Tim Easton - Porcupine
Een goedgemutst '1-2-3-4' leidt 'Burgundy Red' in, een ultracoole, vintage rock-'n-rollsong, glimmend van de brillantine en good vibes, en gezongen met Bob Dylans slaapkamerstem. Het is opmerkelijk: tot voor kort wilde de zanger van dit lied, Tim Easton, nog Dylan zijn.
Maar terwijl hij vroeger met diepe overpeinzingen liep te leuren, is de nieuwe Easton speelser, barst hij van zelfvertrouwen en heeft hij sexappeal te koop. De singer-songwriter heeft de rocker uit z'n jeugd opnieuw omarmd, en zijn typische frons ingeruild voor een leren jekker en een grijns.
Met succes: de twaalf nummers op dit plaatje, een amalgaam van frisse rock en rockabilly, met hier en daar een surfgitaar ('Stormy') of een snuif soul ('The Young Girls') of swamp ('Northbound'), swingen en bruisen en houden de aandacht moeiteloos vast. En dáár gaat het om.
Ja, voorganger 'Ammuniton' had ook zijn momenten, maar dat was typisch zo'n integer, doorwrocht werkstuk dat ons er na een nummer of drie telkens weer aan deed denken dat we dringend de vuilniszak moesten buitenzetten.
Of het nu in een sombere, folky overpeinzing als 'Stones Throw Away' is of in een clevere, amusante vertelling over een seriemoordenaar als 'Baltimore': het spelplezier dat van 'Porcupine' afdruipt en het los-uit-de-polsgevoel van zijn uitstekende begeleidingsgroep geven Easton de gelegenheid om zijn kunnen ten volle te etaleren voor een geboeid publiek.
Een les voor elke niet onverdienstelijke, onder zichzelf gebukte gaande songschrijver (u weet wie u bent): een dieet van rock-'n-roll en een groep in de rug kunnen wonderen doen.
