'Tot een paar jaar geleden stemde ik altijd voor mijn vader''Mijn pop-uprestaurant!': Willem en Patrik Vankrunkelsven
In de eerste uitzending van ‘Mijn pop-uprestaurant!’ kreeg Willem Vankrunkelsven de volle laag van Sergio Herman. Zijn dessert leek wel van beton, en toen hij zich met z’n compagnon Miette Dierckx op de Mexicaanse keuken stortte, was het resultaat niet veel beter: ‘Deze taco is pure kleuterschool!’
'Ik heb mijn zoon 'verraden': zijn moeder was opeens wég, terwijl ik hem nooit had gezegd dat ze er op een dag niet meer zou zijn' Patrik Vankrunkelsven
Willem blijft er rustig onder: ‘Ik ben de kandidaat met de minste ervaring. Dus het klopt wel wat hij zegt.’ ‘Ja,’ zegt vader Patrik Vankrunkelsven, huisdokter en voormalig Open VLD-politicus, ‘in het begin kun je nog op goodwill rekenen omdat je zo bleu bent. Maar als die verdwijnt, moet er wel iets fatsoenlijks op tafel komen.’
Willem Vankrunkelsven «Kijk, we hadden geen tacomeel. Dat is hier niet te krijgen. Ondertussen hebben we het in Nederland kunnen bestellen. We hebben ook nu pas een tacopers.»
Patrik Vankrunkelsven «Eén pers! Daar ga je het toch niet mee redden?»
Willem «Nee, maar we vinden er nog wel.»
Patrik (hoofdschuddend) «En nu moet je die taco’s nog leren maken.»
HUMO Willem is dus iemand die zomaar aan iets begint, gewoon springt en denkt: ‘We zien wel.’
Patrik «Ja, Willem is niet bang en panikeert niet snel. Dat is een goeie eigenschap. Verlamd door schrik zal hij niet snel zijn, maar door die eeuwige koelbloedigheid stelt hij de dingen soms wat te veel uit. Sergio verbaasde zich er ook over dat je nog niet eens naar een Mexicaans restaurant was geweest om te zien hoe zij die taco’s maken. En drie dagen voordat jullie moesten beginnen, hadden jullie nog geen kok! Nu, het is zijn ding. Hij zal zichzelf moeten redden.»
HUMO U wist pas op het allerlaatste moment dat Willem aan ‘Mijn pop-uprestaurant!’ zou meedoen.
Patrik «Hij heeft het me pas verteld toen ze al bij de laatste acht zaten. Hij was bang dat ik zou ontploffen.»
HUMO Omdat hij net voor de derde keer aan een studie – elektromechanica deze keer – was begonnen en eindelijk goeie punten begon te halen.
Patrik «Ja. Mocht Willem mij gevraagd hebben: ‘Zal ik mij voor ‘Mijn pop-uprestaurant!’ inschrijven?’, dan had ik inderdaad nee gezegd. Maar nu denk ik: laat het maar gebeuren. Het zal een goede leerschool zijn. Het is hard, hij zal creatief en inventief moeten zijn, dingen georganiseerd moeten krijgen. Deze keer mag hij niets blijven uitstellen. Die constante druk zal hem misschien wel deugd doen. Het is ook een kans om eens andere mensen te leren kennen en zijn horizon te verruimen.»
HUMO De enige keukenervaring die je hebt, deed je op in taverne ’t Hoeveke, hier om de hoek. Je partner Miette serveert er de drank.
Willem «Ik ben er als afwasser begonnen, maar ik mocht op den duur de desserts en de voorgerechtjes helpen maken. Ik weet dus wel hoe het eraan toegaat in een keuken.»
Patrik «Hij kán ook echt wel iets. Afgelopen kerst heeft hij voor de hele familie het diner klaargemaakt. Maar ook weer op z’n Willems. De rollade stond hij de nacht ervoor om één uur nog rustig bij elkaar te rollen. Het is de volgende dag allemaal wel in orde gekomen, maar het was weer op het randje.»
Willem «Meestal komt het wel goed.»
HUMO Behalve met je studie dan. Je hebt twee keer tevergeefs aan het toelatingsexamen voor geneeskunde deelgenomen. En daarna heb je een jaar industriële ingenieurswetenschappen gevolgd, met niet zo’n goede afloop.
