The Wall
Breng water, zonnecrème en een kogelwerend vest mee.
undefined
De ontstaansgeschiedenis van deze in amper twee weken opgenomen en slechts door drie acteurs gedragen oorlogsfilm leest, toch voor een stukje, als een droom die werkelijkheid werd. Op aanraden van een vriend stuurde Dwain Worrell, een leraar Engels die in zijn vrije tijd een filmscenario had neergepend, zijn schrijfsels naar Amazon Studios, de in 2010 opgerichte filmafdeling van Amazon. De internetgigant hapte toe, en Worrell mag zich vandaag één van Hollywoods hotste scenaristen noemen. Hm, misschien moesten wij ook maar eens onze kans wagen en ons autobiografische script, getiteld ‘The Hasselt Redemption: Someday This Pain Will Pass’, aan Amazon proberen te verpatsen. By the way, de door Amazon gefinancierde en uitgebrachte langspeelfilms zijn – in tegenstelling tot de films van Netflix, die tegelijk op het kleine en het grote scherm beschikbaar zijn – in eerste instantie uitsluitend bedoeld voor de bioscoop en pas in een later stadium voor hun streamingdienst.
De productie van ‘The Wall’ leest ook een beetje als een nachtmerrie: teneinde het in Irak gesitueerde verhaal een zo realistisch mogelijke look te geven, trok regisseur Doug Liman (‘The Bourne Identity’, ‘The Edge of Tomorrow’) met zijn ploeg naar één van de heetste plekken op aarde, de Mojavewoestijn in Californië. Behalve met schoenen vol zand en hoofden die door de verzengende hitte op ontploffen stonden, kwamen Liman en zijn acteurs terug met een entertainende stijloefening die net als ‘Phone Booth’, ‘Buried’ en ‘12 Angry Men’ behoort tot het beklemmende genre van de één-locatie-film.
De situatie: een Amerikaanse soldaat (Aaron Taylor-Johnson) houdt zich op een lap woestijngrond schuil achter een brokkelig muurtje; een tweede Amerikaanse soldaat ligt enkele meters verderop langzaam dood te bloeden; en ergens in de buurt ligt een Iraakse sluipschutter op de loer. De vraag is natuurlijk hoe Taylor-Johnson zich uit die benarde omstandigheid zal weten te redden, en ook: zal het Liman lukken om, ondanks de minimale premisse en de nog minimalere setting, de spanning er tot in de laatste minuut in te houden? Kijk en oordeel zelf!
Eén van de beste vondsten is dat de in lichte paniek verkerende Sgt. Isaac de onzichtbare sluipschutter probeert te lokaliseren via het maken van allerlei ingewikkelde wiskundige berekeningen: verdorie, hoeveel seconden verliepen er alweer tussen de kogelinslag en het schot? Overigens: dat je tijdens de shoot-outs éérst de kogels in het vlees ziet spatten, en pas een fractie van een seconde later de knallen hoort – geluid reist langzamer dan bloed – verleent aan de actiescènes een merkwaardige, bijna surreële akoestiek. De tafereeltjes waarin de sluipschutter en de soldaat via hun zendertjes met elkaar zitten te redekavelen, waarbij de Irakees – hoorbaar een man met een universitair diploma – om onduidelijke redenen zelfs hele lappen tekst uit ‘Het verraderlijke hart’ van Edgar Allan Poe begint te citeren, bezorgde ons dan weer een oncomfortabel ‘Only in Hollywood!’-gevoel, of liever: ‘Only on Amazon!’
‘The Wall’ zindert al bij al niet lang na, maar geeft wel – en we schrijven dit op terwijl we het woestijnzand uit onze neus pulken – verdomd veel zin in een fris pintje.
