Tom Waes: het ontroerparcours van een ouwehoer

Trouw aan zijn imago van ruwe bolster arriveert Tom Waes, de regerende kijkcijferkoning, op een kloeke zwarte motor op de Antwerpse plaats van afspraak. ‘Ik moest wel,’ zegt-ie nadat hij z’n helm heeft afgezet, ‘mijn auto staat nog op de parking van de Bosuil.’ Hoe dat kwam?

Tom Waes «Zaterdagnacht heb ik tot halfvijf ’s ochtends het kampioenschap van Antwerp gevierd in het stadion – op dat uur stond er nog altijd tienduizend man op het plein, kun je het je voorstellen? Uiteindelijk heb ik wijselijk besloten om de auto te laten staan, en toch maar een taxi naar huis te nemen.»

'Het onrecht en de armoede waarmee we bij 'Reizen Waes' geconfronteerd worden, daar krijg ik soms tranen van in de ogen'

HUMO Het siert je.

Waes «De kater viel mee, maar ik ben ’s anderendaags wel met serieuze rugpijn wakker geworden: ik was van het podium getuimeld nadat ik de microfoon aan iemand anders had doorgegeven, en twee stappen achteruit had gedaan. Nu ja, ’t hoort erbij, zeker?»

HUMO Heb je een traantje gelaten toen Antwerp kampioen werd?

Waes «Eéntje. Of hooguit twee. Ja, kijk: dertien seizoenen op rij hebben we in die vervloekte tweede klasse zitten kutten; als er dan eindelijk een einde komt aan die ellendige periode, geeft dat natuurlijk een geweldige ontlading. Met mijn maten, met wie ik al zeker vijfentwintig jaar naar het voetbal ga, stond ik daar naar de wedstrijd te kijken op een groot scherm: toen het afgelopen was en we elkaar allemaal in de armen vielen, stonden de tranen me toch wel even in de ogen.»

HUMO En ik die dacht dat echte mannen niet huilden.

Waes «Echte mannen huilen absoluut wél. Ik heb er ook nooit een probleem mee gehad om dat te laten zien.»

undefined

'Op school nam ik het altijd op voor kinderen die gepest werden, omdat ik dat niet kon verdragen'

HUMO Voor zover ik me herinner, heb ik je nog nooit in tranen gezien op tv. In ‘Het huis’, het Eén-programma met de doortastende Eric Goens, was je wellicht de enige BV die het níét te kwaad kreeg bij de kinderfoto’s en -filmpjes.

Waes «Ik ben er zeker van dat ik minstens één keer in mijn televisiecarrière huilend in beeld ben gekomen: toen ik er voor ‘Tomtesterom’ niet in geslaagd was om het Kanaal over te zwemmen. Acht of negen uur aan een stuk had ik gezwommen, en ik zat er volledig, maar dan ook vollédig door.

»Ik herinner me ook dat we een paar jaar geleden voor ‘Reizen Waes’ in Albanië zijn gaan draaien. Ergens hoog in de bergen kwamen we terecht in het huisje van een man die daar woonde met zijn twee kindjes, en die ik weet niet hoe lang al niet meer buiten was geweest. Ooit had hij na een dispuut zijn buurman vermoord, en de vader van die buurman had op zijn sterfbed gezegd dat de hele familie van de moordenaar – kinderen incluis – uitgeroeid moest worden, pas dan zou gerechtigheid geschied zijn. Bloedwraak, in Albanië bestaat dat nog altijd. En dus zat die man daar dag en nacht met zijn kinderen in een kleine tussenruimte; het enige zonlicht dat binnenviel kwam van een spleet onder een poort. Toen we na die opname met de hele ploeg terug in de auto stapten, zijn we alle vier beginnen te blèten van miserie.»

HUMO De kijkcijfers van ‘Reizen Waes’ waren ook in de vorige seizoenen al uitstekend, maar dit seizoen gaan ze pas echt door het dak. Het kan haast niet anders of je hebt je al eens afgevraagd wat daar de reden van mag zijn.