Willem «Dat is iets anders.»
Patrik «Dat is níét iets anders. Dat is ook een kwestie van denken dat je het de laatste dagen nog wel kunt oplossen. In sommige gevallen lukt dat, maar voor een zwaardere studie zul je je het hele jaar door moeten inzetten.»
Gebroken belofte
HUMO Je eerste keuze was geneeskunde. Droomde je ervan in je vaders voetsporen te treden?
Willem «Ik vond het moeilijk om een keuze te maken: ook huisdokter worden lag dus een beetje voor de hand. Mensen kunnen helpen, weten dat ze zich beter voelen en dat ik degene ben die daarvoor heeft gezorgd, geeft mij een prettig gevoel. Toen dat niet lukte, koos ik voor een ingenieursstudie. Ik kan er echt van genieten om kapotte apparaten uit elkaar te halen en dan uit te zoeken waar het probleem zit. Daar kan ik uren mee bezig zijn zonder mezelf op te jagen. Vandaar ook dat ik nu met elektromechanica ben begonnen. Dat is wel een niveau lager, maar zo kan ik de dingen weer rustig opbouwen. Want ik was het even helemaal vergeten hoe het ook weer moest, dat leren.»
HUMO Studeerde je helemaal niet? Wat deed je dan?
Willem «Ja, dat is een vraag die ik me ook stel: ‘Wat heb ik eigenlijk al die tijd gedaan?’ Ik probeer daar niet te veel aan te denken, want dan dringt het opeens tot me door hoe onnuttig ik ben geweest. Ik deed echt niks relevants.»
undefined
'Ik heb mijn relatie met Miette verbroken omdat ik het gevoel had: zij zou weleens de mama van mijn kindjes kunnen worden'
HUMO En toch, las ik her en der, wil je graag dat je vader trots op je is.
Willem «Ik bén ook nog altijd van plan om naar de universiteit over te schakelen en mijn oorspronkelijke plan om ingenieur te worden op te pakken.»
Patrik «Omdat je weet dat je het kunt.»
Willem «Dat wil ik ook bewijzen. Op de hogeschool ging ik weer echt naar de les, had mijn taken op tijd af. Het was leuk om eens goed bezig te zijn.»
HUMO Miette is wel een doorzetter, iemand die de koe bij de horens vat. Zij was twee jaar je vriendin. Een goeie keuze, lijkt me. Ze kon je in haar vaart meesleuren.
Willem «Ze heeft inderdaad wel geprobeerd om me aan het studeren te krijgen.»
Patrik «Maar hij kan dingen zó uitleggen dat hij er weer vanonder muist.»
Willem «Je weet toch dat Miette en ik niet meer samen zijn?»
HUMO Volgens de gespecialiseerde pers omdat je misschien nog andere vrouwen wilde proberen.
Willem «Dat heb ik natuurlijk nooit zo gezegd. Ik heb onze relatie verbroken omdat ik het gevoel had: Miette zou weleens de mama van mijn kindjes kunnen worden, dus dit zou voor lang kunnen zijn. Maar dat zou óók betekenen dat ik nu al vast zou zitten voor heel mijn leven, en daar ben ik nog een beetje bang voor. Na de breuk is het wel even moeilijk geweest, maar al heel snel deden we weer dingen samen. En ze zit me nu inderdaad flink achter de veren in ‘Mijn pop-uprestaurant!’. En deze keer luister ik wél. Deze week zei ze nog: ‘Amai, Willem, ik ben echt geschrokken van wat je allemaal hebt gedaan.’»
HUMO Heeft die weerstand om je te binden te maken met het plotse verlies van je moeder toen je 6 was, denk je?
Patrik «Jij was de oudste en hebt de dood van moeke bewust meegemaakt.»
Willem «Als kind heb ik wel verlatingsangst gehad.»
Patrik «Je hebt daar serieus last van gehad. Ik herinner me bijvoorbeeld dat we in Frankrijk ezeltochten maakten en dat jij, als ik de bocht om was, helemaal in paniek raakte – gewoon omdat je me even niet kon zien.»
