Thom Yorke - Tomorrow's Modern Boxes
Al veel zemelige recensies gelezen van ‘Tomorrow’s Modern Boxes’, de tweede soloplaat van Thom Yorke.
‘(Klagend) Maar... er gebéúrt zo weinig.’ ‘(Slappe moppen debiterend) Mijn ma laat scheten die melodieuzer en opwindender zijn.’ ‘(Clichés aan elkaar rijgend) Waarom wordt Yorke nog beschouwd als experimenteel vernieuwer? Hij doet altijd hetzelfde.’ Daarbij wordt dan voornamelijk de vergelijking opgetrokken met vroegere, door verschillende bezettingen gebrachte output als ‘Kid A’, ‘In Rainbows’, ‘Amok’ of ‘The Eraser’. We hebben de laatste week weer veel onzin gelezen. Tijd om er zélf te schrijven.
Wie naar ‘The Eraser’ blijft verwijzen, is hardhoofdig. Op zowel ‘Modern Boxes’ als Yorke’s solodebuut staat kille, monotone elektronica, maar verder houdt elke gelijkenis op. Nieuwe tracks als ‘Truth Ray’ (een song die je voortdurend lijkt te besluipen) en ‘There Is No Ice (For My Drink)’ (een zeven minuten aanhoudende soundscape met uitgestrekt panorama) mikken geen moment op de hartsnaren, vinden hun kracht en waarde vooral in de herhaling, en zijn zelfs nauwelijks songs te noemen.
In vergelijking hiermee waren ‘The Clock’ en ‘Harrowdown Hill’ destijds conventionele, opbeurende popsongs. Maar wie vindt dat er niks gebeurt, heeft de koptelefoon ongebruikt gelaten, of de songs beluisterd terwijl hij tegelijk een boek aan het lezen was of een muurtje aan het metselen. Veel van de songs op ‘Modern Boxes’ zoeken de ruimte tussen ambient en minimal techno op, en bewijzen de kracht van het understatement via beats.
Toptrack ‘Guess Again!’ drijft op borrelende mood swings, piano en handjeklap, en gaat zich steeds dieper onder de huid nestelen. Yorke maakt van de beste ‘Godverdomme, ja!’-teksten die er zijn, en zinnetjes als ‘While dogs are howling / behind the curtain’ en ‘Guess again!’ worden met precies de juiste intonatie naast de microfoon gezucht.
Yorke, die de laatste jaren overigens opvallend snel op Willie Nelson is gaan lijken, weet nog steeds wat hij doet. De tempowisselingen (schaars zijn de recensies waarin we het over tempo hebben, maar hier valt het op) en de manier waarop de (gemiddeld) vijf lagen per song organisch in elkaar vloeien, zijn good stuff. In het bijzonder hebben we het over de eerste vier songs: ‘A Brain in a Bottle’, ‘Guess Again!’, ‘Interference’ en ‘The Mother Lode’.
Wie daar en dan de weg, de zin, het geduld en de kluts al kwijt is, hoeft niet verder te luisteren. Zij zullen zeggen: ‘Hetzelfde als vroeger, maar slechter.’ Al de rest heeft er een kluif bij waar nog een hele tijd op geknauwd kan worden.
En nog dit: verrassende plaatreleases – hetzij omdat ze zonder waarschuwing uit het niets komen, omdat de platenfirma Apple omgekocht heeft, dan wel omdat ze leunen op een ongebruikelijk lanceerplatform – zijn al een paar jaar een statussymbool aan het worden.
Ook Thom Yorke heeft 'Tomorrow's Modern Boxes' vanuit het niets uit zijn mouwen geschud, via een BitTorrent-bundel. Nu gaat alle aandacht daarnaartoe, meer dan naar de muziek, terwijl het gewoon een logische zet is: in tijden van aamborstige plaatverkoop kan het geen kwaad te zoeken naar sluipwegen om je waar aan de man te krijgen.
Yorke, van wie de sweatshirts tegenwoordig vijf keer zo veel kosten als de platen, vraagt 6 dollar voor ‘Tomorrow’s Modern Boxes’. Voor al wie chronisch naar kippenvel loopt te zoeken, is 6 dollar níéts.
Heeft u al een ambientplaat voor de winter?
