Tindersticks - The Waiting Room

Het eerste zwavelstokje – zo u wil: aanmaakhout – heet dit keer ‘Follow Me’. Zanger Stuart A. Staples speelt melodica, Neil Fraser gitaar, David Boulter zit boven de knoppen en toetsen van een harmonium gebogen. De song klinkt alsof onder een olijfboom een familie-epos gaat beginnen.

In ‘Second Chance Man’ doen piano, gitaar en weifelende blazers aan Lambchop denken, en aan hoe Alt-J over vijftien jaar zou kunnen klinken. Uit Stuart Staples’ mond komt al jaren geen baritonstroop meer gelopen. De snik en de smeek zijn er ook wat uit. Het gerucht gaat dat Matt Berninger van The National rond de millenniumwissel voor een prikje ’s mans oude zangorgaan heeft kunnen kopen.

Komt goed uit, want in ‘Were We Once Lovers?’ zijn we op zoek naar de rewind-knop richting 1999 en richting de cover van ‘If You’re Looking for a Way Out’ van Oddyssey: ooit één van de eerste Tinder-stapjes richting luchtige soul, vandaag een rode loper naar deze mooie Bryan Ferry-disco, met middenin een dondergitaartje, en met in de tekst iemand die écht niet meer lijkt te weten of er ooit een relatie is geweest.

We hebben Tindersticks-blazers in de 21ste eeuw al eens horen twijfelen tussen Stax-soul en Fela Kuti’s afrobeat, maar nooit eerder reisde de groep zo lang door Nigeria (in de kopers) en Mali (in de halfweg invallende gitaar) als ter hoogte van het prachtige ‘Help Yourself’. De door een kreunersstem gedirigeerde melancholie van de beginjaren is nu héél ver weg.

‘Hey Lucinda’ is een knap duet met de in 2010 overleden Lhasa De Sela, die even twijfelt of ze zal ingaan op Staples’ uitnodiging tot drinken en dansen: ‘I only dance to remember / how dancing used to feel’. Met mooie bijrollen voor glockenspiel, fluit, klarinet, tenorsax en (uiteindelijk) strijkers.

Het is de melodica in de instrumental ‘This Fear of Emptiness’ die ‘Your Silent Face’ van New Order voor de geest haalt. Het is het lange parlando in ‘How He Entered’ dat voor de eerste barsten in onze aandachtsboog zorgt. Het is iets onbestemds met potten en pannen in de regen dat van die aandachtsboog in sneltempo aandachtsruïnes maakt. Afsluiter ‘Like Only Lovers Can’ mijmert zich nog propvol soundtracksfeer. ‘We Are Dreamers!’, een wriemelend duet met Jehnny Beth van het wonderlijke Savages, verslepen we wél graag naar de schitterende eerste helft, waardoor ‘The Waiting Room’ – na wat overdrijven – voor twee derde uitstekend begint te worden.