen: trage zooms van zwartwitfoto’s, een tijdslijn in sepia, close-ups van cassettebandjes, en van tijd tot tijd een snelle montage van kindervideo’s. Die weinig geïnspireerde ingrepen geven eerder aanleiding tot verveling dan tot de verhoopte betrokkenheid en spanning. Ook hebben de makers de onprettige neiging om alles waar Bundy over vertelt, hoe onbeduidend ook, koste wat kost te willen uitbeelden, als ware het een choreografie voor een nummer van K3. Zo krijgen we bij zijn relaas over een ritje in de auto met zijn vriendin een volkomen willekeurig koppel in een auto te zien en wanneer hij vertelt over zijn kookkunsten heeft men er zelfs niet beter op gevonden dan daar een foute seventies-reclame voor een oventje bij te tonen.

Om het realisme en de authenticiteit van de reconstructies van moorden, gesprekken en ondervragingen te verhogen, worden zij bewust gepresenteerd met dezelfde korrelige, gedateerde tv-kwaliteit als de originele journaalbeelden. Dat de authentieke beelden en de reconstructies op basis van subjectieve verslagen, vaak van Bundy zelf, daardoor niet van elkaar te onderscheiden zijn, is niet alleen verwarrend en bevreemdend, maar in tijden van fake news bovendien journalistiek weinig koosjer.

Bedenkelijke Bewondering

De figuur van Bundy heeft meer dan genoeg potentieel om boeiende televisie op te leveren, maar dat wordt verre van ten volle benut. Bundy was een verkrachter en moordenaar die met de grootste gewelddadigheid te werk ging maar tegelijk werd hij door vriend en vijand omschreven als een charmante, intelligente en grappige man. Die tegenstelling verleende hem voor sommige advocaten, detectives en reporters een ongemakkelijke aantrekkingskracht en zijn proces werd bijgewoond door tientallen jonge vrouwen, die onomwonden toegaven hem knap en opwindend te vinden. De makers gaan soms gevaarlijk ver mee in die bedenkelijke bewondering voor de seriemoordenaar en ook zij lijken bij momenten te vergeten dat die charmante, gevatte man tientallen brutale moorden en verkrachtingen op zijn kerfstok heeft.

De uitzonderlijke interviews vanuit zijn dodencel hadden ons iets meer kunnen leren over Bundy’s fascinerende persoonlijkheid en zonderlinge populariteit, maar de tapes zijn niet veel meer dan een bijkomstig aspect in een al bij al klassiek, chronologisch verslag van de gebeurtenissen. Pogingen om inzicht te krijgen in de psychologische, sociale en historische achtergrond van de misdaden leveren enkel oppervlakkige of bizarre resultaten op. Zo was de stijging van ontvoeringen en moorden in de jaren 70 volgens een betrokken detective terug te voeren op het hogere aantal vrouwelijke lifters, wat dan weer het gevolg was van de door het feminisme bereikte hogere bewegingsvrijheid voor vrouwen.

De opzienbarende feiten en de merkwaardige persoonlijkheid van Bundy waren boeiend genoeg om ons bij de les te houden, maar door een gebrek aan visuele originaliteit en inhoudelijke diepgang is The Ted Bundy Tapes niets meer geworden dan een onderhoudende maar oppervlakkige docureeks.