Tijs Vanneste: ‘Ik word woest als ze de zot houden met sociaal zwakkeren of mensen met een beperking’

Kate Ryan waarschuwde haar streekgenoot Tijs Vanneste (42): zijn personage Jef Van Echelpoel zou weleens zijn kniezwengel kunnen worden, een grap waarmee het publiek hem eeuwig zou associëren. Niets bleek minder waar: sinds het bejubelde ‘De Kemping’, waarvan het tweede seizoen vanavond eindigt, is hij de man die tv maken verrijkte met sociaal werk. Maar de sympathieke Kempenzoon kan zich ook behoorlijk kwaad maken: ‘Als je ineens hip en trendy bent, willen mensen je vriend zijn om er hun voordeel mee te doen.

Tattoo-artist. Gewezen creatief therapeut in de gevangenis van Merksplas, waar hij tekenles heeft gegeven aan gedetineerden. Ex-leraar plastische opvoeding in het buitengewoon onderwijs. Ooit aanvoerder van de Belgische metalband Oceans of Sadness en heel even wereldberoemd in Vlaanderen als Jef Van Echelpoel, de Kempense macho die in 2016 de hit ‘Ziet em duun’ uit z’n cowboybotten sloeg. Tijs Vanneste is al veel geweest, maar hij beperkt zich nu wat betreft multitasken tot televisie en muziek maken – bij het tweede seizoen van ‘De Kemping’ hoort ook de vertederend mooie plaat ‘Wildgroei – Kempingverhalen’. Hij is ook nog altijd tatoeëerder, maar het licht in zijn tattooshop T*NK in Mol, waar we hebben afgesproken, brandt de laatste tijd niet zo vaak meer.

TIJS VANNESTE «Ik werk alleen op afspraak, maar vaste klanten weten dat ze mogen binnenspringen als het licht brandt. Ik zou gerust tot vier jaar ver mijn agenda vol kunnen plannen, zoveel aanvragen heb ik, maar ik doe het bewust niet. Ik heb er de tijd niet meer voor, en ik heb al zoveel getatoeëerd. Het werd bandwerk, en ik wil dat het maatwerk blijft.»

HUMO Je Amsterdamse collega Henk Schiffmacher, die ook de Red Hot Chili Peppers onder handen heeft genomen, zei ooit dat je in de gevangenis tattoos op hun puurst vindt. Jij hebt een tijd in de gevangenis van Merksplas gewerkt. Heb je daar ook getatoeëerd?

VANNESTE «Nee, dat was niet de bedoeling en dat had vast ook niet gemogen. Ik gaf daar als creatief therapeut – een titel die ik zelf had verzonnen – tekenles, omdat ik wilde weten: als je iets verkeerds hebt gedaan, ben je dan een slechte mens? Ik heb daar een kerel met een agressiestoornis leren kennen. Als hij gedronken had en in een conflict terechtkwam, stopte hij niet met slaan tot je dood was. Nuchter was hij een doodbrave gast. Ik kon alleen maar denken: was ik hem vroeger in mijn dorp tegengekomen, dan was hij een maat van mij geweest. Op een dag doet hij dan zoiets. Ik kon niet zeggen: ‘Dat is een slechte mens.’ Wel: ‘Hij heeft iets slechts gedaan.’

»Maar ik ben met die job gestopt, omdat ik doorkreeg dat ik hen niet kon helpen. Sommige mensen zijn nu eenmaal niet te helpen. Ze zijn te ver heen, of ze hebben het opgegeven. Ik stond wel in een afdeling met extreme gevallen: perverten, psychopaten…Maar we hebben daar ook veel gelachen.»

HUMO Heb je er nooit moeite mee gehad dat je moppen stond te tappen met iemand die misschien zijn moeder met zeventien messteken heeft omgebracht?

VANNESTE «Zeg niet dat je het zelf nooit zou doen, hè. Ik durf dat toch niet van mezelf te zeggen. Je weet nooit hoe je reageert uit zelfverdediging, uit nood, uit gekte. Er zijn mensen die slecht worden geboren, maar de meesten worden goed geboren en raken op het slechte pad.

