Tomorrowland: de smetvrees van Sven Van Hees

Kluizenaar, globetrotter, deejay en producer Sven Van Hees heeft met ‘Aquatic’ nog maar eens een plaat afgescheiden die de lounge overstijgt, het genre dat hij zelf mee heeft uitgevonden. Noem het lounge, noem het smooth jazz, noem het de ultieme soundtrack bij de zomer. ‘Als ik op de Malediven draai, besef ik plots hoeveel rijke mensen er zijn.’

'Verveelde rijke celebrity fuckers genoeg, maar ik pap niet meer met ze aan'

De lome, zwoele tracks op ‘Aquatic’ zijn die van een huis van vertrouwen. Qua songtitels waren de woordspelingen weer in de uitverkoop: ‘Sunsation’, ‘Vitamin Sea’, ‘Bahamian Rhapsody’, ‘French Flies’, ‘Breeze in, Breeze out’... Maar ook: ‘Barracuda Staredown’.

HUMO Bij wijze van spreken of écht?

Sven Van Hees «Echt. Dat was in Isla Morada. Ik was aan het duiken om te filmen voor m’n clips. Plots schoof er een schaduw over mij. Achter me naderde een barracuda van een meter of twee, met die typische enorme kop, en in de hoek van z’n bek een grote vishaak. Dat beest was dus bijna gevangen en behoorlijk geïrriteerd geraakt, hoe zou je zelf zijn? Ik had al wilde verhalen gehoord over barracuda’s die moeiteloos met één beet je arm afrukken. Dat beest zwom tot vlakbij en bleef drie minuten naar mij staren – een echte power game.»

HUMO Je agenda leest als die van de ultieme globetrotter: Ibiza, San Francisco, Tomorrowland en daarna de Malediven. Je draait vaak in exotische vakantieresorts. Ben jij daar de anonieme inhouse deejay du jour, of de ingevlogen ster?

Van Hees «Op de Malediven was ik wekenlang Svenneke Van Hiës van Linkeroever, tot één gast uit Dubai de kelners erop wees dat ik world famous was. Tja, dan ben je vertrokken voor duizend selfies, hè. Wat van belang bleek voor de eigenaars, was dat ik de enige deejay was over wie ze drie maanden lang geen enkele klacht van een gast hadden gekregen. Ik draai lieflijke, idyllische, relatief zachte muziek die niemand stoort – piece of cake. En in fel contrast met andere deejays pap ik niet aan met de vrouwen van gasten.

»Je hebt ze anders snel in de gaten, de verveelde rijke wijven die op vakantie eventjes de celebrity fucker spelen terwijl manlief mailt en z’n aandelen checkt. Ach, ik heb nu vrouw en kind, ik heb het gehad. Maar daar was ook een piepjonge marinebioloog – een blonde versie van Tom Cruise – en die heeft de ene na de andere hotelgaste binnengedaan.»

HUMO Jouw genre, de lounge, staat voor hedonisme, het ongebreideld genieten. Wat is het strafste wat je ooit hebt gezien?

Van Hees «Het jacht van Paul Allen, één van de oprichters van Microsoft, die goed is voor een vermogen van 18 miljard dollar. Ik was aan het duiken, ik stak mijn hoofd boven water en dacht: ‘Holy shit, what the fuck is dá?!’ Dat jacht is een dikke 120 meter lang, echt gigantisch. Wij hopen de lotto te winnen, maar voor dat soort kerels is de lotto peanuts.

»Op de Malediven betaal je een dikke 1.000 dollar per nacht. Ik heb met een koppel gepraat dat daar 80.000 dollar per week had uitgegeven – straf, in acht genomen dat daar eigenlijk niet veel te doen is. Als ik in zulke resorts draai, besef ik plots hoeveel rijke mensen er zijn. Wat dóén die toch allemaal, vraag ik me dan af. Nicolas Cage en Faith Hill hebben een eiland in de Bahama’s, Johnny Depp ook, en dat van goochelaar David Copperfield heet Musha Cay. Op een eiland wonen is peperduur, want álles moet geïmporteerd worden.»

HUMO Moet de maker van de perfecte soundtrack bij het leven op een paradijselijk eiland zich niet dringend een eigen eiland aanschaffen?

