Thomas Heerma van Voss - De derde persoon

Thomas Heerma van Voss: onthoud die naam, jongens en meisjes, ook al is hij dan een beetje lang. Schreef op zijn 19de een debuut dat meteen met het werk van Arnon Grunberg werd vergeleken. Heeft de inkt door de aderen stromen, want ook grote broer Daan maakt furore in de letteren. En brengt nu een verhalenbundel uit waarin het fijn want vooral makkelijk verdwalen is. Elk kortverhaal in ‘De derde persoon’ (Thomas Rap) is een tranenbad – mocht Van Voss nog een ondertitel voor zijn bundel zoeken, dan stellen wij ‘Het leven: een teleurstelling’ voor – maar wel één waarin je je keer op keer heerlijk kunt laten onderdompelen. Glashelder beschrijft hij de gruwelijk terloopse manier waarop relaties stukgaan (‘Het weerzien’, ‘Schuilen’) of knellende familiebanden (‘Ik ben hier niet opgegroeid’) die tegelijk geen enkel houvast bieden. Heel vernieuwend is het allemaal niet – in wezen heeft Van Voss zeven klassieke psychologische romannetjes geschreven. En een handvol verhalen en evenveel onhandige mannen en dromerig kijkende meisjes later kruipt de sleur er wel wat in.

Maar de jonge Nederlander blijkt een sterke, want kritische stem van Generatie N(etfl)ix, de verloren kudde digitale veelverbruikers, die zekerheid proberen te puren uit elkaars netprofielen. Alsof iemands stukjes onlinegedrag samengelegd kunnen worden tot een puzzel die ons dan, eindelijk, leert wie de ander is. En dus minstens zo belangrijk zijn als de ‘echte’ wereld. ‘Pics or it didn’t happen, weet je wel?’