»(Denkt na) Misschien vond ik in de gevangenis wel hét antwoord op alle vragen: alles is een reactie op een reactie. Het leven schotelt je allerlei wegen voor, en je kunt wel proberen te sturen, maar op een gegeven moment merk je dat je stuur niet vastzit. Je kunt heel veel willen, maar eigenlijk heb je weinig te zeggen. Je wordt continu beïnvloed door alles en iedereen rondom je.»

HUMO ‘De Kemping’ toont hoezeer het stuur van de deelnemers los heeft gezeten of nog zit, maar ze kunnen hun leven nog bijsturen. Is dat de reden waarom je dit programma maakt: dat je hen wel kunt helpen?

VANNESTE «Ik wil vooral iets maken wat echt is. Wat ik van veel kijkers hoor, is: ‘Eindelijk iemand die het zegt zoals het is. En die geen tranen zoekt om tranen te zoeken.’ Het zijn allemaal triestige verhalen, maar op het einde moet je wel kunnen zeggen: ‘Hey, trek eens aan mijn vinger!’ (bootst een windje na) Het leven is niet altijd lachen, maar het is evenmin altijd miserie.»

HUMO Stond je meteen klaar voor een tweede seizoen?

VANNESTE «Ja, maar het moest anders: ik wilde er nu ook ouderen bij. Ik heb zelf gezien hoe hard het aankomt als je op je 50ste je werk verliest: mijn schoonvader heeft dat meegemaakt. Hij was door een dak gevallen, is een tijdje out geweest en vond daarna geen job meer. Doodongelukkig werd hij daarvan. Uiteindelijk vond hij toch ander werk, maar ik heb gezien hoe dat iemand zijn identiteit kan afpakken.»

HUMO Eén van de oudere kandidaten is Carina, die in de eerste aflevering tijdens het kennismakingsgesprek in je tattooshop een schrijnend verhaal uit haar jeugd vertelt.

VANNESTE «Toen dacht ik: die vrouw wil ik laten shinen. Ik wil haar dingen laten doen opdat ze zichzelf mooi vindt, want ze is heel onzeker. We zullen haar stand-upcomedy laten doen. Carina speelt ook bij Het Gevolg, het fantastische sociale theatergezelschap van Stefan Perceval. Maar ze wilde zich eens amuseren op het podium, bij Stefan is het altijd zo serieus, zei ze (lacht).»

HUMO Ook je kennismakingsgesprek met Daniël blijft hangen, een autistische jongen die het gevoel heeft dat hij anderen alleen maar lastigvalt met zijn problemen. Je zegt hem dat dat nooit zo is, en als het toch zo is, dan zit hij bij de verkeerde mensen.

VANNESTE «Op een dag was ik hier aan het tatoeëren en er kwam plots een man binnen, de oom van Daniël. Hij vertelde me over een neefje met autisme dat al een paar jaar zeer geïsoleerd leefde. Een jongen die het gevoel had dat hij niet bestond en al jaren alleen op zijn kamer zat.

»Ik heb wel wat ervaring met kernautisten, want ik heb lesgegeven in het buitengewoon onderwijs: ik weet een beetje hoe je hen uit hun schulp kunt krijgen. Ik wilde Daniël helpen en tegelijk het clichébeeld over autisme doorbreken: het zijn niet allemaal mensen zoals in de film ‘Rain Man’. Daniël is helemaal opengebloeid op de Kemping, en hij heeft er zelfs bijna een lief opgedaan.»

IN DE ZAK

HUMO Je hamert erop dat het allemaal echt moet zijn, maar het blijft televisie: de kandidaten moeten ook een goed programma opleveren. Wringt dat nooit?

VANNESTE «Ik ben niet naïef: de samenstelling moet perfect zijn. Maar ik werk nauw samen met De chinezen, het productiehuis achter het programma, en die zijn er even sterk van doordrongen dat het om de deelnemers draait. In het eerste seizoen hadden we erg uitgesproken karakters, en dat botste al eens. In het tweede seizoen zie je een groep mensen die groeit. Dat was niet geregisseerd, dat kwam door de deelnemers zelf. Prachtig om te zien was dat. Toen er toch eens wrijvingen waren, vroegen enkele deelnemers of we de boel opgestookt hadden om voor spanning op tv te zorgen. Daar was ik zo slecht van, dat ik het hele team heb verzameld en heb gezegd: ‘Mannen, als jullie denken dat het zo zit, dan stop ik ermee.’»