Waes «Ja, maar ik kan er met de beste wil van de wereld mijn vinger niet opleggen. Zo’n 1.800.000 kijkers gemiddeld: ik weet echt niet hoe dat in deze tijd nog mogelijk is. Op zich vind ik het wel grappig, als je bedenkt dat we ‘Reizen Waes’ aanvankelijk als een overgangsprogrammaatje beschouwden. ‘Tomtesterom’ en ‘Wauters vs. Waes’ waren vrij grote successen, en dus kwam na afloop al heel snel de vraag: ‘Wat nu?’ ‘Laten we maar een reisprogramma maken,’ moet iemand bij productiehuis De Mensen toen geopperd hebben. ‘Tien afleveringen, dan kunnen we ondertussen nadenken over wat we daarna gaan doen.’ Wel, een ‘daarna’ is er tot nog toe niet gekomen.»

HUMO Ook kinderen en pubers zouden massaal kijken. Opvallend, want die bevolkingsgroep schijnt in de regel amper nog voor het scherm te zitten.

Waes «Ongelooflijk, hè? Maar opnieuw: geen flauw idee hoe dat komt. Ik kan alleen maar blij zijn dat ik geregeld word aangesproken door mensen die me zeggen dat ‘Reizen Waes’ het enige programma is waar ze nog met het hele gezin naar kijken. Tom Lenaerts zei me dat onlangs ook, dat het bij hem thuis echt een familiemoment is. Een tof compliment.

»En ik ben er ook tevreden over dat we al die mensen toch één keer hebben kunnen laten nadenken over de schrijnende toestanden die je bijvoorbeeld in een land als Haïti aantreft. ‘Reizen Waes’ is natuurlijk geen ernstige documentairereeks, en ik ben in geen geval een journalist, maar het doet me ongelooflijk veel plezier dat de mensen niet wegzappen bij de eerste de beste harde of confronterende scène. Tijdens de montage waren we daar wel bang voor: ‘Oei, ’t is precies allemaal zo serieus dit seizoen! Zullen we de kijkers niet wegjagen?’ Wel, het tegendeel blijkt waar. Ik denk dat we de kijkers te lang onderschat hebben: naast entertainment kunnen ze op zondagavond echt ook wel wat informatie verwerken.»

undefined

undefined

'Ik lul graag tegen mensen, dus zo erg vind ik al die aandacht doorgaans niet.'

HUMO Merk je op straat dat je populairder bent dan ooit?

Waes (knikt) «Het spectrum is nu zo breed als het maar kan zijn: ‘van 7 tot 77’, zoals het op de speldozen staat. Ten tijde van ‘Trigger Happy’ op KanaalTwee zag je weleens een verloren gelopen meerwaardezoeker zijn duim naar je opsteken, zo van ‘Goeie bal, man, gelachen gisteren!’ Je voelde dat het een nicheprogramma was. Dat veranderde ten tijde van ‘Tomtesterom’ en ‘Wauters vs. Waes’: ineens werd ik door het grote publiek herkend. Maar ’t is pas sinds dit derde seizoen van ‘Reizen Waes’ dat ik amper nog buiten kan komen.»

HUMO Jij liever dan ik.

Waes «I know. Ik heb hier nooit op aangestuurd, hè? Jarenlang heb ik achter de schermen gewerkt, en op een goeie dag ben ik min of meer per ongeluk vóór de schermen beland. Heel anders dan bijvoorbeeld Steve Tielens of Alex uit ‘Temptation Island’, die altijd in de media hebben wíllen komen. Bon, ik lul graag tegen mensen, dus zo erg vind ik al die aandacht doorgaans niet. En als ‘Reizen Waes’ afgelopen is, zal het ook wel weer zakken. Maar ’t was toch raar toen ik onlangs met mijn dochter in de IKEA rondliep, en de gesprekken letterlijk stilvielen telkens als men ons in het oog kreeg. En ik kon geen twee seconden stilstaan of het ging van: ‘Kunnen we u helpen, meneer?’ Dat je denkt: ‘Alsjeblieft, ik kom hier gewoon even met mijn dochter naar een zetel kijken voor op haar kot!’ (lacht)»

HUMO Hoe oud is je dochter?

Waes «Isah is 20, en Milo is 19. En Lisa is ook 20. Kotstudenten, alle drie. Nu we het toch over ontroering hebben: het gebeurt me weleens dat ik langs hun slaapkamers passeer, en dat ik denk: ‘Miljaarde, ze zijn er niet meer.’ De kinderen komen nog wel geregeld thuis, vooral om hun was te brengen, maar eigenlijk zijn ze toch al met één been het huis uit. Hoe vlug dat zoiets gaat! Man toch.»

