Schrik niet van de titel: op 'Nux vomica', hun tweede cd, hebben The Veils zich geenszins tot de death metal bekeerd. En toch is er heel wat veranderd sinds hun driesterrendebuut 'The Runaway Found'.

Christophe Verbiestzaterdag 2 september 2006, 02:00

Finn Andrews
Sophia Burn
Liam Gerrard

De muziek, vroeg u? Als hongerige wolven werpen The Veils zich een paar keer op de blues. Het resultaat herinnert aan de jonge Cave ('Not Yet', 'Nux Vomica'), en is hoekig en recalcitrant à la façon de Waits ('Jesus for the Jugular', met de vraag 'Would the Son still rise if there was no one around': was de verrijzenis van Christus de eerste grote marketingcampagne uit de geschiedenis? Antwoorden op een gele briefkaart). Zelfs sommige popsongs ('Calliope!') zijn weerbarstig as hell, al mogen ze van ons ook gewoon catchy zijn (de single 'Advice for Young Mothers to Be').

In het aan The Nits herinnerende 'A Birthday Present' struikelen The Veils over hun eigen ambitie, maar de andere ballads ('Under the Folding Branches', 'House Where We All Live') ontroeren wél. Ze zijn minder weids gearrangeerd dan de ballads uit het debuut, en da's een ietsiepietsie jammer, maar daar staat tegenover dat de Cinemascope-dimensie van 'Lavinia' is ingewisseld voor meer subtiliteit, en dat is al bij al een geslaagde ruil. Halve ster erbij!