The Thurston Moore Band e.a. (Sonic City, De Kreun)
'The show must go on!' *** Terwijl Brussel leegliep en het ene brekende nieuwsfeit over het andere tuimelde, trapte iemand met de hak van zijn bottine tegen een open deur.
Ons niet gelaten, ook al omdat het de voordeur betrof van De Kreun, muziektempel in het verre Kortrijk. Daar streek het voorbije weekend immers een keur aan vlammend goeie groepjes neer voor Sonic City, het allerfijnste indoorfestival van Kortrijk en omstreken *** Mocht de zondagavond in magistrale, met weldadige feedback overladen schoonheid sluiten: The Thurston Moore Band, vernoemd naar z'n waaiboomachtige frontman, die de voorbije drie decennia overigens op indrukwekkende wijze gitaren martelde bij het wegens maritale verwikkelingen niet langer boekbare Sonic Youth *** Daarover meteen meer, maar eerst melden dat het vakkundig gemetste gitaarmuurtje van het Japanse viertal Bo Ningen al even indrukwekkend was dan de armchoreografieën van zanger-bassist Taigen *** Thankyouarrigato! *** Die van Disappears stonden dan weer zo hard te twijfelen of ze nu liever op The Fall dan wel op Neu! wilden lijken dat wij van de weeromstuit gingen twijfelen of we straks de veganistische chiliburger zouden nemen, of toch maar de friet met stoverij *** We waren er pas uit toen de laatste noot uitstierf *** De chiliburger, dus *** Die van Ho99o9 deden dan weer hun stinkende best om stomende hardcore op zijn Bad Brains (de groenharige rapper Eaddy droeg, opdat het u niet zou ontgaan, een hemd met het logo van zijn idolen), sludgemetal à la Pantera (drummer Ian Longwell droeg, opdat het - enzovoort) en kwaaie industrial op de wijze van The Young Gods (effe googelen, kinders) met elkaar te verzoenen. 't Klonk opwindend en enigszins gevaarlijk, maar wie daadwerkelijk in zijn broek stond te schijten, had nooit op de eerste rij gestaan bij Death Grips. Al valt er wel iets te zeggen voor tracks waarop men tegelijk kan moshen, headbangen en bouncen *** Brekend nieuws: Lightning Bolt speelde óp het podium van De Kreun in plaats van ernaast *** Mocht u daar toch duiding bij willen: de twee Brians (drummer Chippendale en bassist Gibson) weigerden jarenlang een podium te beklimmen en speelden, geruggensteund door hun eigen geluidsinstallatie, bij voorkeur in een hoekje van de zaal. Fans op de eerste twee rijen beleefden, als ze geen drumstok of zwiepende nek van een basgitaar tegen hun tanden kregen, de tijd van hun leven; alle anderen keerden huiswaarts met het vage gevoel dat de magie hen nét door de vingers was geglipt. Op Sonic City kreeg iedereen evenwel een gelijke veeg uit de noise-pan - de ingrediënten heetten onder anderen 'The Metal East', 'Horsepower' en 'Over The River and Through The Woods' *** En aan het einde van de rit was er loutering *** Chippendale ramde zijn snaredrum overigens al tijdens de soundcheck aan gort; terwijl hij een reserve-exemplaar installeerde, geinde hij dat z'n snaredrum 'm al vaker had toegefluisterd dat hij voorbestemd was geweest om hoofdkussen te worden. Oké: niet van het niveau waarmee men de finale van Humo's Comedy Cup haalt, maar we willen Chippendale niettemin nomineren voor de Geinponem Awards 2015 *** Thurston Moore dan. Lieflijke natural harmonics trokken 'Speak To The Wild' op gang, het openingsnummer van z'n prima plaat 'The Best Day'. Moore en de zijnen - gitarist James Sedwards, My Bloody Valentine-bassiste Deb Googe en SY-drummer Steve Shelley - bewogen zich vervolgens even sierlijk als nonchalant langs 'Cease Fire', 'Turn On' en 'Aphrodite', nummers uit het al vaker aangekondigde 'Rock 'n Roll Consciousness' - 'Geen idee of ze ooit nog verschijnt,' zo grapte Moore. 't Was voorts heerlijk turen over het wijdse 'Grace Lake', maar de groep ging pas echt in overdrive tijdens de tweede bisronde. 'Pretty Bad', uit Moore's eerste soloplaat 'Psychic Hearts', was sexy en gebald, maar ronduit ontroerend was 'Ono Soul', dat halverwege de afslag richting Planeet Feedback nam, daar een tijdlang - drie minuten? vijf? tien? al slaat u ons dood - bleef ronddolen om vervolgens weer naadloos op de hoofdweg te belanden. *** Wij staan daar nog steeds, langs diezelfde baan, mistig in de verte te kijken *** The Thurston Moore Band, onthoud die naam ***