Kippenvel

HUMO De oorspronkelijke bedoeling was dat dit een interview zou worden over ‘De 10 platen die het leven van Tom Waes veranderden’, omdat ik weet dat je een groot muziekliefhebber bent. Was je al aan een lijstje begonnen?

Waes «Ik had het zelfs al afgewerkt. Hier, kijk.» (tokkelt op zijn smartphone en laat me een lijstje met tien platen zien)

HUMO Doe Maar op één: fijne keuze.

Waes «‘Skunk’, ja, de plaat met ‘Sinds 1 dag of 2’ en ‘Smoorverliefd’ erop; de eerste plaat ook die ik in mijn bezit had. En het allereerste optreden dat ik ooit heb bijgewoond, was er ook eentje van Doe Maar. Nee, ik lieg: toen ik een mannetje van hooguit 9 was, heeft mijn papa me eens meegenomen naar een optreden van Fats Domino in de Koningin Elisabethzaal – fantastisch. Maar het eerste optreden waar ik uit eigen beweging naartoe ben gegaan, dat was er dus eentje van Doe Maar, in Hof ter Lo in Borgerhout – tegenwoordig de Trix. Ik moet 13 geweest zijn, en ik weet nog dat toen mijn pa me na afloop kwam oppikken, ik helemaal Doe Maar wás. Kippenvel als ik eraan terugdenk.»

HUMO Op 2 zie ik ‘Chill Out’ van The KLF staan: een heel ander genre.

Waes «Acid house, hè. Ik associeer ‘Chill Out’ van The KLF altijd met de zomer van 1992: Café d’Anvers, waar ik portier was, maakte toen de switch van een bon chique, bon genre-discotheek waar ze George Michael speelden naar een echte danstempel: ineens draaiden ze daar dingen als Crystal Waters, Frankie Knuckles en De La Soul, en dus ook The KLF. Veel plezier op gehad.»

HUMO Maar jij was toch portier?

Waes «Bwa ja, maar in die tijd werd er daar nooit gevochten. Tweeduizend man stond er binnen, en iedereen was even happy. ’t Was de opkomst van de xtc en de MDMA: ze hadden daar allemaal een pil in hun kas en een smile van oor tot oor. Het vak van portier was ook niet te vergelijken met wat het nu is. Tegenwoordig staan ze daar met twintig man in kogelvrije vesten, wij stonden daar met z’n tweeën in een T-shirtje.»

HUMO Vroeger was alles beter, Tom.

Waes (lacht) «Ik ben geen nostalgicus, maar weet je wat ik wel een beetje spijtig vind aan de muziekbeleving van tegenwoordig? Dat je niet meer hoeft te zoeken. Vroeger had je enkel de cd-recensies in Humo om je op te baseren, en Oor’s Popencyclopedie, die dan nog eens constant uitgeleend was in de bibliotheek. En op de Meir dicht aan de Boerentoren had je een muziekwinkel in een kelder, ik ben de naam kwijt, waar je geregeld moest zien binnen te wippen wilde je kans maken op de écht interessante plaatjes. De uitbater wenkte je dan: ‘Kom eens hier’, waarna hij je een bootleg van Tom Waits onder je neus duwde. Véél zakcenten aan opgemaakt, tot groot onbegrip van mijn ouders.

undefined

'De machteloosheid die ik op reis soms voel, ik kan daar echt lamlendig van worden'

»Het erge is: twee jaar geleden heb ik een lek gehad in de kelder, en de vinylverzameling die ik in de loop der jaren had opgebouwd, zo’n vijfhonderd platen in totaal, stond op dat moment in kartonnen dozen op de grond. Dus zo komen we weer bij het onderwerp blèten uit (lacht). Nog een geluk dat ik niet zo gehecht ben aan de dragers van mijn favoriete muziek, en dat ik alles wat ik ooit op vinyl had gekocht intussen ook op cd in huis had gehaald. En mijn cd’s heb ik een paar jaar geleden allemaal gedigitaliseerd. Ik heb mijn hele collectie toen aan mijn geluidsman Pascal Braeckman geschonken.»

HUMO Een toegewijd metalliefhebber, naar verluidt.

