Tinariwen - Imidiwan: Companions
Thom Yorke is een fan. En Robert Plant. En Brian Eno. En Chris Martin. En U2. En Charlie Poel. En - toch ook niet slecht - de Stones, die hen vroegen hun voorprogramma te spelen. Zelf zijn deze Malinese Toearegs - als we hun MySpace mogen geloven - beïnvloed door Jimi Hendrix, Elvis en (het staat er écht!) Motörhead.
Dat Abdallah Ag Alhousseyni of Ibrahim Ag Alhabib midden in de Sahara loos gaan op 'Hound Dog', dat kunnen we ons zéér moeilijk voorstellen, laat staan dat ze daar voor hun collega-Toearegs 'The Ace of Spades' uit hun gitaren zouden staan rammen. Hendrix komt misschien een ietsje dichter in de buurt - we zeggen: een ietsje, want in onze westerse oren klinken de hypnotiserende grooves van Tinariwen nog het meest als John Lee Hooker, of als de Afrikaanse neefjes van stokoude bluesmen genre RL Burnside en T-Model Ford.
Geen flauw idee waar ze het in 'Enseqi Ehad Didagh', 'Intitlayaghen' of 'Assuf Ag Assuf' over hebben ('strijdliederen tegen de onderdrukking van de Toearegs, en lofliederen op hun cultuur,' beweert de dichtstbijzijnde etnoloog) maar wérken doen ze. En als Tinariwens trance-opwekkende gitaardrones (zoals in 'Imazaghen N Adagh', 'Tenhert' of 'Chegret') verlucht worden met ronduit wonderlijke vrouwenkoortjes, zetten we onze cd-speler graag op een eindeloze repeat - onze mooiste kameel als bruidsschat voor één der Walet Oumar-sisters!
'Imidiwan: Companions' eindigt met een titelloze hidden track die zowaar één of ander geluidsexperiment van Sonic Youth had kunnen zijn: het klinkt als de woestijnwind die tegen de snaren van een paar elektrische gitaren waait, en dat is het waarschijnlijk gewoon ook. Fascinerend spul.
Overigens kwam de AB op het geweldige idee Tinariwen op 3 oktober naar Brussel te halen, samen met de niet minder fantastische T-Model Ford (85!), zowat de laatste der Mississippi-bluesmen. Kunt u zelf horen dat die link tussen de Sahara en de Mississippi wel degelijk bestáát.