HUMO Het was je heilige voornemen om in contact te blijven met de deelnemers van het vorige seizoen. Lukt dat?

VANNESTE «Het is al gebeurd dat ik koekjes stond te bakken met mijn zoon Cas en dat een deelnemer me belde. Dan laat ik alles vallen en ga ik naar die mens toe. Mijn vrouw Lisse snapt dat. Ik wil die mensen absoluut blijven vasthouden, ik was als de dood om iets met hen te maken en hen daarna weer alleen te laten. Hakim hoor ik nog vaak. Hij kende hier niemand en geeft nu dansles aan kinderen in Turnhout en Mol. Fantastisch, hè.

»Jelle kuist vrachtwagens in een groot bedrijf. Ik voelde direct dat hij populair aan het worden was, en dat is gevaarlijk. Je kunt gaan zweven, mensen doen je allerlei voorstellen… Op zijn vraag ben ik nu zo’n beetje zijn manager. Ze wilden hem op ‘Thuis’-cruise sturen met de acteurs en de fans. Ik zei: ‘Jelle, doe dat niet, je zult je een circusaap voelen.’ Studio Brussel wilde hem als copresentator in een programma, en hij wilde dat absoluut doen. Dus ik belde naar StuBru en ik zei: ‘Oké, hij gaat het doen, maar je gaat hem niet belachelijk maken en geen dingen ontlokken of je krijgt met mij te maken.’»

HUMO Die kant kent kijkend Vlaanderen niet van de immer sympathieke Tijs Vanneste.

VANNESTE «Dat is gewoon wie ik ben: gene zever. Ik onderhandel ook zo met de VRT over mijn contract. Ik zou een manager moeten hebben en ik ben zelfs al met een paar mensen gaan praten, maar ik wil eigenlijk geen manager. Ik zei letterlijk tegen de bazen van de VRT: ‘Doe me een voorstel. Maar zet me niet in de zak, want dan gaat het niet marcheren (lacht).’»

HUMO Je hebt nu een contract bij productiehuis De chinezen, maar je gaat een exclusiviteitscontract tekenen bij de VRT. Dat biedt financiële zekerheid.

VANNESTE «Dat was ook mijn bedoeling: ik wil geen zorgen hebben. Ik ben een dromer en het leven moet plezant zijn, maar ik ben ook supernuchter, bijvoorbeeld op financieel vlak. Ik was vrij in mijn tattoozaak, en mijn levensstijl was afgestemd op mijn inkomen. Ik wil dus niks tegen mijn goesting doen en ik wil er financieel niet op achteruitgaan. Ik voel me ook nog altijd een chinees, de mensen van de ploeg van ‘De Kemping’ zijn vrienden geworden. Met de VRT heb ik afgesproken dat ik pas met andere productiehuizen werk als De chinezen niet kunnen.

»Ik had nooit durven te dromen van een contract bij de VRT. Maar het kan morgen ook gedaan zijn, hè: hoeveel televisiefiguren zijn er niet verdwenen? Of ik kan televisie plots niet meer tof vinden, dat kan ook. Het belangrijkste is mijn thuis, die cocon met mijn vrouw en kinderen. Als ze me morgen zeggen: ‘Tijs, jongen, het is gedaan met televisie’, geen probleem: dan ga ik weer tatoeëren. Of ik begin met iets anders.»

HUMO Je ego zal er niet onder lijden?

VANNESTE (blaast) «Nee gij. Als je van je ego afhankelijk bent of daardoor je keuzes laat beïnvloeden, dan leg je je geluk in andermans handen. Straks thuiskomen, in de zetel gaan zitten en zoals gisteravond aan mijn vrouw vragen: ‘Ben je nog blij dat je mijn vrouw bent?’, dat is geluk. Het allerschoonste geluk is proberen andere mensen gelukkig te maken.»

HUMO Het schijnt dat je ook heel kwaad kunt worden. Op wie of wat?

