These New Puritans - Hidden
Het lijkt een beetje op vals spelen, want zelf doen we het jaar niet meer uit - na Pukkelpop trekken we de stekker uit ons TTT-voorzittersschap - maar neem het van ons aan: 'Hidden' van These New Puritans wordt met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dé plaat van 2010
We zijn niet een klein beetje onder de indruk van de tour de force van de jonge, nauwelijks eenentwintigjarige Jack Barnett en zijn kompanen, waaronder zijn tweelingbroer George, uit het Britse Southend-on-Sea!
Vergeet wat voorafging - hun debuut 'Beat Pyramid' uit 2008: très The Fall - en wat u mogelijk weet of niet weet over deze nieuwe puriteinen, want 'Hidden' is anders. Dat zoveel ideeën, zin voor avontuur, lef en vista uit het schriele lijf en de koker van de bleke Jack Barnett kunnen komen: het is verbazingwekkend.
En tevens hoopgevend: hoe rock (om het kind een naam te geven) zichzelf altijd weer opnieuw uitvindt in de hoofden van jonge begenadigde beeldenstormers! Nochtans staat het vel papier in ons Atoma-schriftje volgekrabbeld met adjectieven om de cd meteen mijlenver van ons áf te gooien, over de slotgrachten rond les Châteaux P. heen: 'ambitieus', 'pretentieus', 'waar zijn de gitaren?', 'Steve Reich','klassieke muziek', 'vrouwen-, mannen- én kinderkoren', 'een sample van 'Sea Change: The Choral Music of Richard Rodney Bennett'?
Qué?', 'bombastisch', 'experimenteel', 'avant-garde', 'cryptische teksten!' en meer van die onheilspellende kanttekeningen. Let wel, dat stond er al na nauwelijks twee songs: de korte, op klassieke leest geschoeide instrumentale opener 'Time Xone' - één en al etherische houtblaasinstrumenten - en aansluitend het ruim zeven minuten durende mini-epos 'We Want War',dat met een paar forse djoefen van drums de pastorale, idyllische sfeer van de opener genadeloos aan gruzelementen slaat en de luisteraar een eerste keer op het verkeerde been zet. Het zal niet de laatste keer zijn.
We vermoeden dat 'Hidden' een conceptplaat betreft - zeker zijn we niet - over de tegenstelling tussen het buitenleven en de grootstad. Dat zou de wisselende stemmingen kunnen verklaren. De ene keer ruraal, bijna sprookjesachtig; de folkmuziek van dienst neigt dan naar Pentangle en Fairport Convention op hun meest dromerige momenten.
De andere keer woest en boos en opgejaagd door een kwaaie ritmesectie; hoor dan het driftige van rap of dancehall en de opzwepende beats van pakweg M.I.A. Er wordt een uitgebreid arsenaal aan toeters en bellen gebezigd: blazers in alle maten en gewichten, vreemdsoortige percussie (onder andere de immense Japanse taikodrum), brekend glas (in het toepasselijk getitelde 'Attack Music') en zelfs 'een meloen met crackers beplakt en met een hamer aan diggelen geslagen om de klank van een opensplijtende hersenpan te simuleren' (in 'Fire-Power'). Zo'n plaat is het, ja.
Tussendoor een sample van Sir Edgar Elgar (u kent 'm van de 'Pomp and Circumstance March' op menige Night of the Proms), elektronica, een frivole Thelonious Monk-piano die 'Hologram' inleidt, parlando, Barnett die zijn liefde voor Benjamin Britten in liedjes giet, zijn wat lijzige stem die door vreemde mangels wordt gehaald, de onontkoombare percussie als rode draad, de sensuele gaststem van Heather Marlatt en goedkope geluidseffecten uit de Aldi, die in schril contrast staan met de hooggestemde klassieke muziek of betere rock elders op de plaat. Gewaagd, gedurfd, verrassend en nooit eerder vertoond.
Helemaal op het einde, in 'White Chords', horen we zowaar zelfs: een gitaar! 't Is wennen aan 'Hidden' - groeiplaat! - maar het geduld loont en iedere luisterbeurt levert nieuwe ontdekkingen op.
De minimalistische maar tegelijk exuberante muziek van de legendarische New Yorkse straatmuzikant en zwerver Moondog (1916-1999) gekoppeld aan de beats van M.I.A. (de droge pistoolschoten uit haar 'Paper Planes' worden in 'Attack Music' regelrecht artillerievuur): ziedaar de omschrijving die het dichtst in de buurt komt om 'Hidden' te duiden.
Beter dan dit wordt het dit jaar niet meer. Wouter, mogen we niet op een hoogtepunt stoppen?
'I'm anti-experimental, anti-distortion, anti-avant garde. I'm into narrative, precision, clarity', aldus Jack Barnett. Het zit er allemáál in.
