'The Voice'-kandidaten Lola, Robin & Gilles: 'Als je samen kunt lachen, kun je ook samen de diepte in'
De juiste aanwending van gutturalen blijkt eens te meer overschat: West-Vlaanderen pleegde de afgelopen weken een vriendelijke coup in ‘The Voice van Vlaanderen’. Robin Desmet (uit Izegem), Lola Obasuyi (uit Oostende) en Gilles Muylle (uit Roeselare) zijn niet alleen op het podium van het VTM-programma leveranciers van opwinding en ontroering: ook gewoon met z’n drieën in de sofa animeren ze met joyeus gekibbel en zangerige lust for life.
'Als kind lag ik de avond voor een bijzondere dag in mijn bed te woelen: wat als ik die nacht zou sterven? Toen ging het over een uitstap naar Plopsaland, nu over een liveshow van 'The Voice''
Lola «De nacht voor de uitzending had ik het zwaar – zoals voor élke uitzending. Ik ben sowieso al geen goeie slaper, en dan lukt het helemaal niet. Maar dat zijn geen verlammende zenuwen. Eerder: ‘Komaan, laat het nu maar beginnen!’»
Gilles «Ik krijg dan zo’n naar gevoel in m’n buik.»
Robin «Bij mij begint het zodra ik het publiek hoor. Tot dan ben ik rustig. En het moeilijkste moment is de trap: ik heb een heilige schrik om naar beneden te donderen.»
HUMO Zijn jullie op het podium vooral bezig met een technisch zo vlekkeloos mogelijke uitvoering? Of doorvoelen jullie die nummers echt?
Gilles «Bij mijn blind audition voelde ik het toch echt.»
Robin «Tijdens de show gaat het supersnel. Je begint, en twee minuten later sta je alweer naast An Lemmens. We hebben zo’n nummer ook altijd zo intens gerepeteerd dat alles automatisch lijkt te gaan – zonder dat we erbij moeten nadenken.»
Lola «Soms sta ik zelfs aan totaal random dingen te denken. Dan zit er in het publiek bijvoorbeeld iemand die me plots opvalt.»
Robin «Ja! Vorige week dacht ik nog over iemand in het publiek: ‘Wat heb jij toch aan?’ (lacht)»
Lola «Ik kijk vaak naar de coaches. Tijdens het liedje al ben ik nieuwsgierig naar hun feedback.»
undefined
'Vriendschap is wat zwaar uitgedrukt, maar je bouwt er toch een band mee op' Lola over de coaches
HUMO Hoe belangrijk zijn die coaches voor jullie?
Lola «Héél belangrijk. Zowel technisch als emotioneel. Je bouwt er toch een... Een vriendschap is wat zwaar uitgedrukt, maar je bouwt er toch een band mee op.»
Robin «O ja: ik heb echt een band met Bart (Peeters).»
Gilles «Ik niet echt met Bent (Van Looy). Ik was altijd al meer de outsider in het team. Er waren er ook die voortdurend met hem wilden gaan praten, die zijn advies echt opzochten. Ik hield me wat meer afzijdig. Bent is ook niet zo’n prater. Ik heb een betere band met David, m’n hulpcoach.»
Lola «Aanvankelijk had ik dat ook. Ik voel me niet zo snel op m’n gemak, en stel me niet meteen open voor nieuwe mensen. En dus keek ik in het begin de kat wat uit de boom. Je hebt altijd luide en sterke persoonlijkheden in een groep, mensen die zich meteen laten gelden. Ik ben dan diegene die eerst wat afwachtend toekijkt. Maar na verloop van tijd begon ik me heel goed te voelen, hoor. Hoe meer het groepje uitgedund werd, hoe minder oppervlakkig de gesprekken waren.»
Gilles «Bent heeft me wel met iets belangrijks geholpen. Ik ging ervan uit dat mijn stem niet het bereik had om hoge noten te halen. Bent heeft me duidelijk gemaakt dat dat gewoon in mijn hoofd zat. Dat ik dat wél kan. Ik wilde dat niet geloven, maar hij bleek gelijk te hebben: als ik m’n hoofd helemaal leegmaak, kan ik wel één of zelfs anderhalve toon hoger.»