VANNESTE «Op twee dingen. Ten eerste: extreemrechtse praat. Als hier een klant racistische praat vertelt, dan leg ik mijn naald neer en zeg ik: ‘Luister, ofwel zwijg je en werk ik dit af. Ofwel stoppen we er nu mee, moet je niet betalen en ga je naar huis.’ Ik word ook woest als ze de zot houden met sociaal zwakkeren of mensen met een beperking. Een paar jaar geleden zag ik op Facebook een filmpje passeren van een gast die ik kende. Hij had gefilmd in een café hier in Mol, en aan de toog herkende ik Guyke, een jongen met een mentale beperking. Guyke rijdt hier al heel zijn leven rond op zijn fiets en vertelt iedere keer hetzelfde verhaal: ‘Vroeger was het goed, hè?’ Ik vind dat fantastisch. In dat filmpje hoorde ik die gast zeggen: ‘Guyke gaat me nu uitleggen hoe ik een vrouw moet versieren.’ Hij was hem dus keihard aan het uitlachen. Man, mijn bloed kookte. Ik heb die gast gebeld en hem gezegd dat hij zich dood moest schamen en maar beter kon maken dat die filmpjes verwijderd werden.

»Ik kom hem soms nog tegen op straat, en dan durft hij mij amper aan te kijken. Maar goed ook. In zulke dingen ben ik beenhard.»

HUMO Maar je vindt wel dat iedereen een tweede kans verdient. En in Merksplas heb je met moordenaars en pedofielen gewerkt.

VANNESTE «Ja, maar dan moet hij eerst zijn excuses aanbieden. En niet aan mij, hè, maar aan Guyke. Ik kan gewoon niet tegen onrecht, of tegen het treiteren van zwakkeren. Ik heb dat altijd gehad. Dat komt wellicht omdat ze ook over mij altijd hebben gepraat in het dorp. In Dessel, waar ik ben opgegroeid en nu nog woon. Ik deed niks verkeerd, maar ik zag er anders uit dan de gemiddelde Chiroganger.»

HUMO Ooit heb je een benefiet georganiseerd voor een terminaal zieke dorpsgenote, zodat ze haar droomreis naar Japan kon maken. Voor een jongen die op café lelijk was toegetakeld – heup kapot, tanden kwijt – heb je een advocaat betaald. Maken mensen nooit misbruik van je goedheid?

VANNESTE «Nee, want daar heb ik een neus voor. Ik ben nog nooit opgelicht – wel al teleurgesteld, maar dat neem ik erbij, want ik wil bewust naïef blijven, ik wil blijven openstaan voor mensen. Als je ineens hip en trendy bent – en dat heb ik meegemaakt met Van Echelpoel – willen mensen je vriend zijn om er hun voordeel mee te doen. Succes heeft vele vaders, luidt het gezegde, hè. Ik heb zo eens via e-mail een programmavoorstel gekregen van een tv-maker aan een collega van hem – ik stond per ongeluk in cc. Daarin stond letterlijk: ‘Tijs en ik zijn héél goeie vrienden, maar omdat ik hem bij ons productiehuis geen werk kon geven, heb ik hem bij De chinezen geïntroduceerd.’ What the fuck, dacht ik, daar is niks van aan.»

HUMO Een kwaad telefoontje gepleegd?

VANNESTE «Jawel, direct. ‘Waarom zeg je dat?’ Waarop die mens: ‘Tja, je weet hoe dat gaat, hè.’ ‘Euh, nee. Ik weet níét hoe dat gaat.’

»(Schouderophalend) Maar goed, succes, dat is niks, hè. Je kunt dat niet vastpakken, het is echt niks.»

BIJNA DOOD

HUMO Is er iets wat je bang maakt?

VANNESTE «Nee. Ik heb een beetje hoogtevrees, maar ik ben nog nooit bang van iemand of van iets geweest. Ik ben geen bange mens.»

HUMO Ben je bang van de dood?

VANNESTE «Natuurlijk. Ik heb al twee klaplongen gehad, de eerste op mijn 24ste. Toen heb ik beseft: shit, morgen kan alles gedaan zijn, ik moet voor mijn eigen goesting gaan. Intussen heb ik al meerdere vrienden verloren, aan kanker en wat weet ik nog allemaal. Ik ben doordrongen van het feit dat ik mezelf moet amuseren. Maar even hard als ik het leven vastpak, pak ik ook de dood vast. Als ik op bezoek kan gaan bij iemand die ziek is, en die staat open voor zo’n gesprek, dan zal ik vragen hoe dat voelt voor hem of haar, om zo dicht bij de dood te staan.

