Titanic 3D

Tijd om kleur te bekennen: uw dienaar had deze legendarische kaskraker van James Cameron – in 1998 goed voor elf Oscars en tot 'Avatar' hem in 2009 van de troon kwam stoten de meest succesvolle film uit de geschiedenis – nog nooit gezien. Ongelooflijk maar hartstikke waar!

(Onze collega-recensenten barstten na onze bekentenis massaal uit in luid hoongelach: pijnlijk, hoor.)

Hoe het komt dat we die boot gemist hebben? In 1998, zo zal u zich misschien herinneren, berichtten de televisiejournaals bijna dagelijks over de angstwekkend uit de hand lopende 'Titanic'-hysterie: 'Nu al dertig weken aan de top van de box office, en nog steeds blijft het publiek in dichte drommen toestromen,' sprak het nieuwsanker met dienst, waarna je meestal een beeld kreeg te zien van twee stromen mensen: de bakvissen die met betraande wangen de bioscoop uitschuifelden, en de bakvissen die zich (sommigen al voor de twaalfde keer) met trillende lippen naar binnen probeerden te wringen.

Allemaal voor Leo en Kate. Alleen wij gingen dus niet kijken: in die tijd keken we een beetje neer op hypes (foei!), en bovendien waren we zo bang als de dood voor bakvissen. Nu nog steeds trouwens.

Uiteraard hebben we weleens enkele flarden van 'Titanic' op de buis gezien, maar vorige week hebben we Camerons tweehonderdmiljoen dollar kostende, honderdvierennegentig minuten durende epos voor de allereerste keer echt van begin tot eind aanschouwd, en dan nog wel op een plek waar je dit soort blockbusters eigenlijk móét zien: in een reuzegrote bioscoopzaal, op een gigantisch breed scherm, met surround sound, en zonder ook maar één bakvis in de buurt.

Precies honderd jaar geleden ging de Titanic, dat monumentale symbool van menselijke hoogmoed, de dieperik in: vandaar dat de film opnieuw uitkomt – in 3D. Maar liefst driehonderd computertovenaars zijn onder leiding van de cineast zestig weken lang in de weer geweest met het inscannen van de originele beelden en de conversie van 2D naar 3D: Cameron noemt het 'een opwindende onderneming', wij noemen het een ietwat hypocriete onderneming.

Was het immers niet Cameron die dit soort converteerprocessen nog niet zolang geleden afdeed als 'plat opportunisme'? De 3D in 'Titanic' is trouwens een gigantische slag in het water. Het brilletje voegt geen enkele dimensie aan de kijkervaring toe, en dan is er nog het onoverkomelijke probleem van de helderheid: wie z’n brilletje even van de neus laat glijden, zal meteen merken dat het beeld een stuk klaarder wordt. Uw ticket is niettemin een stuk duurder – dit ruikt pas naar plat opportunisme, Jim.

De film zelf blijft – in tegenstelling tot het schip, en ondanks de traagste-opbouw-naar-de-meest-onvermijdelijke-climax-ooit – geweldig goed overeind. Het beste aan 'Titanic' is dat Cameron de illusie weet te scheppen dat de personages op de échte Titanic zitten, en niet op één of ander nagebouwd schaalmodel.

De film is in wezen één lange, indrukwekkende sightseeingtour doorheen de bruisende microkosmos die de Titanic in feite was: wanneer Jack (DiCaprio) en Rose (Winslet) niet staan te scharrelen, nemen ze ons mee op sleeptouw door de met prachtig houtwerk afgezette gangen en de statige salons, door de luxueuze kajuiten en magnifieke eetzalen, door de op een stalen stoomkathedraal lijkende machinekamer, en door de dampende onderbuik van het schip, waar de passagiers die tot de lagere standen behoorden bloedhete feestjes bouwden – 'Titanic' is bovenal een triomf van deels ambachtelijke, deels digitale production design.

Alles bij mekaar kun je stellen dat de Cameron die 'Titanic' regisseerde, een betere cineast was dan de Cameron die 'Avatar' maakte: in tegenstelling tot de blauwe wereld van Pandora bárst het universum van 'Titanic' van leven, van emotie, van muziek, van passie en van hartstocht, en van hartenleed.

Van sommige scènes kregen we het letterlijk ijskoud: de gigantische stalen schroeven die zich majestueus uit het water oprichten; het moment dat het schip voorover begint te hellen, waardoor het dek in een macabere glijbaan verandert; Leo die 'This is it!' uitroept, waarna het verticale schip, bijna als een toren van het WTC, razendsnel naar beneden begint te roetsjen.

En je leert ook dingen bij – bijvoorbeeld dat de Titanic ten onder ging omdat de twee matrozen die in het kraaiennest naar ijsbergen moesten uitkijken, even werden afgeleid door een kussend koppeltje op de voorplecht.

Er zijn ook minpunten: de scènes waarin Cal Hockley (Billy Zane vertolkt één van de meest karikaturale smiechten uit de filmgeschiedenis) in het rond begint te schieten zijn te belachelijk voor woorden, en Camerons dialogen klinken vaak zo infantiel dat we in mekaar krompen van plaatsvervangende schaamte.

Maar we moeten het hem nageven: op de beste momenten slaagt Cameron er wel degelijk in om iets van de monumentale tragiek van 's werelds beroemdste zinkpartij voelbaar te maken. Uiteindelijk is er geen scène meer beklijvend, geen beeld ontroerender, dan dat ene onmetelijk droevige shot van de bevroren Leo die in de peilloze diepte verzinkt.

We dienden er zelfs eentje weg te pinken – en zo kreeg 'Titanic', vijftien jaar na datum, alsnog de bakvis in ons te pakken (die song van Céline fucking Dion daarentegen blijven we een verschrikking vinden).

Bekijk de trailer: