Tool op Rock Werchter 2019: furieus, fanatiek, fantastisch
Tool bracht Werchter terug tot de essentie. Rock, met een levensgrote R. Negentig minuten lang walste het geluid van de Amerikaanse progressieve metalband over je heen. Wie die furie tot in zijn ziel liet doordringen, genoot volop.
Het was al 12 jaar geleden dat Tool nog eens in België speelde, 13 zelfs sinds hun laatste passage in Werchter. Dat deed niets af aan de intensiteit. Sterker, het leek alsof dit viertal al die tijd is blijven repeteren. Zo strak stond deze band.
Als er één groep de duisternis verdiende, dan Tool. De kerk van Werchter was opgelicht in de achtergrond, voor de rest heerste het donker. Er scheen podiumlicht op de drie muzikanten, maar nooit op frontman Maynard James Keenan. De wijnboer uit Californië, die na veel getreuzel en nevenprojecten (Puscifer, A Perfect Circle) eindelijk nog eens zong bij de enige band die er écht toe doet. Meer zelfs: er valt eindelijk nieuw werk te verwachten, eind augustus. Een olifantendracht kan je zoiets zelfs niet meer noemen, na 13 jaar.
undefined
Nee, Tool is geen band die elke vijf minuten vraagt hoe het gaat, die je handen wil zien, die confetti-kanonnen gebruikt. Dit kwartet biedt je een rockende trip, die je ondergaat. Een razend rondje vol messcherpe riffs, met pompende bas, met een beest aan de drums (Danny Carey’s drumkasteel stond helemaal centraal). Met op de schermen creepy videoclips, van de hand van gitarist Adam Jones. En met een zanger die er uit zag als een punk-versie van The Joker, inclusief hanekam. Maar die vanaf opener ‘Aenema’ vooral uitstekend bij stem bleek. Al snel ging ‘The Pot’ over in ‘Parabola’, waarbij de lichtmasten op het podium naar omhoog klommen als in een ijzingwekkende scène uit ‘War of the Worlds’.
Er werd in Werchter niet altijd de makkelijkste weg gekozen. De beloning volgde. Alsof dat meisje waar je al zo lang stiekem een oog op had je eindelijk zoende, toen ze plots voor je neus opdook. Tussen het gloednieuwe ‘Descending’ (met een gigantische piramide als achtergrond, lasers over de wei en een freakende Jones op gitaar) en het atmosferische en eveneens kraakverse ‘Invincible’ (overrompelend marsritme, Keenan roffelend op zijn borstkas) was ‘Schism’ geplakt. Misschien wel Tool’s bekendste song voor het brede publiek. Het werd gespeeld in een ingehouden maar o zo rake versie. Hier zaten alle elementen in waar dit viertal voor stond. I know the pieces fit. Of nog: als er één band was die op deze wei de eer van de gitaar redde, dan Tool. Van Nothing But Thieves, SWMRS of Bring Me the Horizon kwam het niet eerder op de dag.
‘Jambi’ en ‘Forty Six & 2' (volledig in het duister ingezet) volgde als een dubbele uppercut. De hele finale was trouwens raak en trefzeker. Met ‘Stinkfist’ kreeg Werchter een overrompelende afsluiter geserveerd. Die bewees dat dit Tool nodig is én blijft, zeker in deze onzekere tijden. To breathe, to feel, to know I’m alive… Hun vierde Werchter-passage werd er eentje om in te kaderen. Eens die nieuwe plaat er (eindelijk) is, moeten ze snel nog eens terug komen. Toch?
undefined