»Vorig jaar heb ik zelf even gedacht dat ik dicht bij de dood stond. Ik ga niet in detail treden over hoe of wat, maar ik dacht: met een beetje pech is dat hier subiet gedaan met mij. Het eerste wat door mijn hoofd spookte: mijn vrouw en mijn kinderen! Hoe moet ik alles regelen? Uiteindelijk bleek er niks aan de hand, maar ik heb toch alle mogelijke verzekeringen en toestanden afgesloten, opdat zij het goed zullen hebben als ik er niet meer ben. Ik ben niet bang om zelf te sterven, maar wel dat zij iets tekort zullen komen. Ik heb ooit tegen Lisse gezegd: ‘Jij bent een schilder, dus je moet schilderen, en niet ergens tegen je zin gaan werken.’ En we hebben ook twee kinderen gemaakt. Ik zorg voor die drie mensen, en zij zorgen voor mij. Die verantwoordelijkheid is belangrijk in alles wat ik doe, ik ben een superverantwoordelijke mens.»

HUMO Vijf jaar geleden heb je een ongeluk met je brommer gehad.

VANNESTE «Ja, met mijn oldtimer, een Hercules 125 uit mijn geboortejaar (1979, red.). Ik zag een oude Mercedes, dus ik keek opzij: godverdoeme, graven otto! En ik knalde toen met 60 km per uur tegen een stilstaande bestelwagen. Ik ben overkop gegaan, maar miraculeus genoeg had ik niks. Die mens was een toffe kerel. ‘Moet ik je ergens naartoe brengen?’ vroeg hij. Hij reed me naar mijn tattooshop, en onderweg begonnen we te babbelen. ‘Weet je wat,’ zei ik, ‘omdat ik zoveel chance heb gehad, ga ik je een tattoo zetten. Gratis. Een beschermengel.’ Een week later heb ik die gezet, ook om dat ongeluk af te sluiten. Maar de week erna heb ik mijn eigen camionette perte totale gereden. Ik ben eigenlijk niet gemaakt om in het verkeer rond te rijden, ik ben te snel afgeleid.»

TWEEDE BART PEETERS

HUMO Ook bij dit seizoen van ‘De Kemping’ heb je een singer-songwriterplaat uitgebracht in je dialect: ‘Wildgroei – Kempingverhalen’. Is het programma stiekem niet een excuus om muziek te maken?

VANNESTE «Een beetje wel, maar de muziek is ook altijd een excuus geweest om met mijn maten iets plezants te doen. Die vorige ‘Kemping’-plaat was een excuus om me met de Polle (Paul Van Bruystegem van Triggerfinger en LowRider, red.) te amuseren. Dat is er laat van gekomen, ondoordacht. Nu ben ik met voorbedachten rade te werk gegaan.»

HUMO Je hebt met ‘Wildgroei – Kempingverhalen’ een plaat met persoonlijke odes aan de deelnemers gemaakt. Het straffe is dat een song als ‘Onzichtbaar’, geschreven voor de autistische Daniël, over iedereen zou kunnen gaan, zo hard komt die binnen.

VANNESTE «Dat was ook mijn bedoeling. Er zijn héél veel mensen ongelukkig en gefrustreerd. Het is door corona ook heel hard ieder voor zich tegenwoordig, en dat doet me zeer.»

HUMO Doet het ook zeer om zulke liedjes te schrijven? Als je songs als ‘Onzichtbaar’ of ‘Carina’ schrijft, die onder het vel van de luisteraar kruipen, dreig je je dan weleens in empathie te verliezen?

VANNESTE «Nee. Ook omdat ik heel bewust weer met Yves Jongen heb gewerkt (onder het pseudoniem Yves Gaillard heeft Jongen meegeschreven aan de songs van Jef Van Echelpoel, red.). We geven teksten en muziek door aan elkaar, we zijn elkaars klankbord. Yves is een geniale muzikant die zijn geld verdient met topdertighits schrijven. Onlangs had ik een discussie met iemand uit zijn entourage. Hij zei: ‘Tijs, in het belang van je integriteit zou je beter niet overal rondbazuinen dat Yves heeft meegeschreven.’ ‘Hoezo,’ antwoordde ik, ‘ik wil dat juist in elk interview rondbazuinen. Dat is toch het plezante, samenwerken?’ Mij gaat het om de ploeg.

