The Vaccines (Ancienne Belgique)
Als een niet zo vernuftige muziekliefhebber in het licht van deze review ons zou aanspreken met ‘What did you expect from The Vaccines?’, zouden wij met smalende glimlach ‘Post Break-Up Sex’ antwoorden.
We zouden echter liegen als we beweerden dat we meer uitkeken naar onze durum in Gent-Sint-Pieters dan naar Justin Hayward en zijn kompanen, en geloof ons, dat wil wat zeggen. Maar het valt niet te ontkennen, The Vaccines lijken stilaan een band op de terugweg: hun laatste worp ‘English Graffiti’ bevat naast een handvol uitstekende songs ook een hele hoop fillers en pure bagger. Een break-upplaat tussen ons nederige zelve en de Londense indiepunkers dus. Maar hey: If you wanna come back, it’s alright, Justin!
En terugkomen doen ze. Het was al hun derde doortocht in de AB, en de eerste die niet uitverkocht was. De snedige start kwam er met het nieuwe, maar wel puike ‘Handsome’ en werd voortgezet met het heerlijk woelige ‘Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra)’. Voor alle sceptici die bijna vergeten waren dat popanthems niet altijd een kat in een zak zijn, ontbond Justin Hayward zijn vocale duivels in het nog steeds magistrale ‘Wetsuit’, dat wel wat ontsierd werd door lullig gemixte backing vocals.
Tussen de hits door viel nog maar eens op hoe die nieuwe plaat The Vaccines gewoon niet ligt. Met ‘Minimal Affection’ leken ze in de discolimousine van Mark Ronson en Tame Impala te willen glippen, maar werden ze afgewimpeld wegens het makke refrein. ‘(All Afternoon) In Love’ was in het zelfde bedje der saaiheid ziek, maar de ultieme stinker van dienst was toch ‘Give Me a Sign’. Een song die harder meurt dan de vleescontainer van de plaatselijke slager, gecombineerd met onze gasaflaat de ochtend na een uit de hand gelopen streekbieravond. Eén ster verliezen in een dikke drie minuten, niet veel bands doen het hen na.
Veel werd echter goedgemaakt door de verschroeiende eindsprint. We zouden het zelfs een eind-achthonderdmeter durven noemen. ‘Teenage Icon’, ‘I Always Knew’, ‘If You Wanna’ en een luidkeels meegebruld ‘All In White': we waren bijna vergeten dat een generatie verliefd was geworden op hun debuut, tot we de jongedame naast ons in tranen zagen uitbarsten. Zelden gezien op een optreden, maar wij zijn dan ook niet aanwezig als One Direction ons Belgenland aandoet.
En dan was er nog de bisronde. Een sterk akoestisch ‘No Hope’ maakte het publiek week voor de finale klap, ‘Norgaard’ geheten, die het definitief tot pulp sloeg. Fenomenale trashpop die zo op een Tony Hawk-soundtrack gezwierd kan worden, diep vanbinnen hebben we niet liever. Een korte moshpit en het zaakje was afgehandeld.
De laatste plaat krijgt volgens verzamelsite Metacritic de beste ‘professionele’ kritieken uit The Vaccines’ geschiedenis, in tegenstelling tot de laagste score door hun user-base. Maar wij hebben ons altijd al meer een man van het volk gevonden dan een muzieknerd in een ivoren toren. Dat gezegd zijnde, gaan wij terug naar onze vaste stek op Het Laatste Nieuws-forum, doei!
Het moment
A-M-A-N-D-A Norgaard!
Het publiek
Tieners die níét Frankie Avalon als idool hebben, likten lolly's en zwaaiden met melige boodschappen naar die knappe Justin. Iets verder in het publiek stonden de veertigers die 'De Afrekening' nu écht wel de mooiste lijst van de hele wereld vinden.
Quote
Een zichtbaar tevreden Justin Hayward bedankte Brussel uitvoerig aan het begin van de bisronde. 'We really like this place' — u kent dat liedje intussen wel.
