Toetsenist in shock: Poltrock

Hij was al toetsenist voor Triggerfinger, Hooverphonic en De Mens, drukte zijn stempel op de nummer 1-hits ‘Home’ van Tom Helsen en ‘Sadness’ van Stash, en is bij het grote publiek bekend als hulpcoach van Jasper Steverlinck én Bent Van Looy in ‘The Voice’. Maar dit jaar was David Poltrock ook gewoon zichzelf: als Poltrock maakte hij zijn ambitieuze instrumentale M-trilogie, die hij nu afsluit met ‘Machines’.

Begin 2018 schoof Poltrock voor ‘Mutes’ zijn eigen kruk tot bij zijn gedempte kinderpiano. Op de elektronische opvolger ‘Moods’ was het daarna evenveel dagen wachten als een piano toetsen heeft: 88. Nu sluit de Belgische Jon Hopkins zijn drieluik af met ‘Machines’, een plaat waarop hij met beats aan de slag gaat. We spreken Poltrock in zijn studio in Schaarbeek, terwijl hij de laatste hand legt aan de plaat.

HUMO In ‘My Old Piano’ zingt Diana Ross: ‘My old keyboard demands the middle of the room.’ Jouw oude kinderpiano staat hier ook centraal, zie ik.

DAVID POLTROCK «Het is een mooi meubelstuk, een Steinway uit het begin van de 20ste eeuw, het zou zonde zijn om die ergens in een hoek te zetten. Eigenlijk heb ik die piano altijd vervloekt, omdat ik er als tiener op móést studeren. Mijn vader zat bij wijze van spreken naast me met een regel in de hand, klaar om op mijn vingers te kloppen. Een paar jaar geleden heb ik mijn piano eindelijk in de armen gesloten.

»De eerste plaat, ‘Mutes’, de pianoplaat, is eigenlijk het resultaat van een zoektocht. Ik begon eerst in het wilde weg elektronische muziek op te nemen. Ik was vroeger geen fan van elektronica, ik luisterde vooral naar Pixies, Sonic Youth, Fugazi en Victims Family. In de loop der jaren heb ik wel een hoop synthesizers verzameld, maar ook na veel proberen kwam er niets uit dat de middelmaat oversteeg. Het was frustrerend om naar platen van Aphex Twin, Four Tet of Matmos te luisteren. Die waren zoveel beter. Toen begon ik me af te vragen: wat kan ik echt goed? Het antwoord was simpel: pianospelen, en een mooie, eenvoudige melodie bedenken. Het heeft vijf jaar geduurd voor ik met iets naar buiten durfde te komen.»

HUMO In plaats van te studeren improviseerde de jonge Arvo Pärt de hele tijd. Zijn moeder dacht dat hij zijn lessen oefende. Op een dag kwam ze zijn pianoleraar tegen. ‘Arvo doet het niet goed,’ zei hij. ‘Hij oefent amper.’ Waarop zijn moeder: ‘Hoe bedoel je? Hij doet niks anders, hij speelt de hele dag.’

POLTROCK «Ik las als kind strips terwijl ik improviseerde. Ik maakte zelf melodieën, en ging naar mijn pianoleraar met partituren die ik zelf had gemaakt. Hij probeerde altijd alles af te wimpelen: ‘Neenee, hier, Beethoven! En tweestemmige inventies van Bach! Aan het werk!’»

HUMO Spreek ik met een kluizenaar?

POLTROCK «Eigenlijk wel. Ik ben voor tv blijven werken, ik ben blijven lesgeven, maar mijn studio is anderhalf jaar van mij alleen geweest. Als ik hier ben, vergeet ik te eten en te drinken.

»Ik ben nu ook mijn eigen platenfirma. Ik probeer distributiedeals te sluiten: dát is pas uren voor je laptop gaan zitten en je weg zoeken (lacht).»

HUMO Je hebt met Hooverphonic, Triggerfinger en De Mens op grote podia gestaan. Hoe groot is de spreidstand tussen die wereld en de introverte Poltrock?

POLTROCK «Die is klein, want ik ben ook betrokken bij producties waarin ik in de schaduw sta. In een kerk in Dranouter in een soort trance proberen te raken met een eigen song, is hetzelfde als piano spelen met Hooverphonic of Triggerfinger op Werchter. Mijn muziek is alleen iets minder concreet.»

HUMO Ben jij in die grote groepen one of the lads?