Willem «En ik weet nog dat ik je ’s avonds laat eens hoorde wegrijden, en dat ik op mijn blote voeten de oprit op ben gelopen omdat ik wilde weten of je wel zou terugkomen.»
Patrik «Ja, ik hoorde iets en opeens zag ik je in mijn achteruitkijkspiegel. Je was zelfs al een heel stuk de weg opgerend. Dat was heel confronterend. Ik heb toen Peter Adriaenssens (de kinderpsychiater, red.) gebeld, een jaargenoot van mij, omdat ik er zo erg mee zat.
»Ik heb zelf ook altijd het gevoel gehad dat ik een soort verraad had gepleegd: hun moeder was opeens wég, zonder dat ik hun daarvoor ooit had gezegd dat ze er op een dag niet meer zou zijn. De laatste keer dat ik met haar naar het ziekenhuis vertrok, had ik het ook niet zo zwaar ingeschat. Ik dacht toen echt dat we samen zouden terugkeren. We waren met vakantie aan zee.»
Willem «Dat weet ik nog. Je zei dat jullie zo terug zouden zijn.»
Patrik «Op weg naar het ziekenhuis had ik een plan: we pakken het zo en zo aan, en dan zijn we snel weer terug, maar het is toen helemaal geëscaleerd en slecht afgelopen. Ik weet niet of mijn belofte van toen – dat ik samen met Kathleen zou terugkomen – Willems verlatingsangst heeft gecreëerd, maar het zal er wel toe bijgedragen hebben. Ik kan me voorstellen dat er bij Willem toen verwarring is ontstaan over de betekenis van het woord ‘terugkomen’. Dat het in zijn ogen opeens ook ‘níét terugkomen’ kon betekenen.
»Nu, Peter Adriaenssens zei dat het wel zou wegebben door Willem veel vertrouwen te geven en wat geduld te hebben, en dat is ook gebeurd.»
HUMO Bindingsangst is de tegenhanger van verlatingsangst.
Patrik «Dat klopt, en ik denk dat het ook wel een rol speelt bij zijn aarzeling er helemaal voor te gaan met Miette. Tja. Hij zal door die worsteling heen moeten.»
undefined
'Het doet Willem goed dat er nu wél iets lukt. In 'Mijn pop-uprestaurant!' kan hij één en ander bewijzen' Patrik Vankrunkelsven
Willem «Heb ik bindingsangst? Nee, toch? Het is echt omdat ik denk dat het met Miette weleens voor altijd zou kunnen zijn dat ik me nu nog niet helemaal wil vastzetten in zo’n relatie.»
HUMO ‘Vastzetten’: zo laat je het wel heel eng klinken.
Willem «Mja, daar lijkt wel een soort angst uit te spreken, hè?»
Patrik «Ik denk dat je je niet altijd bewust bent van je bindingsangst. Maar als ik er ’s avonds niet ben, en je broers ook niet, heb jij het moeilijk om alleen thuis te zijn.»
Willem «Dat is waar. Ik haat het om alleen te zijn. Zelfs studeren doe ik liever met twee. Ken je de quote waar ‘Into the Wild’ mee eindigt, de film over het waargebeurde verhaal van Chris McCandless, die zich helemaal terugtrekt uit de maatschappij? ‘Happiness is only real when shared.’ Dat is de laatste zin in zijn dagboek. Alleen zijn is het toch ook niet. Hij probeert dan nog terug te keren naar zijn vrienden, maar omdat hij te zwak is, haalt hij het niet. In die quote kan ik me helemaal vinden: ik vind het heel belangrijk om belevenissen, momenten, gedachten met iemand te kunnen delen.»
Een potje tonijn
HUMO Wat doe jij als je je even niet goed voelt?
Willem «Dat komt bijna niet voor.»
Patrik «Nou, die opeenstapeling van mislukte studiepogingen deed toch wel iets met je. Het doet je goed dat er nu wél iets lukt, en dat je in ‘Mijn pop-uprestaurant!’ één en ander kunt bewijzen.»
HUMO Kunt u eigenlijk koken?
Patrik «Ja, maar het moet wel rap gaan. Ik kook in de weekends, puur utilitair.»