Waes «Pas op, Pascal houdt van veel genres. En maar goed ook, want aangezien we met de ‘Reizen Waes’-ploeg vaak uren en uren samen in de auto zitten, is het een sport geworden om elkaar muziek te leren kennen. De meest gedenkwaardige autorit hebben we wat dat betreft in Amerika gemaakt; voor de laatste aflevering van dit seizoen was dat. Helemaal op het einde, toen onze opnames er al op zaten, moesten we nog een lange tocht ondernemen naar Seattle, dwars door Washington State. We hadden de keuze tussen de gewone snelweg of de scenic route, een veel langere maar ook veel mooiere weg, en omdat we toch tijd genoeg hadden, hebben we voor de laatste optie gekozen. Urenlang hebben we muziek voor elkaar opgezet, terwijl we door de prachtigste landschappen reden. Dat was één van de allerbeste momenten uit drie seizoenen ‘Reizen Waes’.»

HUMO Krijg jij een krop in de keel bij het zien van een prachtig landschap?

Waes «Nee. Ik kan dat ongelooflijk mooi vinden, maar een traan zal ik er niet snel voor laten. Waar ik dat bij ‘Reizen Waes’ wél meer en meer bij heb, zijn de schrijnende situaties waarmee we soms geconfronteerd worden: onrecht, armoede, uitzichtloosheid. In Zuid-Soedan zag ik tijdens een autorit een mannetje van een jaar of 12 langs de kant van de weg staan, en ik kon alleen maar denken: ‘Wat moet er ooit van hem worden?’ Als je in zo’n land geboren wordt, zijn je kansen niet groot, hè? Zulke dingen blijven meer plakken dan vroeger, waarschijnijk omdat ik nu eenmaal ouder word, en geen onbevangen veulen meer ben dat louter op zoek is naar avontuur. Maar de machteloosheid die ik op reis soms voel, ik kan daar echt lamlendig van worden.»

Politiek geëmmer

HUMO Heb je ooit overwogen in de politiek te stappen?

Waes «Nooit. Een paar jaar geleden ben ik weleens gepolst door enkele politieke partijen – zo van: ‘Zou dat niks voor jou zijn?’ – maar ik heb vrij snel laten voelen dat ik dat niet zag zitten.»

HUMO De SP.A?

Waes «Ja, en ook de N-VA. Maar nee, da’s echt niks voor mij. De politiek zou me te zeer frustreren, denk ik. Hoe hard je moet pushen om een idee doorgedrukt te krijgen! Het ergert me ook hoe weinig de politiek tegenwoordig nog op de steun van de bevolking kan rekenen, al hebben ze het er zelf naar gemaakt. Als je een referendum houdt en de mensen stemmen, dan doen ze op het einde toch gewoon weer het omgekeerde.»

HUMO Heb je ’t nu over het referendum over de Oosterweelverbinding?

Waes «Niet per se, al vind ik wel dat dat allemaal veel te lang aansleept. Dat oeverloze geëmmer over overkapt of niet, of met een brug of niet, dat is toch om zot van te worden? ‘Mannekes,’ denk ik dan, ‘los dat nu gewoon eens op!’ Ik sta hier iedere dag in de file, de ring van Antwerpen is gewoon een rámp.

»Pas op, dat ik niet in politiek geïnteresseerd ben, wil nog niet zeggen dat ik me niet engageer. Mieke en ik, wij geven aan Foster Parents Plan en Unicef en zo – ik ben trouwens ambassadeur voor Unicef.»

HUMO Zat dat niet goed tegen onrecht kunnen er bij jou als kind ook al in?

Waes «Blijkbaar, ja. Mijn moeder zei onlangs nog tegen me dat ik het als kind altijd opnam voor kinderen die gepest werden, omdat ik dat niet kon verdragen. Een tijdje terug heb ik eens een Franse documentaire gezien over pesten: daar lieten ze uren en uren een camera draaien op de speelplaats van een school, om fly on the wall-gewijs te registreren hoe het er daar soms aan toeging. Man, afgrijselijk.

undefined

'Mocht ik mijn leven kunnen overdoen, ik zou vanaf mijn 6de naar de muziekschool gaan'

»Nu, het onrecht waar we in ‘Reizen Waes’ soms mee geconfronteerd worden, is echt wel van een andere orde. Dat 12-jarige meisje uit Bangladesh, bijvoorbeeld, dat professioneel surfer wilde worden om aan haar miserie te ontsnappen: pfffff. Haar ouders waren er natuurlijk tegen, want iedere keer als ze ging surfen, werkte ze niet en bracht ze dus ook geen geld op. In Bangladesh worden kinderen vanaf hun 8ste of 9de aan het werk gezet, hè? Op Facebook en Twitter krijgen we veel reacties van kijkers die zeggen: ‘Over wat voor pietluttigheden zitten wij hier in België soms toch te zeveren!’»