POLTROCK «Bij De Mens pas ik er heel goed in. De muziek doet mij denken aan die van eind jaren 70: Elvis Costello, Joe Jackson. Ik voel me er heel geborgen in. Ik ben er nu zes jaar bij, en het voelt alsof ik altijd heb meegedaan. ‘Nachtwerk’ van Frank Vander linden is mijn mooiste opname geweest: daar staan soundscapes op die ik niet had kunnen bedenken als ik niet eerst op sonische ontdekkingstocht was geweest. Mijn inbreng op die break-upplaat is minimaal, hoor. Alles is op twee namiddagen opgenomen. Frank kwam binnen en zei: ‘Ik speel, jij neemt op.’ Ik zat vaak met tranen in de ogen. Het was een heel intense sessie.»

'Misschien ben ik wel een gefrustreerde gitarist'

HUMO Een stuk tekst uit die plaat: ‘De zomer zindert / maar het zonlicht laat me koud / Er is hier echt wel een groot gebrek aan jou’. Schrijf jij songs naar aanleiding van concrete gebeurtenissen?

POLTROCK «Nee. Mijn songs hebben lang een nummer als titel. ‘Rik’ heb ik wel genoemd naar een vriend die een trombose heeft gehad, hij kan nog altijd niet goed spreken en eten. Ik kreeg het slechte nieuws vijf minuten voor ik op moest en met die song ging beginnen. Ik heb dat nummer achteraf naar hem genoemd, ik heb het niet voor hem geschreven.

»Ik moet niets van me af schrijven. Mij laten meeslepen door een combinatie van klanken, en na lang zoeken vinden wat ik zocht: voor mij is dát het verhaaltje. Het heeft me veel tijd gekost om dat te begrijpen.

»Mijn muziek staat zelfs haaks op mijn persoonlijkheid. Ik ben vrij rusteloos. Als ik ontbijt, ligt de krant open, en kijk ik naar het nieuws of beantwoord ik mails.»

HUMO Misschien voelt iemand die echt rustig is niet meer de drang om rustige muziek te maken?

POLTROCK «Mijn grootste angst was: als het maar geen sauna- of meditatiemuziek wordt (lacht).»

HUMO Voel jij je als pianist familie van Nils Frahm en Ólafur Arnalds?

POLTROCK «Nee. Zij komen van de repetitieve, minimalistische pianoschool van Steve Reich, Terry Riley en Philip Glass. Ik niet. Misschien zit er bij mij iets meer Bach en Beethoven in: een rijkere harmonie, minder herhaling, meer eenvoud. En vooral: minder techniek. Wat Frahm technisch kan, dat kan ik niet. Ik voel me meer verwant met Jon Hopkins, Trent Reznor en Ryuichi Sakamoto: zij komen meer uit de klassieke klei. Minimalisten zijn me te vingervlug: ze klinken als sequencers die zelf spelen.»

HUMO Ryuichi Sakamoto maakte onlangs een playlist voor zijn favoriete restaurant, omdat hij de achtergrondmuziek daar niet kon verdragen. Stoor jij je aan omgevingsgeluiden, of aan een slechte akoestiek?

POLTROCK «Totaal niet. Ik stoor me vooral aan middelmatige en van een ander afgekeken muziek. Geef mij liever een oud, goed gemaakt lied van Clouseau dan de zoveelste artiest die London Grammar probeert te imiteren. Ik geloof niet dat Koen Wauters elk woord dat hij zingt ook méént, maar ik vind het goed voor wat het is. Als hij daarentegen gaat denken: misschien moeten we iets doen in de stijl van Bazart, dan loopt het fout af. Dát werkt alleen voor Bazart zelf. Clouseau moet gewoon keihard Clouseau blijven.»

HUMO Korte bedenking: toetsenisten hebben – met alle instrumenten waarmee ze zich op hun kookeilanden omringen – gitaristen van de troon gestoten.

POLTROCK «Ja, en ik weet niet of ik daar zo blij mee ben. Veel van mijn riffs zijn eigenlijk gitaarriffs gespeeld op een piano. Maar dat is bij Soulwax en Goose nog veel meer zo. Het zijn rockbands met synthesizers. Als ik aan mijn vijf favoriete platen aller tijden denk, dan is ‘The Idiot’ van Iggy Pop daar bij, en iets van Bowie of The Beatles, en misschien wat jeugdsentiment van NoMeansNo.»

HUMO NoMeansNo, verdorie!

POLTROCK «Eén van de sequences die het niet hebben gehaald, was een verbasterde riff van NoMeansNo. De muziek uit je jeugd komt je altijd opnieuw halen. Nu ik erover nadenk: misschien ben ik wel een gefrustreerde gitarist.»

undefined

‘Machines’ verschijnt op

26 oktober bij V2.

Poltrock speelt op 23 november in Nosta@ccStrombeek

en op 26 november in Het Depot in Leuven. Alle tourdata: redcatartists.com/project/poltrock.