»De Pelikanen (de band die de twee platen bij ‘De Kemping’ heeft ingespeeld, met onder anderen drummer Mario Goossens, red.) bestaat uit acht man die ik amper kan betalen, maar ik mag hen alles vragen. We zijn de studio ingetrokken met een stapel demo’s, ik wilde als Pink Floyd en al die bands van vroeger het risico nemen dat het kon mislukken. In vijf dagen moest het erop staan, maar in drie dagen waren we klaar. Waarop Mario en de Polle: ‘Oké, dan zullen we maar barbecueën, zeker?’ (lacht)

»Vorig jaar was ik wel echt beledigd door iemand van de radio. Hij had niet de ballen om het in mijn gezicht te zeggen, maar via via hoorde ik dat hij had gezegd: ‘Ha, die Tijs verzamelt een paar bekende muzikanten rond zich en hoopt zo op de radio te komen.’ Ik was woest. Ik heb die mens gemaild, ja: ‘Weet je wat? Jij staat daar en je wilt duidelijk niet dat ik langs jou passeer. Goed, dan ga ik gewoon rond jou.’»

HUMO In 2018 bracht je al het nummer ‘Soms’ uit, en in 2019 ‘Luchtkasteel’. Droomde je er al lang van, misschien al in je metaldagen bij Oceans of Sadness, om in het Nederlands te zingen?

VANNESTE «Ja, maar ik durfde niet. Ik had thuis wel enkele nummers geschreven, maar dat komt heel dichtbij, in je eigen taal zingen. Ik heb evenmin de ambitie om de nieuwe Bart Peeters te worden. Fulltime muzikant zijn zou ook niks voor mij zijn. Ik wil optreden als ik goesting heb. Samen spelen en lachen is plezant, maar ik wil ’s avonds wél weer naar huis.

»Polle en ik hebben heel veel songs in de schuif liggen – we zijn nu aan een reggaeplaat aan het werken. Ik wil me niet in een keurslijf laten dwingen. Daarom charmeert Meskerem Mees me zo: in interviews zegt ze vaak dat de strakke wetten van de muziekindustrie haar niet liggen. Is het haar jeugdige flair, of misschien wat arrogantie? Ik heb haar een mail gestuurd: ‘Blijf vooral uw eigen goesting doen.’ Dat is misschien naïef en klef, maar ik doe dat dan toch. En ze was blij met mijn mailtje.»

HUMO Kate Ryan waarschuwde je dat Jef Van Echelpoel voor jou zou zijn wat de kniezwengel voor haar was: een stigma. Volgens mij hangt dat personage niet meer aan jou vast door ‘De Kemping’. Was dat de bedoeling?

VANNESTE «Tuurlijk. En ik ben ook heel blij dat het gelukt is. Ik was als de dood om tot het einde van mijn dagen als Van Echelpoel door het leven te moeten gaan. Maar ik ben nu evenzeer op mijn hoede om vast te raken in dat imago van Tijs, de toffe sociaal werker uit Dessel. Of erger nog: de ideale schoonzoon. Ze moesten eens weten (lacht). Nee, ook die toffe sociaal werker moet er op een dag aan geloven.»

HUMO Intussen ben je een nieuw Eén-programma aan het opnemen, ‘Meester Tijs’, waarin je naar het onderwijs terugkeert. Je was ooit tekenleraar in het buitengewoon onderwijs in Kasterlee. Toen je na tien jaar voltijds benoemd werd, ging je weg. Waarom?

VANNESTE «Ik had voor mezelf bewezen dat ik een normale job kon doen, dat was voldoende. Lesgeven heb ik altijd supergraag gedaan, maar er kwam te veel rompslomp bij kijken: papier- en computerwerk, doelstellingen, je moest je altijd maar verantwoorden… Dat had niks meer met lesgeven te maken, Ze vinden tegenwoordig geen leerkrachten meer, hè.

»Ik wil met ‘Meester Tijs’ laten zien hoe mooi het beroep is. Ik heb laatst een les over surrealisme gegeven, en als ik die informatie in de kop van een leerling zie kruipen, dan word ik daar goedgezind van. Maar ik wil ook op een paar pijnpuntjes duwen: er zitten veel uitgebluste leerkrachten vast in dat systeem.»

HUMO Zelf was je een leerling die van een 0 een 8 maakte op zijn rapport. Dat van die stropers en die boswachters, klopt dat?