Lola «Ik heb leren bewegen. Als je naar mijn blind audition kijkt, zie je iemand die half comateus achter de micro staat (lacht). Niet onlogisch: het was de tweede keer in mijn leven dat ik op een podium stond. Nu durf ik mij in te leven in een nummer, en dat gevoel met mijn lichaam kracht bij te zetten.»
Gilles «Ja, dat heb ik ook geleerd. Mijn bewegingen tijdens het zingen waren in het begin wat halfslachtig. ‘Doe alsof je een stuk hout kapotslaat,’ werd me gezegd. Dat deed ik dus, waarop Bent zei: ‘Gilles, volgens mij sla je op die manier geen stuk hout kapot.’ Het moest allemaal krachtiger en explosiever. Enfin, Bent Van Looy heeft me dus geleerd om een stuk hout kapot te slaan (lacht).
»Bent is soms heel streng, en dat maakt me bang. Ik trek me kritiek heel erg aan. Ik kan echt down zijn als hij me streng toespreekt. Nu, een coach moet hard zijn, en ik vind het prima dat hij me op dingen wijst die ik zelf niet opmerk. Bent doet dat straightforward: geen flauwe excuses bij hem.»
Robin «Bart wikkelt zijn kritiek wel consequent in een warm dekentje. Hij geeft je altijd het gevoel dat je de moeite waard bent, meer nog: dat je bijzonder bent. Ik voel me heel veilig bij hem. Dat verlost me van veel stress.»
Lola «Koen (Wauters) doet het met humor, met een subtiel grapje. ‘Morgen zal je je tekst wél kennen, zeker?’»
Justin Bieber, de operaversie
HUMO ‘The Voice’ is een competitieve omgeving waarin je je zo sterk mogelijk moet tonen. Bij wie kunnen jullie ongegeneerd kwetsbaar zijn?
Gilles «Ik ben niet iemand die over zijn gevoelens praat. Ik krop alles nogal op. Ik drijf de dingen liever zélf uit mijn systeem.»
Robin «Ik zoek het bij mensen buiten ‘The Voice’. Een goeie vriendin, of mijn lief, of mijn pa.»
Gilles «Zelfs dat kan ik niet. Het is bizar, maar ook tegenover m’n ouders ben ik niet echt open.»
Robin (moederlijk) «Dat is niet goed, hè! Je kropt alles op, Gilles. Ooit ontploft dat.»
Gilles (haalt de schouders op) «Het is wat het is: ik ben een gevoelige jongen die niet makkelijk praat.»
Lola «Dat is wel waar: je bent een héél gevoelige jongen.»
HUMO Helpt muziek om je demonen uit te zweten?
Gilles «Dat zou je denken, hè. Maar het grappige is: ik heb alleen maar depressieve liedjes op m’n gsm staan. (Verontschuldigend) Ik luister gewoon graag naar rustige, gevoelige muziek. Zelf even muziek maken helpt wel altijd. Zingen, of m’n gitaar vastpakken, en iets proberen te spelen.»
Robin «Dan speelt hij ‘One Less Lonely Girl’ van Justin Bieber.»
Gilles «Uit noodzaak: da’s één van de weinige liedjes die ik onder de knie heb op gitaar. En dan speel ik dat een keer of tien na elkaar.»
Robin «‘One Less Lonely Girl’, de korte versie. ‘One Less Lonely Girl’, een toon hoger. ‘One Less Lonely Girl’, de operaversie (hilariteit).
»Maar serieus: je mag je niet zo wegstoppen achter je vrolijke gezever, Gilles. Mijn mama had het meteen door toen ze je ontmoette: ‘Eigenlijk is hij een heel onzekere jongen die zichzelf achter een façade van geleuter heeft verstopt.’»
Gilles «Dat is waar, ja.»
Lola «Nu, zo uitzonderlijk is die onzekerheid niet. We zijn 18 of 19: niemand staat dan sterk in z’n schoenen. Je worstelt dan per definitie met allerlei vragen. Wie ben ik? Wat wil ik? Hoe zien mensen me?»
Robin «Vooral dat laatste: wat denken de mensen van me? Voldoe ik wel?»
undefined
'Moet dat, volwassen worden?'
HUMO Jij lijkt het hart op de tong te hebben, Robin.
Robin «Ik praat de hele tijd, ja. Maar eigenlijk is dat vooral zeveren. Als er echt iets op m’n lever ligt, probeer ik daar niemand mee te storen. Dat hou ik voor de mensen die heel dicht bij me staan.»
