The Vaccines - English Graffiti

Let’s briefly summarise what we know, shall we? The Vaccines! Er kan een Inspiral Carpets-orgel langskomen. De galm loopt soms gelijk met die van Glasvegas. Hun platen ‘What Did You Expect from The Vaccines?’ en ‘Come of Age’ lijken wel lang uitgevallen singles: de eerste helft uitstekend, de B-kant een B-kant. Maar wat ik vooral van hen verwacht? Losvaste tweeminutentrashpop. Die mag vertrekken vanuit gezellige gitaarchaos. Daarboven liefst keteldrums. ‘Wrecking bar’ mag rijmen op ‘Rarara, here you are’. ‘Young and bored’ op ‘Twenty-four’. ‘Teenage icon’ op ‘Frankie Avalon’.

Opener ‘Handsome’ lost de verwachtingen in. Zoals in de surftrash van ‘B-b-b-bird, bird, bird, b-bird’s a word’ is hier een uitverkoop van medeklinkers aan de gang: ‘P-p-p-p-p-p-p-p-p-p-p-p-p-p so pretty’. Geen zorgen, ik heb ze geteld.

In ‘20/20’ zingt Justin Young in de cadans van de jonge Paul Weller, de break is heerlijk onnozel, in het refrein lijkt Joey Ramone even in te springen, in de eindsprint heeft de groep nog iets van The Beach Boys opgeraapt om over te tekenen. Een popcomposiet, maar een goeie.

‘Radio Bikini’ refereert aan het Bikini-atol, waar de Amerikanen ooit kernproeven uitvoerden. In hun verbeelding gaan The Vaccines er bij het ochtendkrieken surfen, het stof van de radioactieve neerslag in de neusgaten. De song is even onweerstaanbaar als het nieuwe virtuele leven dat een tijd geleden bij de eilandengroep is ontdekt: Spongebob Squarepants, Octo Tentakel en Patrick de Zeester wonen in Bikinibroek. De rest van ‘English Graffiti’ is geen gewone spreidstand meer, maar een – naargelang het aantal lepels suiker u in de koffie wil – indrukwekkende of ergerlijke grand écart. Hoe zal ik het zeggen? Wie er niks op tegen had dat de zanger van The Strokes onder een discobal ging staan, zal houden van ‘Minimal Affection’, en zich daarna oké voelen bij ‘Want You So Bad’, dat zich door een zomerdag vingerknipt. In het vrij mooie ‘(All Afternoon) in Love’ zit producer Dave Fridmann, die mee The Flaming Lips en Mercury Rev de mainstream in hielp, met grote, betraande manga-ogen boven zijn mixtafel gebogen, terwijl de groep van Blur, John Lennon en Air leent.

Wie ‘AM’ de beste Arctic Monkeys vindt, zal mogelijk het grote gebaar van ‘Dream Lover’ waarderen. Ik ben vooral gestruikeld over het refrein dat aan ‘Eye in the Sky’ van The Alan Parsons Project doet denken.

Met ‘Give Me a Sign’ komt uit de oude Vaccines-cocon aan het eind nog een vreselijke kitschbom gevlinderd. Die riskeert ’s ochtends op de radio te belanden na het banjoloze Mumford & Sons, en na Ben Weyts die een nieuwe maatregel komt uitleggen. Je zal maar al te laat zijn en moeten ritsen.

Zeer gewaardeerde Vaccines, ik begrijp het niet zo goed. Mvg,