The World Is a Beautiful Place & I Am No Longer Afraid to Die (Kavka)
Vanavond in Kavka, Antwerpen: The World Is a Beautiful Place & I Am No Longer Afraid to Die. Een groepsnaam om spontaan waterige ontlasting van te krijgen, maar het bespaart mij tenminste de moeite om een inleiding te schrijven: vakje – en onderbroek – vol!
De naam verklapt het al: van alle groepjes uit de huidige emorevival – The Hotelier, Sorority Noise, Pinegrove – schurkt TWIABP het hitsigst tegen het been van de postrock aan. Fladderende ambient, mysterieuze noise, dichtslibbende geluidsdraaikolken, strijkers die het op een zwellen zetten als ze hun eten niet krijgen. Als het maar groots en episch is, gespeeld met het oog op maximaal emotioneel effect. Er mag al eens een op één been steunende metafoor tegenaan gegooid worden.
Of zo ging het toch op vorige platen ‘Whenever, If Ever’ en ‘Harmlessness’, waarvan vooral die tweede puik was. Derde boreling ‘Always Foreign’ van vorig jaar, daarentegen, was compacter, potiger en – niet toevallig – beter. Zelf omschreef de band het als ‘R.E.M. op Dischord Records’; Dischord is het label van hardcore-acts als Minor Threat, Jawbox en Fugazi. ’t Is niet eens zo’n dwaze vergelijking, al blijf ik toch nog altijd meer invloed horen van Godspeeds Constellation-label. Noem het punk met kapsones.
In Kavka kregen we de twee kanten van TWIABP – barok én schuimbekkend – uitgebreid te horen. De eerste helft was voor de oude songs.
‘I Can Be Afraid of Anything’ werd opgefleurd met hupse tempowissels en een akoestisch gitaarintermezzootje. In ‘Katamari Duquette’ haalde frontman David Bello z’n beste Efrim Menuck-imitatie boven, de zanger van het bij gelegenheid zeker eens op te snorren A Silver Mt. Zion. Ook het hypnotiserende mantra (‘Away with god / Away with love’) deed aan de Canadezen denken, maar de onvermijdelijke ‘alles eruit’-explosie kwam veel vroeger; dit was een episch nummer samengebald in vier minuten in plaats van veertien. Nog punchier: het niet langer dan een minuut tegen de geluidsnormen boksende ‘The Word Lisa’. Dan nog ‘I Will Be Okay. Everything.’, het nummer met de meest emo titel én tekst ooit: ‘No, we aren’t ghosts / Cause even ghosts have a place to haunt.’ Haha!
Hoogtepunt van setdeel één was het fleurig aanzwellende anthem – het heeft nog lang geduurd voor ik dat woord hoefde boven te halen – ‘January 10th, 2014’. De grote troef: de prachtige tweede stem van toetseniste Katie Dvorak. Het ging voortdurend heen en weer tussen Bello en haar – ‘Are you afraid of me now?’, ‘Well yeah, shouldn’t I be?’ Een lekker contrast tussen haar engelenstem en zijn gemompel – als een heerlijke zoet-zuurcombinatie op je bord.
De tweede helft, met nummers van ‘Always Foreign’, was nog interessanter. Alleen al omdat er een verhaal schuilt achter de ommezwaai in sound. Na een persoonlijk, bitter en bitsig – maar niet verder met de pers besproken – conflict nam de band vorig jaar afscheid van drumster annex grote muil D. Nicole Shanholtzer. De toekomst hing aan een zijden draadje (‘even was alles naar de zak,’ aldus Bello), vooraleer beslist werd om toch door te drukken. De nummers uit de tweede helft waren dus de nummers van het Tweede Begin, van een band die even opnieuw haar evenwicht moest zoeken.
Het begin van deel twee was meteen het orgelpunt: ‘Marine Tigers’, één van de beste nummers van de groep, blies het dak eraf. Waarover gaat het? ‘Marine Tigers’ is ook de titel van een autobiografisch boek van Bello’s vader José, waarin die het heeft over de genadeloze bootreis die hij destijds ondernam van Puerto Rico naar de Verenigde Staten. Het is, aldus Bello, een nummer over ‘hoe hard het VS-migratiebeleid suckt en hoe blij ik ben dat ik even niet ginder hoef te zijn’ – het is óók een nummer over het racisme dat hij zelf, als Puerto Ricaans-Libanese Amerikaan, elke dag tegenkomt. En het is geschreven vlak na de verkiezing van Donald Trump: ‘Can you still call it a country if all the states are broken / Can you still call it a business if all you do is steal?’ Wat je noemt: actueel. ‘There’s nothing wrong with kindness,’ klonk het nog, maar die boodschap kreeg een wat wrange nasmaak omdat het door een schuimbekkende Puerto Ricaan in je gezicht werd gespuwd. In de climax werden de gitaren kettingzagen. Topschijf.
De band begon zich intussen hoe langer hoe meer te amuseren door te jammen en op te bouwen en nummers naadloos aan elkaar te rijgen. ‘Fuzz Minor’ en ‘Faker’ en ‘Dillon and Her Son’ werden samen een in je gezicht hakkende punksymfonie: het is geleden van Modest Mouse in ‘Teeth Like God’s Shoeshine’ (het eerste nummer van het meesterwerk ‘The Lonesome Crowded West’) dat indierock nog eens zo manisch bochten nam, zo hels van tempo wisselde, zo onachtzaam van melodie naar chaos beukte – en weer terug. ‘Always Foreign’ is – hoe meer ik het hoor – een wonderbaarlijk plaatje, dat deze avond nog veel méér aan bod mocht komen.
Want om nu te zeggen dat TWIABP hier een klassieke set neerzette, is niet waar. Wie handelt in emotionele rollercoasters, leeft van huizenhoog kippenvel – en daarvan was er vanavond net iets te weinig. Bello is bovendien te veel een eentonige zwetser die zijn woorden binnensmonds houdt, en die over het podiumcharisma van de gemiddelde N-VA-minister beschikt. Op plaat: top! Op podium: te eentonig, niet helder genoeg – niet op het niveau van de geweldige band áchter hem. En van 'Always Foreign' hoorde ik al bij al toch te wéínig. Minpunten die TWIABP toch een halve à één ster kosten. Sorry!
Onthoud vooral: alle ballast – behalve die vijfendertig woorden die er in de titel te véél staan – is overboord gegooid bij TWIABP, zonder dat ze ook maar een kléín beetje subtieler zijn geworden. Denk maar aan die tekstflard uit ‘Fuzz Minor’:‘Call me Arab / Call me a spic / I can’t wait until I see you die.’ Rijmt niet, wel mooi.
Tl;dr: puike punkshow.