Lola «Bij mij moet het muurtje eerst gesloopt worden. In het begin ben ik altijd de beschaamde seut. Aftasten: hoe zit iemand in elkaar? Hoe staat hij in het leven? Hoe dicht kunnen we bij elkaar komen?»
HUMO En wat bindt de mensen die je uiteindelijk wel toelaat?
Lola «Humor. Dat blijft de beste maizena. Als je samen kunt lachen, kun je ook samen de diepte in.»
HUMO Jullie wonen in het niemandsland tussen jong en volgroeid. Hebben jullie daar eigenlijk zin in, in volwassen worden?
Gilles «Niet echt. Als ik zou kunnen, zou ik terugkeren naar mijn lagereschooljaren. Niets van zorgen, niets van verantwoordelijkheid – gewoon je mama die je ’s ochtends oproept, en je door de rest van de dag gidst. Héérlijk vond ik dat.»
Lola «Ik vond 15 heel leuk: al die poorten waar je al zolang op staat te beuken, gaan plots open. Uitgaan! Vrijheid! The teenage life!»
Robin «Ik kijk heel erg uit naar de periode die nu komt. Studeren, maar tegelijk veel plezier maken. Volgens mij wordt dat de opwindendste tijd uit mijn leven. We zitten ook nog zo heerlijk ver weg van 50, hè – de leeftijd die ik toch een beetje associeer met vermoeidheid. Veel mensen zijn dan vastgeroest in hun werk, hun relatie en hun vrije tijd.»
Lola «Maar zo hoeft het toch niet te zijn? Je bent toch niet verplicht om volwassen te worden? Mijn moeder en mijn stiefpapa zijn nog altijd kinderen.»
Robin «Ja, mijn pa is dat ook: een twintiger in het lichaam van een vijftiger.»
Gilles «Mijn stiefvader zegt altijd tegen mijn ma: (met diepe stem) ‘Baby, I’m gonna hit you with my rhythm stick.’ Toch ook niet iets wat je zegt als je uitgeblust bent, hè. En dan de koosnaampjes die ze voor elkaar hebben. Je zou denken dat partners elkaar gewoon ‘schat’ noemen, toch? Neen, bij hen is het ‘pietje’, flieter’, ‘vlinder’, ‘baby’ – elke dag een nieuwe naam.»
HUMO Jullie zijn de generatie met de gescheiden ouders.
Robin «De mijne zijn nu een jaar uit elkaar.»
Lola «De mijne al sinds ik drie maanden ben. Maar ik heb al zeven jaar een stiefpapa, en die heeft me geadopteerd. Dat zorgt af en toe voor vrolijke misverstanden: mensen vragen me weleens, als ze mijn blanke mama en mijn donkere huidskleur zien, of ik geadopteerd ben. ‘Ja,’ antwoord ik dan, ‘maar niet op de manier die je denkt.’»
HUMO Ken je je vader?
Lola «Ja. Hij pendelt tussen België en Nigeria – het land waar hij vandaan komt. We zien elkaar sporadisch, maar eigenlijk is het contact verwaterd. Dat voelt niet aan als een wonde: iets wat je nooit hebt gehad, kun je niet missen. Ik heb met hem het contact dat ik met een verre nonkel zou hebben, en dat is prima zo.»
Robin «Je stiefpapa is voor jou de vaderfiguur, hè.»
HUMO Een kind zijn van gescheiden ouders hoeft dus niet per definitie heel erg te zijn?
Robin «Da’s waar. Al had ik het niet zien aankomen. Mijn ouders stonden echt bekend als het perfecte koppel. Ook bij mij: ik heb die twee nooit zien discussiëren. En plots kwam ik thuis en was daar de mededeling dat ze uit elkaar zouden gaan. Dat was even een schok: ‘Wát?’ Het heeft dan nog wat aangesleept, en toen waren er wél veel discussies. Toen ze de stap echt zetten, voelde ik toch opluchting. Al dat drama, pfff... Nee, dan ga je beter uit elkaar.»
Gilles «Ik was een jaar of 4 toen mijn ouders uit elkaar gingen: ik herinner me niet meer hoe ze waren als koppel. Maar als ik mijn ma en mijn pa nu zie, kan ik me nog nauwelijks voorstellen dat ze ooit samen zijn geweest. Hoe ze fysiek verschillen – hij 2 meter, zij 1 meter 60 – zo verschillen ze ook karakterieel.»
