The Van Jets - Cat Fit Fury!
Dat ze daar maar eens een onderzoekscommissie op zetten: om uit te zoeken wat ze de voorbije weken en maanden in het leidingwater van een aantal Rock Rally-coryfeeën hebben gekieperd, om die collectief en bijna gelijktijdig tot hun beste (of, in het geval van Roadburg, hun eerste) cd te inspireren: Admiral Freebee, Mintzkov, Freaky Age, Roadburg, binnenkort The Bear That Wasn't en nog anderen! En dus ook: The Van Jets.
In de marge van zijn nieuwe boek 'Apathy for the Devil' beschrijft de Engelse oud-rockjournalist en -wildebras Nick Kent achteloos maar fijntjes hoe van alle kunstvormen alleen muziek beelden, geuren en precieze herinneringen triggert: waar men was, wanneer, met wie, en wat er op dat moment door het hoofd ging. Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar herinnert ú zich nog het goeie boek dat u aan het lezen was toen u voor de eerste keer een lief binnendeed? Of welke tentoonstelling u net had bezocht? Bij liedjes herinnert men zich zelfs de geur van dat lief! Aha! Zo kan ondergetekende zich nog vlijmscherp elk detail van de passage van The Van Jets voor de geest halen, in zaal De Zwerver in Leffinge, die zaterdagavond 7 februari, tijdens de achtste preselectie van Humo's Rock Rally 2004, de zesde groep! Ook het beeld van hun glimmende ouders zal hij trouwens niet licht vergeten. Maar passons.
De beloftes van toen hebben The Van Jets intussen allang ingelost: de voorspelbare Rock Rally-overwinning, een goeie eerste ep, aansluitend een nog straffere debuutplaat, optredens op de hoogmissen Rock Werchter en Pukkelpop. En nu draait dus 'Cat Fit Fury!', de tweede cd van de Oostendse Gentenaren,als een gefocuste Sven Kramer perfecte rondjes onder de laserstraal. Ongetwijfeld onder invloed van diverse rookwaren en het lokale 4AD-bier wilden groep en interviewer ons vorige week in Humo laten geloven dat de simpele garagerock van weleer op 'Cat Fit Fury!' ingeruild is voor complexere glamrock. Dat klopt, maar ook weer niet.
Het beste van hun garagerock-attitude hebben The Van Jets namelijk wél behouden - het vonkt, het knettert, de dadendrang spat ervan af - maar ze hebben dat met de hulp van de Engelse producer Jon Gray opgesmukt met wat meer versierinkjes en zijn daarbij vanzelf uitgekomen bij hun grote voorbeeld David Bowie (het stemmetje dat zanger/songschrijver Johannes Verschaeve soms opzet!). En ook bij Marc Bolan's T-Rex, en bij The Beatles op spierversterkende clenbuterol - in 'Helter Skelter'-mode dus. Niks mis mee. Elders horen wij ook hippere invloeden: de rauwe energie van The White Stripes gelinkt aan de misleidende onbezorgdheid van Vampire Weekend. Het resultaat is altijd: onmiskenbaar en helemaal The Van Jets.
Af en toe had een outro iets korter gekund, en into het door Reinhard Vanbergen van Das Pop geproducete 'Onawa' raken we voorlopig niet, maar dat weegt niet op tegen de vette popsongs met hun smerige gitaarsolo's die 'The Future', 'Dancer', 'Teevee' of 'Givers & Takers' zijn - perféct radiovoer - of de withete furie die 'Matador' heet. Om van het brede 'Comes the Crying' (producer: Vanbergen) of de afsluiter 'Our Heads' (inderdaad très 'The Bewlay Brothers' van Bowie) nog maar te zwijgen.
Zoals er een 'Duyster'-genre bestaat, móét er binnenkort ook een 'Rock Ahoy'-genre tot bloei komen. Laat de garagerock van The Van Jets daar één van de vaandeldragers van zijn!
Op zondag 14 maart spelen The Van Jets op Humo's Pop Poll de Luxe in het Sportpaleis Antwerpen.
