Tom Barman neemt afscheid van Thé Lau

Met deze woorden nam Tom Barman gisteren afscheid van zijn vriend Thé Lau, op de uitvaart in Amsterdam.

Ik had een bondige tekst geschreven die barmhartig afklokte op 3 minuten, maar op verzoek van de familie heb ik er een Powerpoint-presentatie van plusminus 45 minuten van gemaakt. Zet u dus schrap voor ellenlange anekdotes en oeverloos gemijmer over hoe het was om met Thé Hollandse maatjes te eten op het dorpsplein van Leliestad,en voor een psychoseksuele doorlichting van zijn songteksten uit de periode 1991 tot '97.

Men verzekerde mij dat dit is wat Thé gewild zou hebben - wat mij nogal vreemd leek, aangezien hij zelf nogal kort van stof was. Zo heb ik me eens ziek gelachen toen hij in het Antwerpse Sportpaleis het publiek moest onderhouden - tienduizend idolate fans - omdat er een technisch probleem was en er een pijnlijke stilte dreigde te vallen. Grommend en zuchtend kwam hij niet verder dan: 'Nou, eh, dit is echt niets voor mij.'

Wel, beste Thé, op jouw fucking begrafenis spreken is ook niet echt iets voor mij. En dat van die 45 minuten was natuurlijk een grap.

Ik leerde je een kleine tien jaar geleden kennen in Amsterdam. Hoe gaat dat onder muzikanten? Hey, hij vindt mijn muziek leuk! Hey, ik die van hem ook!

En dan zetten ze het doorgaans op een zuipen. Meestal blijft het daarbij. Maar niet bij ons.

Wij bleven afspreken, bezochten elkaars concerten, zongen met elkaar in de studio. Het feit dat je de sympathiekste, warmste vrouw ter wereld had in de persoon van Marijke, maakte het alleen maar mooier. Want eerlijk gezegd kende ik niet zoveel van je muziek. Maar wat ik kende, vond ik prachtig en inspireerde mij. Ik ben op dat gebied een beetje zoals de koninginnebij: één bevruchting is genoeg voor duizenden eitjes.

En wat een 'bevruchtingen' waren het! 'Blauw', 'Rigoureus', 'Nachttrein'. 'Open', dat ondubbelzinnig leidde tot het schrijven van de dEUS-song 'Serpentine'. Jij hebt 'Serpentine' nog naar het Nederlands vertaald. Ik sta er nu pas bij stil dat ik je daar nooit voor heb bedankt. Bij dezen.

Jij maakte in het Nederlands zingen cool. Sterker nog: je deed vergeten dat het best wel een moeilijke taal is voor rock-'n-roll. Anderzijds zou je er ongetwijfeld mee kunnen lachen als ik zeg dat jij, door die voortrekkersrol te spelen, de oprichting van een paar rotslechte Nederlandstalige bands op je geweten hebt. Maar dat overkomt alle groten.

Want wat een band was The Scene. En wat een frontman was Thé Lau.

En wat een mens!

Een luisterend oor, altijd in voor een goed gesprek, en vooral: altijd tijd. Het ware kenmerk van de gentleman.

Ik zal je nachtelijke telefoontjes missen, je wijze grom, je laconieke humor. Ik zal je aanstekelijke présence missen en je soms furieuze e-mails over, en ik citeer, het 'kutgeluid' tijdens één van de dEUS-shows.

We zouden samen 'Street Hassle' van Lou Reed nog opnemen, maar door uitstelgedrag van mijn kant kwam het er niet van. De laatste keer dat ik je zag, een paar weken geleden, zei je: 'Fuck 'Street Hassle', veel te negatief, veel te donker, geen sprankeltje hoop: daar hebben we geen tijd meer voor!' En gelijk had je. In jouw teksten zat altijd hoop en menselijkheid. Dat is je nalatenschap als artiest en als mens.

Die speech van 45 minuten: daar hebben we geen tijd voor. En vooral ook geen nood aan. We zullen Thé missen omdat hij schoonheid heeft gebracht en vriendschap heeft gegeven. En dat kunnen we in een paar minuten tonen. Of in een song. Of in simpel verdriet.

Dank je, Thé, dat ik jou heb mogen kennen. Dank je, Marijke, voor wie je bent. En Max en Oscar (Thé's zonen, red.): ik ben mijn vader ook vroeg kwijtgespeeld - veel sterkte en zorg goed voor jullie moeder.