HUMO Heeft de scheiding jullie kijk op de liefde bepaald?
Robin «Een beetje. Niet dat ik niet meer geloof in een mooie, gelukkigmakende relatie. Maar die scheiding heeft wél m’n ogen geopend: zelfs ogenschijnlijk perfecte koppels blijven niet per definitie overeind. Sindsdien weet ik: elke relatie kan op de klippen lopen.»
Lola «Ik ben er toch ook door gelouterd. Maar veeleer in de positieve zin: ik weet nu dat je in je leven véél mensen kunt tegenkomen met wie het kan werken. Na twaalf jaar alleen te zijn geweest, vond mijn mama iemand die prachtig bij haar paste. Da’s het perfecte bewijs, toch?»
Robin «Er is nog een leven ná de verwelkte relatie: ik vind dat een heel opbeurende gedachte.»
Lola «Er zijn duizenden deksels die op je potje passen.»
Gilles «Mijn kijk op de liefde is vooral bepaald door de relatie van anderhalf jaar die ik zelf gehad heb. Ik zat daar echt in met de gedachte dat het voor de rest van mijn leven was. Maar het liep toch mis, en dat was een grote desillusie. Ik werd geconfronteerd met kwetsbaarheid, en met de wetenschap dat, zélfs als je heel erg in iets gelooft, het toch nog kan mislopen. Sindsdien ben ik veel voorzichtiger. Ik word sowieso niet snel verliefd – ik denk dat ik het in heel mijn leven nog maar één keer ben geweest. Ik kom gewoon geen meisje tegen bij wie de nood om bij haar te zijn haast fysiek is.»
Robin «Jammer, want ik vind niets zo fijn als verliefd zijn.»
Gilles «Soms is het leuk, maar er zit ook een heel vervelend kantje aan. Je bezeert je zo gemakkelijk: als je ruzie hebt met elkaar, komt dat dubbel zo hard aan. En ik herinner me dat ik er heel achterdochtig van werd – een nijdige, bezitterige jaloezie was het.»
Robin «Maar als je nog in het stadium van de verliefdheid zit, dan maak je toch geen ruzie met elkaar? Ik toch alleszins niet.»
Gilles «Bij mij was het wel zo. Samen uitgaan was echt moeilijk. Ik voelde me voortdurend bedreigd. Als een jongen nog maar naar mijn toenmalige vriendin kéék, stroomde het gif van de jaloezie al door mijn lichaam.»
Robin «Maar je weet op zo’n moment toch: straks ga ik er lekker mee naar huis?»
Gilles «Nee, dat besef daagde niet. Onzekerheid, hè: daar valt veel op terug te brengen.»
Lola «Ik heb het één keertje meegemaakt: een jongen die ik helemaal wilde bezitten. Op elk moment van de dag wilde ik weten wat hij aan het doen was. Al vrij snel heb ik toen ingezien dat dat obsessie was, geen liefde – en heb ik het stopgezet.»
Gilles «Dat is wat ik niet kan: mezelf corrigeren. (Denkt na) Weet je wat ik nog het liefst zou willen: een geheime relatie. Samen zijn zonder dat iemand het weet.»
Robin «Maar dat lukt toch nooit? En je wilt dat toch ook niet? Ik wil mijn geluk het liefst van de daken schreeuwen.»
undefined
'Alle deelnemers aan 'The Voice' zijn heel empathisch. Na de recente aanslagen zat ik thuis aan tafel te huilen'
Keizerin sissy
HUMO Wat verwachten jullie van de liefde?
Robin «Dat mijn lief mijn beste vriend is. Samen lachen, samen huilen, samen plezier maken, ons samen vervelen.»
Lola «Humor vind ik belangrijk, én zin voor avontuur. Ik wil geen saaie braverik, wel iemand die out of the blue voorstelt om morgen op reis te vertrekken.»
Gilles «Ik weet het niet. Ik wil iets mysterieus, denk ik.»
Robin «Je zal het wel weten zodra je de ware tegenkomt.»
Gilles «Maar wat als ik die al tegengekomen ben?»
Lola «Zoals ik zei, Gilles: jij bent een potje, en daar passen wel duizend deksels op. Je kunt nu naar New York vertrekken, en daar een dekseltje vinden. Of je kunt gewoon in Roeselare gaan joggen, en een dekseltje tegenkomen.»
