These New Puritans - Field of Reeds
Eén karige instructie hebben These New Puritans ‘Field of Reeds’ meegegeven, de opvolger van het weergaloze ‘Hidden’ uit 2010: ‘The music speaks for itself.’ Hoe volslagen onwaar! Deze plaat zou een uit de kluiten gewassen bijsluiter moeten krijgen, om de argeloze luisteraar te waarschuwen: ‘Buiten het bereik van kinderen houden. Bij overmatig gebruik: bel het gifcentrum!’
‘Hidden’ was pretentieus, maar ook: een nooit eerder vertoond experiment, en de volhouders spraken over dé plaat van 2010. ‘Field of Reeds’ is meer, véél meer. 't Is een plaat geboren uit de maniakale geest van Jack Barnett, die 76 (!) takes lang op zoek gaat naar de perfecte performance, een karrenvracht glas aan diggelen slaat om het volmaakte gekletter te vinden (in ‘The Light In Your Name’) en een havik (een échte) in de studio loslaat om het geluid van diens flapperende vleugels op band vast te leggen. In welk nummer dát te horen is? Geen idee.
Zelfingenomen? Zeker. Arrogant? Wellicht. Volslagen uniek? Jáááá! Extra disclaimer: These New Puritans heeft de kunst van het weglaten ontdekt, in het understatement schuilt nu evenveel kracht als in de manshoge taikodrums van drie jaar geleden. ‘Field of Reeds’ is de stilte na de oorlog, het overwelven van de loopgraven in Barnetts woelige ziel.
Als u zélf wil bepalen of dat uw kostbare geld en tijd waard is, moet u er rekening mee houden dat alles pas na een slordige dertig luisterbeurten een béétje op z'n plaats valt. De pianogestuurde minisymfonie ‘Fragment Two’, waarin de altijd zo zelfzekere Barnett voor het eerst twijfel toelaat, is een goed vertrekpunt. ‘ (V) Island Song’ is de volgende song die zich laat kennen: plots doet Barnetts lijzige stem aan die van Chet Baker denken en leiden de zorgvuldig opgebouwde, voortdurend weerkerende muzikale themaatjes – nog zo'n obsessie van Barnett! – naar een machtige climax.
Op de tweede, meer hermetische plaathelft valt alles helemaal uit elkaar. ‘Spiral’ gaat over vicieuze cirkels (denken we) en ‘Dream’ is de totale wanhoop. Misschien is ‘Field of Reeds’ wel een jazzplaat, zonder de jazz, door het voortdurende contrast tussen orde en chaos. Zie ook: de gloedvolle gastzangeres Elisa Rodrigues versus de kille Barnett.
Een conclusie, omdat het moet. In het sterrenstelsel van These New Puritans benadert ‘Field of Reeds’ wellicht de perfectie, maar hier en nu moeten we het op drie Humo-sterren houden. De plaat heeft tijd nodig, te veel tijd. En in óns hoofd is maar zo veel plaats voor andermans manieën. Maar vraag het ons in 2030 zeker nog eens.