Niet verkrampen

HUMO Laten we de rest van je tienplatenlijstje even overlopen, shall we?

Waes «Op drie: ‘The Köln Concert’ van jazzpianist Keith Jarrett: gríjsgedraaid, ook al omdat ik ’m aan iedereen meegeef. Vervolgens: ‘Computer World’ van Kraft-werk, ‘Are You Experienced?’ van Jimi Hendrix, ‘The Doors’ van The Doors, ‘Paranoid’ van Black Sabbath. En de soundtrack van ‘Into the Wild’, met Eddie Vedder. Ontroerend goed, zowel de film als de soundtrack.»

HUMO Kun jij snel ontroerd raken door een film?

Waes «Ik heb dat vrij snel, ja. Al kan ik je buiten ‘Into the Wild’ niet zo één-twee-drie een voorbeeld geven. Bij documentaires heb ik het ook weleens.»

HUMO Jij weet inmiddels hoe tv gemaakt wordt, welke trucs er gebruikt worden om het gewenste effect te bereiken. Zit dat nooit in de weg van ontroering?

Waes «Nee. Totaal niet zelfs. Ik haal er wel direct de fake ontroering uit, de geforceerde toestanden.»

HUMO Geef eens een voorbeeld?

Waes «Hmm. Liever niet eigenlijk, ze moeten het zelf maar ontdekken. Nee, laat ik een positief voorbeeld geven: in ‘Britain’s Got Talent’ zag ik onlangs een meisje van 12 dat iedereen, de jury incluis, wegblies met een cover van Whitney Houston. Iedereen begon daar te wenen, en ik thuis op de zetel ook. Natuurlijk weet ik ook wel dat zo’n programma volledig gecommercialiseerd is, en dat heel het scenario tot in de puntjes is uitgeschreven, maar voor dat meisje van 12 is dat niet belangrijk; zij probeert gewoon zo goed mogelijk dat nummer te zingen. Zíj is authentiek, en niet fake.

undefined

'Dat ik niet in politiek geïnteresseerd ben, wil nog niet zeggen dat ik me niet engageer'

»Nu ik er zo over nadenk: één van de redenen waarom ‘Reizen Waes’ zo goed scoort, is volgens mij de echtheid van het programma. Als ik tijdens een opname de hele tijd zou denken van ‘Hoe kom ik het best over?’ – je ziet dat weleens bij presentatoren die een andere presentator willen nadoen – dan zou ik volledig verkrampen. Mijn ploeg vraagt me dan ook nooit om een gesprek opnieuw te doen, omdat ze weten dat ik daar heel veel moeite mee zou hebben.»

HUMO Een paar weken geleden interviewde ik een drietal vaste medewerkers van ‘Reizen Waes’: ze waren alle drie bang dat jouw huidige acteerplannen in de weg zouden staan van een mogelijk vierde seizoen. Was hun angst gegrond?

Waes «Wel… Ik wil zéker nog een vierde seizoen doen, maar we moeten er dan goed over nadenken hoe we dat praktisch gaan regelen. Op 1 juni beginnen de opnames van die politiereeks (werktitel: ‘Undercover’, red.), en ze duren tot 15 december. En daarna wil ik even op vakantie. Dus als we er nog een seizoen van ‘Reizen Waes’ aanplakken, zullen we ten vroegste in 2018 kunnen opnemen – in dat geval zou het in 2019 op tv komen.

»Maar als ik nog even mijn tienplatenlijstje mag vervolledigen?»

HUMO Graag!

Waes «‘Hawks & Doves’ staat er nog op, van Neil Young. Ik ben een Neil Young-fan, ik hou van zijn muziek en ook van hem als mens: een simpel gebleven, aangename vent met het hart op de juiste plaats. En dan de laatste plaat van de tien: ‘Jesus’ Blood Never Failed Me Yet’ van Gavin Bryars. Ik herinner me dat ik die plaat ooit heb opgezet na een opnamedag van ‘Tomtesterom’, toen we met z’n vieren ergens in één of ander ver buitenland zaten te kaarten: iedereen raakte er helemaal van in de ban. Op heel die plaat staat maar één nummer, dat een uur en een klets duurt: in het begin hoor je enkel een loop van de stem van een Londense zwerver die Bryars ooit heeft opgenomen, en vervolgens komt er heel langzaam een orkest opzetten. En op het einde – zo mooi! – begint Tom Waits mee te zingen.»