VANNESTE «Ik kan ons ma haar handtekening nog altijd perfect nadoen (lacht). Ik was een serieuze stroper, en dat heeft mijn manier van lesgeven beïnvloed: die is heel direct. Je maakt die gasten ook niks wijs, ze zien meteen of je iemand bent met een passie, of iemand die z’n uren staat te kloppen. Slecht gedrag, dat pakt ook niet bij mij: ze zien dat ik ook zo ben geweest, hè.»

SANGRIA EN GIN-TONIC

HUMO Het terrein van het tweede seizoen van ‘De Kemping’ is de parking van Graspop in Dessel, waar je zelf meerdere keren hebt gespeeld met je metalband Oceans of Sadness. Het festival viert dit jaar z’n 25ste verjaardag, en iets zegt me dat je van de partij zal zijn.

VANNESTE «Dat terrein is een stuk landbouwgrond van Peter Broeckx, de vader van ex-wielrenner Stig Broeckx. Peter is mijn melkboer: met zo’n ouderwetse melkkan ga ik verse melk bij hem halen, om pudding te maken voor mijn zonen Cas en Cis.

»Het is ieder jaar mijn voornemen om op de donderdag van Graspop binnen te blijven, anders haal ik de zondag niet. Maar dan zit ik thuis en lopen de berichten van maten op de wei binnen. En dan trek ik er toch naartoe. Ik ben intussen 42, maar alleen al de gedachte aan ’s anderendaags groggy wakker worden, snel je kleren bijeenzoeken en wéér naar de wei trekken blijft aanlokkelijk (lacht).»

HUMO Bij een metalfestival hoort onvermijdelijk drank. Je drinkt enkel om dronken te worden, liet je ooit optekenen.

VANNESTE «Ik zal thuis zelden een tripel drinken bij het eten. Ik drink alleen onder vrienden. Ik heb totaal geen neiging tot verslaving. Vroeger rookte ik graag joints, maar sinds ik twee zonen heb, laat ik dat. Ik stond er zelf versteld van hoe makkelijk ik ze kon laten, ik mis die joints niet.

»Het plezantste vind ik de laatste jaren die onnozele 24 urentent. Tegenwoordig zijn de headliners niet echt mijn ding meer. The Scorpions: als je dat na dramatisch veel pinten moet aanhoren, val je in slaap, hè (lacht). Dus trek ik samen met Lisse – ik met een hoop gin-tonics, zij met een voorraadje sangria – naar die 24 urentent. Daar spelen ze van die foute hairmetal à la Bon Jovi, en ik hang aan de toog terwijl mijn vrouw staat te dansen als een kiek. Ook mijn vrouw amuseert zich rot op Graspop, terwijl ze niks met metal heeft.»

HUMO Rockjournaliste Sylvie Simmons, die voor Mojo en Creem heeft gewerkt en biografieën van Leonard Cohen en Serge Gainsbourg heeft geschreven, zei ooit dat ze geen leukere tijd heeft beleefd dan bij het metalblad Kerrang!: ‘Nergens waren de mannelijke collega’s zulke gentlemen.’ Wat is dat toch met die metalmannen?

VANNESTE «Daar heb je drie soorten in. Je hebt de gasten die vroeger op school met dinosaurussen bezig waren, het nerdy type. Dan heb je de bikers, het ruigere type. En dan heb je de mannen zoals ik, die gewoon geïnteresseerd zijn in het feestje. Wat die drie types gemeen hebben: het zijn geen haantjes, geen pochers in een veel te nieuw T-shirt van AC/DC. Het gewone volk heeft niks hoog te houden, dat is het.

»Het liefst sta ik daar aan de toog wat rond te kijken. Op die manier heb ik ook Lex leren kennen, mijn kompaan in ‘De Kemping’. Lex, een heel drukke mens, kende me van Oceans of Sadness. Hij vroeg wild gesticulerend of hij naast mij mocht staan. Ik zei: ‘Ja, maar wel op uw gemak, hè, kerel.’ Uiteindelijk hebben we elkaar daar een hele dag pinten staan trakteren, terwijl we niks zeiden. Sindsdien zijn we maten en hebben we twee seizoenen van ‘De Kemping’ gemaakt.»

‘De Kemping’, Eén, dinsdag 22 maart, 20.40