Gilles «Ik heb nog wel kansen gehad op een nieuwe relatie, hoor, maar dat lukte nooit omdat ik voortdurend de vergelijking maakte met dat ene meisje. Die relatie is nu al twee jaar voorbij, maar ze werpt nog altijd haar schaduw.»
Lola «Je bent nog maar 19, Gilles. Drie vierde van je leven ligt nog voor je! Je moet niet zo definitief doen over de dingen.»
Robin «Cry a river, build a bridge, and get over it.»
Gilles «Gek genoeg geef ik mijn vrienden wel gretig advies over hun relaties. Als het over anderen gaat, zie ik het blijkbaar wél helder.»
Lola «Het is iets wat me bij haast alle deelnemers aan ‘The Voice’ opvalt: wij zijn allemaal heel empathisch, heel gevoelig voor onze omgeving. Ik moet mezelf daar echt tegen beschermen. Na de recente aanslagen zat ik thuis aan tafel te huilen. Ellende in de wereld raakt me oprecht hard. Dat betekent dat ik niet cynisch ben, en dat is natuurlijk goed, maar het mag ook niet in de andere richting doorslaan. Ik moet er wat meer balans in vinden.»
HUMO Zijn jullie optimistische mensen?
Robin «Ik heb wel een zeker basisvertrouwen dat de meeste dingen goed komen.»
Gilles «Bij mij verschilt het van minuut tot minuut. ‘Alles komt goed.’ En even later: ‘Nee, alles gaat onherroepelijk kapot.’ Ik ben, vrees ik, een beetje een rare jongen.»
Robin «Ik kan echt afzien van dingen – twee dagen in bed liggen, en alles donker inzien. Maar daarna sta ik recht, en ga ik er weer tegenaan. Het leven gaat altijd weer verder, alles komt wel weer in orde. Ik ben altijd al iemand geweest die wil bewijzen dat ze sterk in haar schoenen staat. Ik wil niet de sissy zijn die bij de minste tegenslag instort.»
Lola «Zeker als vrouw is dat belangrijk. Ik ben een heel, héél overtuigde feminist. En hoe meer ik erover lees, hoe overtuigder ik ben. Ik vind het verschrikkelijk als feminisme wordt weggezet als een stoffig begrip. Equal rights zijn zo belangrijk voor mij. Niet alleen voor vrouwen, voor iederéén – homo’s, mensen met een andere huidskleur, dieren... Dat is mijn militant kantje. Thuis of op school weten ze intussen dat ik dat heel belangrijk vind. Ik ben een lefty in rechtse tijden, ja. Als ik onrechtvaardigheid zie, schiet ik in een furie – ik moet nog leren om rustig te discussiëren, met beredeneerde argumenten.»
HUMO Tot slot: wat voor mensen willen jullie worden?
Gilles «Iemand naar wie mensen opkijken. Iemand die geapprecieerd wordt voor zijn talent én voor zijn persoonlijkheid.»
Robin «Iemand die geniet van wat ze doet. En ik weet nog niet precies wat het zal zijn, maar zodra ik dat weet, zal ik er vol voor gaan. Ik wil niets doen waar ik maar half gelukkig mee ben.
»Ik wil ook iemand zijn die niet bang is. Iemand die niet zegt: ‘Ik ga deze zomer niet op vakantie, want misschien plegen ze wel opnieuw een aanslag op Zaventem.’ Of: ‘Ik sluit me af voor de liefde, want vorige keer is het lelijk misgelopen.’»
Lola «Ik wil ook niet bang zijn, maar ik ben het wel. Ik heb veel angsten – voor de dood, bijvoorbeeld. Het is een bizarre, irrationele angst die ik als kleuter ontwikkelde. De avond voor een bijzondere dag lag ik in m’n bed te woelen: wat als ik die nacht zou sterven, en die bijzondere dag dus niet zou meemaken? Dat is nooit weggegaan. Toen ging het over een uitstap naar Plopsaland, nu over een live-uitzending van ‘The Voice’.
»Maar goed, de vraag was wat voor iemand ik wil worden. Iemand die bewust met mensen en dieren omgaat, zorgzaam is, en alles wat zachter maakt. Ja, dat is het helemaal: ik zou de wereld graag een klein beetje zachter maken.»