HUMO Jouw bijna-naamgenoot.

Waes «Ik bewonder die man, echt waar. ‘Rain Dogs’, die plaat had ook in mijn lijstje gemogen. Ik sta trouwens op zijn nieuwsbrief ingeschreven, omdat ik mezelf een plechtige belofte heb gedaan: ‘Om het even waar Tom Waits nog eens optreedt in de wereld, al is het in Tokio, ik ga.’ Hij is hier in Antwerpen eens komen optreden in de Bourla (in 2004, red.), maar ik zat aan de andere kant van de wereld. De haren uit mijn kop getrokken.»

HUMO Even tussendoor: wist je dat de Duitse tv ooit ‘Tomtesterom’ heeft uitgezonden onder de naam ‘Der Extremtester’?

Waes «Ja, hilarisch! Het rare is: je hoort je eigen stem nog een beetje, maar daarboven word je gedubd door acteurs wier stemgeluid totaal niet op dat van jou lijkt. ‘Nico, bist du fertig?’ – ‘Ja ja, alles klar’ – ‘Und Pascal, unser Tonmann?’ – ‘Ja, auch hier alles ganz in Ordnung, Tom!’ – ‘Oké, meine Herren, los geht’s!’ (lacht)»

undefined

HUMO Maar we waren over muziek bezig.

Waes «Waar ik ook heel veel van hou, is klassieke muziek. Dat komt wellicht door mijn grootmoeder, die piano speelde in de opera van Gent. Man, zo veel spijt dat ik zelf geen piano kan spelen! Mocht ik mijn leven kunnen overdoen, ik zou vanaf mijn 6de naar de muziekschool gaan. Bart De Pauw en Tom Lenaerts hebben hun zonen jaren geleden naar de muziekschool gestuurd: die jongens hebben dat indertijd misschien dik tegen hun goesting gedaan, maar ze zitten nu wel allebei op het Conservatorium in Amsterdam.»

HUMO Heb je jouw kinderen ook zo ver proberen te krijgen?

Waes « Ik heb dat geprobeerd, ja. Maar ik vind: als ze geen zin hebben, dan hebben ze geen zin. Je moet je kinderen niet opzadelen met jóúw frustratie. Maar wat mezelf betreft, vind ik het echt heel jammer dat ik nooit een instrument heb geleerd. Pianomuziek vind ik het mooist, maar ik zou toch liever goed gitaar kunnen spelen, want een gitaar kun je overal mee naartoe nemen. Ik heb er nochtans ooit eentje gekocht, maar ver ben ik er niet mee geraakt. En twee jaar geleden heb ik mezelf een piano aangeschaft, omdat ik pianoles ben gaan volgen. ’t Ging me eigenlijk nog niet eens zo heel slecht af – mijn lerares was behoorlijk enthousiast – maar ‘Reizen Waes’ zat in de weg. Als je zoveel maanden bent weggeweest en je komt terug, dan ben je alles vergeten en moet je helemaal opnieuw beginnen.

»Nu ja, het kan nog altijd, natuurlijk.»

HUMO Je houdt van klassiek, zeg je. Ga je ooit naar een uitvoering?

Waes «Zelden. Maar onlangs heb ik Mieke wel meegenomen naar ‘Madama Butterfly’, de opera van Puccini. Ze ging er met een bang hartje naartoe want ze was nog nooit naar de opera geweest, maar ze vond het fantastisch. En zeven of acht jaar geleden waren we met Kerstmis in Londen en zijn we min of meer per ongeluk in een mis beland in St Paul’s Cathedral. Het duurde bijna drie uur, maar het was één van de mooiste ervaringen die ik ooit gehad heb. Het volledige orkest en koor gaven daar voor een volle St Paul’s klassieke stukken à la ‘Stabat Mater’ ten beste: dat was van een schoonheid en een puurheid die je je nauwelijks kunt inbeelden.»

HUMO Kun jij eigenlijk zelf een beetje zingen, Tom?

Waes «Of ik een beetje kan zíngen!? (lacht) Man, heb jij al ooit ‘Dos cervezas’ gehoord?»