Tom Petty & The Heartbreakers - The Live Anthology

Laten we eerlijk zijn: de laatste jaren heeft Tom Petty weinig potten gebroken, laat staan harten. Omdat het al van 'Pack Up the Plantation' uit 1986 geleden was dat hij en zijn Heartbreakers nog eens een liveplaat hadden uitgebracht, doken Petty en gitarist Mike Campbell in de archieven en selecteerden ze liefst achtenveertig tracks.

Die verdeelden ze over de vier cd's in deze door Shepard Fairey (van de 'Hope'-poster van Barack Obama) prachtig vormgegeven box. Voor de diehards is er ook een luxe-uitvoering met veertien extra titels, alle tracks nog een keer op een blu-ray, twee dvd's, een boek, een poster en een litho - afijn, u krijgt nét geen warme maaltijd bij.

In de hoesteksten schrijft Petty dat hij van 'The Live Anthology' geen greatest hits wilde maken. Flauwekul, want op 'Into the Great Wide Open' na passeren de grootste successen allemaal de revue. Hij wilde de liedjes, opgenomen tussen 1980 en 2007, ook niet chronologisch maar als een setlist rangschikken, en dat is wél goed uitgedraaid. Zomaar een voorbeeld: op cd 2 springen we van '97 ('Friend of the Devil') via '81 ('A Woman in Love (It's Not Me)') naar '06 ('It's Good to Be King'), wat een even unieke als verbluffende reis door drie decennia oplevert.

Opvallend: bijna een kwart van de songs zijn covers. Die demonstreren de invloeden van de groep (Willie Dixon, Them, Booker T. & The M.G.'s, Dave Clarke Five...) en geven het fictieve concert vaart.

En helaas: ze worden ook met merkelijk meer sambal in de slip gespeeld. Eigen toppers als 'Mary Jane's Last Dance' en 'Free Fallin'' verbleken een beetje naast Fleetwood Macs 'Oh Well' en zelfs de instrumentale versie van John Barry's 'Goldfinger'.

Daardoor haalt 'The Live Anthology' het niet van levensbepalende livedocumenten als 'Live/1975-85' van Bruce Springsteen of 'Weld' van Neil Young, maar blijft het gewoon een boeiende en vermakelijke compilatie. Mag het voor één keer volstaan?