Van Hees «The dream is still alive. (Googelt op z’n laptop) Hier, Big Darby Island in de Bahama’s staat te koop voor slechts 39 miljoen dollar, katoenplantage en kasteeltje inbegrepen. Dan kom ik maar 38 miljoen tekort (grinnikt). Je hebt al een eilandje voor pakweg 150.000 euro, maar al die eilandjes liggen amper een halve meter boven de zeespiegel. Eén mini-tsunami en je hebt geen eiland meer. En door de opwarming van de aarde stijgt het waterpeil sowieso, dus over een jaar of tien is je eiland het nieuwe Atlantis. Op de Malediven zijn ettelijke riffen in feite gezonken eilandjes. Als je daar duikt, merk je ook hoeveel plastic mensen in zee gooien. In dat kristalheldere water zag ik miljoenen minuscule deeltjes half ontbonden plastic rondzweven. Plankton, dacht ik eerst. Néé, fuckin’ plastic!

»Een eiland is ook maar een eiland. Na drie maanden Malediven begon ik iets te voelen dat op claustrofobie leek, island fever. Het is een gouden kooi: prachtig, maar beperkt in de ruimte. Het comfort maakt wel veel goed: lekker eten, sublieme accommodatie. Vier uur per dag draaien, twintig uur vrije tijd. Zalig. Het is puur escapisme, hè. Ik heb dat gemerkt ten tijde van die terroristische aanslagen in Brussel. Ik heb daar één opmerking over gemaakt tegen hotelgasten, maar zij wilden daar niets over horen. Nieuws uit de boze buitenwereld verstoorde hun illusie van het paradijs.»

HUMO De bewoners van de Malediven zijn moslims. Merk je daar iets van?

Van Hees «Ja. Het personeel draagt hoofddoeken. In principe zijn de hotelgasten vrij om te doen wat ze willen. Maar de vierde dag dat ik daar draaide, speelde ik ‘Perché’ van Moko, een plaat met een lome beat waarop ene Ariel G. wat kreunt. De loungeversie van ‘Je t’aime moi non plus’ van Serge Gainsbourg en Jane Birkin, zeg maar. Plots staan er twee woedende kelners met een vuurrode kop naast mij: ik moest meteen die plaat afzetten. Dat gehijg was een brug te ver. Tja. In Bahrein werd ik eens aan het hotel afgehaald om naar de club te rijden. Toen de chauffeur me zag, vroeg hij me iets anders aan te trekken: een korte broek kon niet. En het was 40 graden in de schaduw! In dat emiraat mag je ook als man je knieën niet in het openbaar ontbloten.»

HUMO Je maakt perfecte tracks om te chillaxen, maar zelf waak je streng over je carrière.

Van Hees «Ik behoud de controle over alles. Opnames, sociale media, promo, verdeling: alles passeert via mij. Maar in mijn eigen tempo, niemand jaagt mij op. Ik heb medelijden met jongens die in een rockgroep spelen: al dat gezeur tegen elkaar, het gesleur met instrumenten, met vrachtwagens op tournee, al die druk.

»Ik ben inderdaad niet altijd even relaxed. Ik erger me vaak... aan álles. Vandaag was het onnozele Moby die ter promotie van z’n nieuwe cd zogenaamd muziek gratis weggeeft. Kom je daar nu pas mee af, dude? En twee: da’s makkelijk, eerst miljoenen verdienen door brolmuziekskes te leasen aan om het even welk merk, en dan de pure artiest uithangen.»

HUMO Je bent vele malen bekender in het buitenland dan in België. Heb je daar vrede mee?

Van Hees «Zeker. Maar het blijft wel bizar dat je in overzichten van de Belgische dansmuziek nooit iets over lounge hoort. Terwijl er in België miljoenen lounge-cd’s over de toonbank zijn gevlogen én zowat iedereen, van modemerken over tv-zenders tot restaurants, een eigen lounge-cd op de markt heeft gebracht. Het is vooral instrumentale muziek zonder gezicht, gemaakt door artiesten in de luwte: er kunnen geen koppen van BV’s op geplakt worden of BV’s over geïnterviewd worden, en Vlaanderen is nu eenmaal dol op BV’s.»

HUMO Jouw muziek is bij uitstek geschikt voor de matrass mambo, om één van je songtitels te parafraseren. Er zijn ongetwijfeld al heel wat kinderen op verwekt. En geslachtsziekten op overgebracht.

Van Hees «Nee, mijn fans geloven in safe sex (lacht). Zelf heb ik het meeste seks gehad terwijl ‘Are You Going with Me?’ van Pat Metheny speelde. Op repeat is dat de perfecte soundtrack bij een voorspel van zeven uur. Het soort seks waarvan je je nog jaren later afvraagt: ‘What the fuck was that all about?’»

Sven Van Hees speelt op 21 en 28 juli op Tomorrowland.