Timbaland - Timbaland Presents: Shock Value
Timbaland is de meest nerdy aller sterproducers. Hij mist de dreigende oogopslag van Dr. Dre, het flamboyante van Kanye West, de looks van Pharrell Williams en de high profile liefdesleven van P. Diddy.
De hoesfoto's van zijn vorige soloplaten toonden een doordeweekse zwarte dikkerd in een trainingspak, en áls hij al eens een rap liet vallen - op zijn eigen platen of die van Missy Elliott of Aaliyah - dan waren het nietszeggende oneliners.
Niets van dat alles op 'Timbaland Presents: Shock Value'. De zwarte keizer van de pop anno 2007 kijkt als een veteran don in maatpak de lens in en maakt heel de wereld duidelijk: 'Get a half a mill for my beats you get a couple grand (...) I'm a real producer and you just the piano man'. Het zou een sneer zijn naar collega-producer Scott Storch en Timbo gromt het in 'Give It to Me', de single waarvoor hij zijn nieuwe troetelkinderen Nelly Furtado en Justin Timberlake uitnodigde en die helemaal in de lijn ligt van de hits die hij hun vorig jaar schonk, 'Promiscuous' en 'SexyBack'.
Was een Timbaland-productie tot voor kort te herkennen aan de stuiterende ritmes, de krakende geluiden en de superbe stiltes, tegenwoordig specialiseert de man zich in iets wat zich nog het best laat omschrijven als sinistere synthesizerpop. Wij zijn fans. Het eerste deel van 'Shock Value' staat volledig in het teken van die nieuwe, her en der al 'futuristisch' genoemde sound: na 'Give It to Me' volgt het ongemeen opzwepende 'Release' met Justin Timberlake (een afleggertje van 'FutureSex/LoveSounds'?), de verpletterende robofunk van 'The Way I Are', en de aartsdonkere hiphoptrip 'Bounce', waarin Dr. Dre en Missy Elliott elkaar afdreigen.
Wat volgt is, helaas, een retourtje MOR-hel: onderling verwisselbare, voor Timbaland ongewoon gladde hiphop en R&B, met gastrolletjes voor o.a. 50 Cent en Pussycat Doll Nicole Scherzinger. Van het hele middenstuk onthouden we welgeteld één moment: het ruw beukende 'Boardmeeting', met ouwe getrouwe Magoo.
Na 'Bombay', waarin Timbaland ons duidelijk maakt dat hij van Bollywood-geluiden houdt (wisten we echt nog niet), volgt ter hoogte van track 13 het 'eclectische' slotstuk, dat helemaal gewijd is aan collaborations met rockers. Doen hiphoppers iets met rock, dan kiezen ze er steevast de meest miserabele gitaargroepen uit - denk aan Jay-Z en Linkin Park. Nu zijn The Hives geen slechte gitaargroep, maar 'Throw It on Me' is gewoon luid, meer niet. She Wants Revenge is dan weer een hooguit middelmatige gitaargroep, maar het Joy Division-achtige 'Time' is het beste nummer van de plaat: de perfecte balans tussen beats en gitaren, tussen popgezang en Timbalands grimmige grom - een song, warempel. Over het nummer met de skatepunkers van Fall Out Boy zwijgen we wijselijk. Rest ons te zeggen dat 'Shock Value' op hoogst epische wijze afsluit met een powerballad genaamd 'Apologize' (u weet genoeg) en een heuse finale genaamd '2 Man Show', waarop Timbo zich laat begeleiden door de piano van Elton John, een koor en een orchestra (u weet méér dan genoeg).
Dé Timbaland-plaat van het moment blijft 'FutureSex/LoveSounds'; verder is het afwachten wat zijn productiewerk met Coldplay, Madonna en Björk zal opleveren.
