Tia, Elodie & Kim: na de medaillejaren

De Belgische medaillehoop op het WK atletiek, dat zaterdag in Moskou begint, is helemaal gevestigd op de broers Borlée. Dat wordt wennen, nu Tia Hellebaut en Elodie Ouedraogo de spikes aan de wilgen hebben gehangen, vijf jaar na het afscheid van Kim Gevaert. De drie maakten deel uit van een gouden generatie, en hun carrière lijkt met de jaren alleen maar groter te worden.

Pillen en pleisters

HUMO Jullie zaten vorig weekend samen in de tribune naar het Belgisch kampioenschap te kijken. Kriebelde het?

Ouedraogo «Zeker tijdens mijn nummer, de 400 meter horden. Ik kan me perfect in die meisjes inleven – hoe zwaar ze afzien, en wat er allemaal fout kan lopen. Maar ik ben ook blij dat ik er met plezier kan naar kijken.»

Gevaert «Dat is al veel. Veel atleten zie je nooit meer als ze gestopt zijn, omdat ze geen plezier meer beleven aan de atletiek.»

Hellebaut «Die raken gefrustreerd omdat wat ze gehoopt of verwacht hadden niet is uitgekomen. Of omdat ze door een blessure te vroeg moesten stoppen. Dat laat bijna altijd een bittere nasmaak na.»

HUMO Elodie, jij liep op het einde nog heel scherpe tijden en miste op één honderdste na een Olympische finale. Waarop stopte je als je nog zo goed was?

Ouedraogo «Ik heb vijf jaar getraind voor de 400 meter horden, maar ik was van die vijf jaar wel twee jaar geblesseerd. Het niveau dat ik het op het einde haalde, had ik veel vroeger bereikt moeten hebben. Maar ik ben gelukkig met de medailles die ik op de estafette heb gehaald.»

HUMO Je lichaam heeft nu een jaar rust gekregen. Overweeg je geen comeback, die snelle chrono's indachtig?

Ouedraogo «Soms heb ik van die opstoten en denk ik dat het me misschien nog zou lukken. Vorige week had ik het weer in mijn hoofd gehaald: ik wilde een goede tijd op de 300 meter lopen. Ik had zelfs al een weddenschap afgesloten.»

HUMO Met als inzet een paar schoenen, naar verluidt.

Ouedraogo (lacht) «Dat helpt in mijn geval. Gelukkig gaan die bevliegingen na een tijdje weer liggen, als je je herinnert hoeveel pijn je hebt moeten doorstaan. Op het einde moest ik voor élke wedstrijd ibruprofen slikken en stond ik met lidocaïnepleisters op mijn knieën tot vlak voor de start. Ik heb jarenlang hard getraind, maar op de verkeerde momenten begaf mijn lichaam het. »

Mensen die er iets van kennen, zeggen dat er meer in had gezeten, maar het is wat het is. En met die stress had ik het ook wel gehad.»

Hellebaut «Ondanks alles heb ik soms heimwee naar vroeger. Als atleet heb je veel vrijheid, toch?» (iedereen lacht)

HUMO Ik dacht dat jullie net in een strak stramien zaten.

Ouedraogo «'s Avonds iets gaan drinken: dat doe je niet als topsporter. In de zetel liggen, ja, en uitrusten voor de volgende dag. Het leuke aan een gewone job is dat het gedaan is als je thuiskomt. Toen Jeroom (haar partner en Humo- huistekenaar, red.) me de keerste keer na mijn sportcarrière vroeg: ‘Gaan we nog iets drinken?’, was ik helemaal in de war.»

Gevaert «Eens een paar dagen eropuit trekken, dat kende ik niet. Alles stond in het teken van trainen en rusten.»

HUMO Was dat op de duur niet verstikkend?

Gevaert «Ja, als koppel wil je toch zulke dingen doen?»

Hellebaut «Als het mooi weer is, kunnen we nu plots beslissen: ‘We gaan met z'n allen naar Plopsaland!’ Vroeger zou ik eerst getraind hebben, en daarna gedoucht en gegeten, om uiteindelijk te moe te zijn om nog weg te gaan.»

HUMO In een relatie draait het meestal rond de atleet, maar wat als die carrière voorbij is? Zwakt het ego af en gaat de ambitie makkelijk liggen?

Ouedraogo «Och, ik ben nog altijd de baas in huis.»

Hellebaut «Zodra je kinderen hebt, draait het niet meer rond jezelf: daar zorgt de natuur wel voor.»