Tom Vermeir: ‘Mijn buren kijken er niet meer van op als ik van mijn gat sta te geven. Ze noemen me ‘de vloeker’’

Dankzij glansrollen in ‘De twaalf’ en ‘Twee zomers’, en een niet onopgemerkt gebleven passage in ‘De slimste mens’, is Tom Vermeir (46) zo zoetjesaan één van de bekendere acteurs des lands. Dat brengt verplichtingen met zich mee, zoals een goed van oren en poten voorzien antwoord op de vraag hoe hij zich de hemel op aarde voorstelt.

TOM VERMEIR «In mijn fantasie zou de hemel op aarde een wellnessweekend zijn met mijn tien favoriete onenightstands. Serieus, ik zou oprecht gelukkig kunnen sterven mocht dat nog voor mijn dood geregeld kunnen worden. Maar tot die tijd stel ik me meer dan tevreden met Rachmaninov op een wilde zee. Je weet, ik zeil vaak, en er is geen betere muziek dan Rachmaninov om op vol volume door de boxen te jagen als je met je bootje op de woeste baren aan het beuken bent. Of het moet ‘My Way’ van Frank Sinatra zijn.»

HUMO Wat voor bootje heb je?

VERMEIR «Een oud tweemastertje, de Pat’n. Voor een appel en een ei gekocht, maar er is altijd wel iets mee aan de hand. Wat ons naadloos bij de hel op aarde brengt: dat geklooi met schroevendraaiers en zo, mijn God, ik word er gek van. Je bent al een halve dag kwijt met uit te vlooien welk gereedschap je precies nodig hebt, en net wanneer je eraan wilt beginnen, valt je steeksleuteltje – ploensj! – in de bilge of in het water. Dan kan ik alleen maar hopen dat ik het met een magneet weer uit dat vieze oliemengsel op de bodem van de boot gevist krijg, of ik moet weer naar de doe-het-zelfwinkel. Ik ben van het opvliegende type: mijn buren in de jachthaven van Oostende kijken er al lang niet meer van op als ik weer eens van mijn gat sta te geven. Ze noemen me ‘de vloeker’.»

HUMO Wat heeft nog een ongunstig effect op je humeur?

VERMEIR «Bluetoothverbindingen die ineens niet meer blijken te werken. Of ellenlange paswoorden intypen – grote G, kleine x, 3, kleine f, 7, je kent het wel – en dan vaststellen dat je nog altijd geen wifi hebt. Zot word ik ervan, zót!

»En ook: een theater binnenstappen en drie minuten nadat het zaallicht is gedoofd al doorhebben: dit is echt mijn appel niet. Maar de zaal is te klein om ongemerkt naar buiten te sluipen, of er speelt iemand mee die je kent. Dan ben je dus min of meer verplicht om de hele ellendige rit uit te zitten. Als die rit tot overmaat van ramp twee uur duurt, ben je helemaal gesjareld. Twee uur, dat trek ik sowieso al niet met mijn concentratieboog van een pot choco, laat staan wanneer het een slecht stuk is.»

HUMO Toch blijf je naar het theater gaan?

VERMEIR «Ja, omdat het de liefde van mijn leven is, en omdat er ook prachtige dingen te zien zijn, zoals laatst nog ‘Pied de poule’ op Theater Aan Zee. Met theater heb ik een haat-liefdeverhouding: soms is het een pretentieuze, navelstaarderige bedoening van het kan niet meer – ik kan er nog altijd oprecht kwaad van worden – maar als het goed is, is het het mooiste wat er bestaat.»

HUMO In welke vormen van kunst ben je nog geïnteresseerd?

VERMEIR «Ik lees graag, maar het is sinds de opkomst van de smartphone steeds moeilijker om mijn aandacht erbij te houden: honderd pagina’s in één ruk lezen zoals vroeger, dat gaat niet meer. De laatste jaren neem ik wel meer en meer de trein wegens mijn gruwelijke hekel aan files – nog zo’n ergernis. En dan lees ik weleens wat. ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ van Delia Owens vond ik geniaal, net als ‘Grand Hotel Europa’ van Ilja Leonard Pfeijffer.»

HUMO Bezoek je weleens een museum?

VERMEIR «Ja, maar die bezoeken duren gemiddeld slechts een halfuur. Ik wandel naar binnen, kijk wat er hangt en staat, en ben weer weg: bij mij moet zoiets vooruitgaan. De werken die ik thuis heb hangen, daar kan ik dan weer uren en uren naar staren. Iedere keer ontdek ik een nieuw detail, of is de lichtinval net anders. Zo heb ik van een vriend een prachtige Fred Bervoets in bruikleen, en die hangt boven mijn badkuip. Andere mensen kijken tv, ik zit in mijn bad naar dat schilderij te koekeloeren tot m’n vingertoppen verrimpeld zijn.»

HUMO Welk schilderij is het?