Willem «Vroeger was zijn specialiteit: een potje tonijn, daarbij een beetje uitjes stoven en een blikje tomatensaus erdoor, samen met wat rijst.»
Patrik «Dat ging geweldig snel. Nu waag ik me weleens aan iets uitgebreiders. Dan springt Willem bij en koken we samen voor de andere broers. Graag koken zit er bij hem echt wel in.»
HUMO Wel knap dat u naast uw intensieve carrière toch kookte voor uw vier zonen, dat jullie samen op ezeltocht trokken en later ook nog samen naar concerten gingen.
Willem «Ja, naar Deep Purple. Ik schrok ervan dat vake die muziek ook goed vond en dat dat nog van zijn tijd was. Thuis kwam er bijna altijd klassieke muziek uit de boxen. Maar na dat concert zijn we in zijn muziekkast beginnen te zoeken en vonden we platen van Pink Floyd en The Stones.»
Patrik «En Dire Straits.»
Willem «Amai niet! Super.»
Patrik «We hebben weer een pick-up geïnstalleerd. (Tegen Willem) De nieuwe naald die ik heb besteld, zal vandaag aankomen.
»Er is een tijd geweest dat ik de muziek niet om aan te horen vond, maar nu grijpen steeds meer groepen terug naar de melodieuze pop van vroeger. Ik vind het wel prettig dat er nu elke dag muziek op staat waar we allemáál van houden.
»Dat gezegd zijnde: ik vond dat concert van Deep Purple toen veel te hard, een aanslag op je trommelvliezen.»
Willem «Daar is veel over gezaagd, over onze trommelvliezen. Elke keer als we uitgingen, was het: ‘Vergeet je oordopjes niet!’»
Patrik «Ondertussen is het lawaai overal wettelijk begrensd – een maatregel die ik altijd gesteund heb. Maar daarvoor hield zo’n concert echt risico’s voor je gezondheid in. Voor de rest van je leven zo’n fluittoon in je oren hebben, het zal je maar overkomen.»
HUMO Je vader heeft zich ook ingezet voor het totale rookverbod. Zijn extreme standpunt was zelfs de aanleiding voor zijn vertrek uit de nationale politiek. Ik neem aan dat je niet rookt, Willem?
Willem «Absoluut niet. Ik vind dat sigaretten stinken en zie altijd longen voor me die helemaal zwart zien.»
Patrik «Omdat ik weleens foto’s van zwarte longen uit m’n praktijk mee naar huis nam. Kennelijk heeft dat gewerkt. Maar vooral: de kinderen associëren ‘kanker’ met het verlies van hun moeder.»
HUMO Je vond je vader vroeger best streng. Jullie hadden maar één computer en die moest in de living blijven staan.
Willem «Niet om onze berichten te controleren, hoor. Alleen op het vlak van gamen was hij heel streng. Dat we games speelden waarin we moesten schieten, vond hij maar niks.»
Patrik «Verschrikkelijk.»
Willem «Zodra hij ons bezig zag, was het meteen: bediening afpakken en verstoppen. Hij was altijd bang dat we later in het echt zouden gaan schieten.»
Patrik «Nee. Het ging mij vooral om die sfeer, het idee van zomaar mensen afknallen.»
HUMO Heb jij, Willem, ooit overwogen om de politiek in te gaan?
Willem «Ze hebben me weleens gevraagd of ik wilde meewerken in de jeugdafdeling van een partij. Maar politiek is niks voor mij. Ik heb het altijd speciaal gevonden dat mijn vader voor een publiek kan spreken en zo goed kan argumenteren. Ik bewonderde het erg dat hij dat durfde. Maar ik volg de politiek niet echt, en ik denk meestal: het land zal wel bestuurd worden.»
Patrik «Hoe doe je dat dan als je moet stemmen?»
Willem «Dan lees ik snel even waar elke partij voor staat. Maar dat heb ik nog maar één keer moeten doen – tot een paar jaar geleden stemde ik altijd voor jou.»
HUMO Heb jij weleens betoogd, Willem?
Willem «Nee.»
