Tony Molina - Dissed and Dismissed

‘Bandwagonesque’ van Teenage Fanclub. ‘Copper Blue’ van Sugar. ‘You’re Living All Over Me’ van DinosaurJr. ‘Vampire on Titus’ van Guided By Voices. ‘It’s a Shame About Ray’ van The Lemonheads. ‘Impractical Joke’ van Smudge. ‘Bakesale’ van Sebadoh. ‘Pinkerton’ van Weezer. ‘Super Tasty’ van Gumball. ‘Dissed And Dismissed’ balt al deze indierockklassiekers samen in twaalf tracks van in totaal nauwelijks twaalf minuten.

Meestal één fantastische strofe, gevolgd door een loeiende gitaarsolo – snerpend als die van J Mascis (‘Walk Away’), Slayeresk en donderend (‘Don’t Come Back’) of Bachiaans en melodieus (‘The Way Things Are’). Alsof je een hele literaire stroming condenseert tot één geweldig stripverhaal. Hardcoreveteraan Tony Molina koppelt gouden hooks aan de focus en efficiëntie van de Minutemen en, in ‘Nowhere to Go’, de losse pols van een ninetiesslacker die gelaten zijn lief ziet vertrekken. Al zijn songs – ook de frêle GBV-cover ‘Wondering Boy Poet’ – zuigen zich vast aan je hersenpan zoals Abba’s meest mee­fluitbare hits. Stuk voor stuk beloven ze blitz­teleportaties uit slaapverwekkende meetings en saaie familiefeesten. Gewoon doen alsof u uw voice­mail checkt, en oppassen dat uw gelukzalige grijns u niet verraadt.