The Triffids - In the Pines / Calenture
Ook ik kan enkele regels citeren uit de befaamde 'Born Sandy Devotional'-recensie van Marc Mijlemans, maar ik ken ze niet uit het hoofd. De plaat ken ik wél vanbuiten, van de eerste tot de laatste seconde.
Ik mis The Triffids, ook al heb ik twee nieuwe cd's van ze in handen. Ik heb ze vorig jaar live gezien, maar zonder David McComb bestaan ze niet meer. Gezellig was het anders wel.
Na 'Born Sandy Devotional' zijn nu ook 'In the Pines' (***1/2) (1986) en 'Calenture' (****) (1987) heruitgebracht. Geremasterd, afgestoft, met extra tracks. Twee compleet verschillende platen, maar allebei puur goud.
'In the Pines' is opgenomen in een verlaten schuur deep down in de badlands van Australië, met een budget van nauwelijks duizend dollar (waarvan het merendeel werd gespendeerd aan bier) en een achtsporenrecorder. Het mag geen wonder heten dat het de rauwste plaat is die The Triffids ooit hebben gemaakt. Countryblues by nature.
'Blues vertelt je dat je baby is weggegaan, bij country kom je ook te weten waaróm,' zei de grote en brede Solomon Burke onlangs nog, en 'Trick of the Light' is daarvan een schoolvoorbeeld: van het einde naar het begin, en alles daartussenin. Hoeveel er tijdens de opnames precies gedronken werd, wordt mooi geïllustreerd door de brallad 'Once a Day', een song van Bill Anderson gezongen door gitarist 'Evil' Graham Lee: 'Look at me I'm only drinking once a day / Every day / All day long'. Extra track 'She's Sure the Girl I Love' huppelt vrolijk weg als betrof het 'Don't Worry Be Happy', en afsluiter 'Love and Affection' is het tweelingzusje van 'Sweet Jane'.
Pas toen The Triffids één jaar later met producer Gil Norton (toen nog een notoire onbekende) de studio indoken, zou blijken dat 'In the Pines' een vingeroefening was geweest voor 'Calenture'. Vier songs - 'Trick of the Light', 'Blinder by the Hour', 'One Soul Less on Your Fiery List' (hier omgedoopt tot 'Hometown Farewell Kiss') en 'Jerdacuttup Man' - werden hernomen en in hun definitieve mal gegoten, en Gil Norton wist uit een ruwe, op het eerste gehoor definitieve countryrockplaat een tweede, bétere popklassieker te destilleren. Opmerkelijk ook hoe David McComb op schijnbaar eenvoudig verzoek in enkele maanden tijd een handvol extra klassiekers uit de mouw had weten te schudden. Aanvoerder en opener 'Bury Me Deep in Love' hoeven we u hopelijk niet meer voor te stellen, de rest moest u dringend maar eens ontdekken.
Op cd 2 van 'Calenture' een hoop leuke dingen voor de fens, maar dan ook alleen voor de fens. Trekken de aandacht: een door de frêle toetseniste Jill Birt gezongen versie van 'Open for You', het lichtvoetige en tot dusver onbekende 'Burned', en een nagenoeg refreinloze, lichtjes vals gezongen demoversie van 'Bury Me Deep in Love'. Maar sta ons toe af te ronden met de woorden waarmee ook de in steen gehouwen versie van 'Calenture' de boeken sluit:
Well it doesn't look much like we'll see the new year
Cos all the bright young faces are here
And I can't see us rising to their occasion any more
No, not their Christmas cheer
Time is against us, even love conspires to disgrace us
And with things being what they are ...
Yes and things being what they are
If you cannot run, then crawl
If you can leave, then leave it all
If you don't get caught, then steal it all
If you don't get caught then steal it all
Steal it all
And between ourselves, and the end at hand,
Save what you can
Nog te gaan in deze reissue-operatie: 'Treeless Plain', 'Raining Pleasure' en 'The Black Swan'. Dag vrienden van de poëzie.