VERMEIR «Ik weet niet hoe het heet, maar het is vrij groot en nogal expliciet. Daarom ook wilde die vriend het me uitlenen: zijn puberende kinderen waren het stilaan beu om iedere dag naar een paar vierkante meter vol lullen en kutten te moeten kijken. ‘Papa, kunnen we hier niet gewoon een beamer hangen?’ (lacht)

»Met een paar kameraden heb ik trouwens een soort doorschuifsysteem, waarbij we om het half jaar schilderijen wisselen. Wel tof, ik vind dat meer mensen dat zouden moeten doen. Dus: als er kandidaten zijn? Ik heb twee Hendrik Van Doorns, één Guido Vrolix en twee Fred Bervoetsen in de aanbieding.»

HUMO Welke geestelijke activiteit vind je het aangenaamst?

VERMEIR «Een nieuw theaterstuk mee op poten zetten. Of een nieuw personage voor een serie creëren. Dan ga ik maniakaal op zoek naar beelden of foto’s die me doen denken aan de vent die ik moet spelen en observeer ik mensen op straat – hier en daar pluk ik iets wat ik denk te kunnen gebruiken.

»En als ik niet met mijn werk bezig ben of op zee zit, sta ik in mijn keuken. Niks leuker dan de hele dag fonds trekken, garnaalkroketten draaien en vijf of zes potjes tegelijk op het vuur zetten.»

HUMO Wat kook je het liefst?

VERMEIR «Oosters. In alle bescheidenheid: ik ben er vrij bedreven in. Ik eet ook niks liever, of het moet de keuken van Willem Hiele zijn, de ex van mijn lief: met afstand de beste kok in Vlaanderen. Maar verder heb ik het dus vooral voor de Thaise keuken, en voor mijn nieuwste ontdekking: nikkei. Da’s een mix van Japans en Peruaans – denk: mayonaise van wasabi met jalapeñopepers – bedacht door de Japanse gemeenschap in Peru. Koreaans eet ik ook graag, omdat het furiously spicy is. Dat is trouwens het grootste lichamelijke genot dat ik ken, buiten the obvious dan: belachelijk pikant eten. De mengeling van opwinding en rust die je voelt als je je lichaam hebt gepijnigd met hete pepers: za-lig.»

HUMO De ring of fire achteraf op de pot neem je er voor lief bij?

VERMEIR (grinnikt) «Ja. The postman always rings twice, maar je kunt nu eenmaal niet paardrijden zonder er zadelpijn aan over te houden. En trouwens: ook daar zit een vreemde vorm van genot in voor een spice junk zoals ik.»

HUMO Ik herinner me een oude ‘Simpsons’-aflevering waarin Homer in een parallelle wereld belandt na het verorberen van een paar extreem hete pepers.

VERMEIR «Dat heb ik ook eens meegemaakt. Een vriend van me vroeg of ik de nieuwste aanwinst op de menukaart van zijn restaurant aan de kust niet eens wilde proeven, Thai beef salad. ‘Wil je het pikant één, twee of drie?’ vroeg hij, waarop ik: ‘Wat betekent dat?’ ‘Eén is het pikante van de curry zelf, twee is met een chilipepertje erbij en drie met twee chilipepertjes erbij.’ ‘In dat geval,’ zeg ik, ‘doe mij maar een zes.’ Toen ik een tijd later terugging, vertelde hij me dat mijn record inmiddels verbroken was: iemand had zich aan een twaalf gewaagd. Ik hoor het mezelf nog zeggen: ‘Geen probleem, doe mij maar een 24.’ Ik heb die Thai beef salad daadwerkelijk verorberd, waarna ik in een trip à la Homer Simpson ben beland. Plezierig, maar het mag bij één keer blijven.»

HUMO Hoe blussen we zo’n extra pikante Thai beef salad bij voorkeur?

VERMEIR «Met een lekker frisse, niet te zoete kombucha. Of met een alcoholvrij biertje.»

HUMO Wat is er mis met een alcoholhoudend biertje?

VERMEIR «Niets, maar ik ben een tijdje geleden gestopt met drinken. Alcohol heeft me in mijn leven veel vreugde en genot verschaft, maar nu is het tijd voor iets anders.»

HUMO Een onenightstand, bijvoorbeeld?

VERMEIR «Welja, waarom niet. En om daar maar meteen een naam op te plakken: ik zou er niet bepaald iets op tegen hebben om eens een nachtje met Carolina Abril door te brengen.»

HUMO Wie?

VERMEIR «Carolina Abril. Een Spaanse actrice die, euh, niet echt mainstreamdingen maakt. Je moet haar anders maar eens googelen.»

HUMO (googelt haar) Aha, ik ziet het: een pornoster.

VERMEIR «Inderdaad (grijnst). Zij mag me weleens een woordje Spaans leren.»

HUMO Kies anders ook eens iemand die ik wel ken? Een Vlaamse schone, bijvoorbeeld?

VERMEIR «Goh, zou ik dat echt doen? Ach ja, waarom ook niet. Een goeie vriendin, een fijne collega, een ongelofelijk getalenteerde actrice en een prachtige vrouw: Charlotte De Bruyne. Ze zal er wel mee kunnen lachen als ze dit leest.»