Patrik «Jawel, in mijn nek tijdens de betogingen tegen kernwapens. En bij de Witte Mars was je er zeker ook bij. Maar het engagement van in mijn tijd richtte zich op vraagstukken – kernwapens, kernenergie, vrede – die voor zijn generatie minder acuut zijn. Nu is er het klimaatvraagstuk, het migratieprobleem, het samenleven met ander culturen... Om nu jong te zijn en die klimaatopwarming mee te maken, dat moet toch heel bedreigend zijn.»
undefined
Willem «Daarom is kernenergie voor mij een optie.»
Patrik «Ik vind nu ook wel dat we misschien tien tot twintig jaar moeten overbruggen met kernenergie, maar ik vind het zeker niet dé oplossing. We moeten naar alternatieve energiebronnen blijven zoeken. Al mijn zoons zijn zeer kritisch wat het milieu betreft. Ik heb nu een elektrische auto gekocht en dat vinden ze geweldig.»
HUMO Komt het migratieprobleem hier weleens ter sprake?
Willem «Ja. Op mijn middelbare school in Tessenderlo was het vaak zo dat de allochtonen samentroepten. Vroeger, als ik naar fuiven ging, stonden ze vaak ook allemaal samen in de gang. Ze botsten dan met opzet tegen je aan met een blik van: wij zijn hier de baas. Ze vonden het soms ook leuk om ‘de Belgen’ bang te maken.»
Patrik «Dat komt natuurlijk allemaal voort uit een diepere frustratie. Daar hebben we het aan tafel wel over gehad, dat het een voortdurende inspanning vraagt – ook van jongeren – om stappen naar elkaar toe te zetten.»
HUMO Ben je weleens op de ‘samentroepers’ afgestapt om de spanning te doorbreken?
Willem «Nee. Dat vond ik te eng. Ze bekeken je ook allemaal alsof ze je bij voorbaat een racist vonden. Kennelijk voelden zij zich dus ook bedreigd, en zo zaten we eigenlijk in een vicieuze cirkel. Ook de leraren waren soms bang van hen.»
HUMO Heb je vrienden in de Marokkaanse gemeenschap?
Willem «Ik heb één vriend met Marokkaanse roots, maar dat is dan weer iemand die zich helemaal met Belgen heeft omringd, die niet samenklit met andere allochtonen en zich ook niet bedreigd voelt. Nu, ik zeg niet dat het zo moet. Ik snap wel dat het prettig is om met mensen uit je eigen gemeenschap om te gaan, maar ik vind dat je ook met de rest van je omgeving moet socializen. Ik heb trouwens gemerkt dat die jongens zich beter voelden toen ze begonnen te werken, vanaf dan stelden ze zich vanzelf anders op. Ik heb ook vakantiewerk gedaan in de fabriek en daar heb ik veel lol getrapt met mijn allochtone collega’s.»
HUMO Hadden jullie al niet samen gevoetbald?
Willem «Nee. Ik heb rugby gespeeld in een kleine club hier in de buurt. Ik was één van de eerste jeugdspelertjes. Maar ik ben ermee gestopt toen ik maar niet groeide en al mijn tegenspelers te groot voor me werden. Toen ben ik, zoals mijn vader, beginnen te lopen. Ik heb lang samen met hem getraind.»
Patrik «En ondertussen kan hij zijn vader kloppen.»
Willem «Vake werd ouder, ik werd beter en uiteindelijk haalde ik hem in. Wel leuk dat ik eindelijk in iets beter ben dan hij (lacht).»
HUMO Was het voor u even schrikken, de eerste keer dat hij u achter zich liet?
Patrik «Helemaal niet. Ik was blij. Ik vond dat het tijd werd.»
HUMO Wat lopen betreft, is Willem dus wel een doorzetter.
Willem «Dat heb ik vooral te danken aan mijn genen. Ik kan vier maanden niet trainen en toch nog steeds een vrij goeie tijd lopen. Maar nu train ik wel, en in wedstrijden kan ik diep in het rood gaan – heb ik ook van vake.»
Patrik (schudt het hoofd) «De eerste keer dat ze taco’s gingen maken, hadden ze dus nog geen maismeel. We hadden hier nog een maiskolf in de frigo liggen, en die is hij toen in de oven beginnen te drogen! Maiskolven die je alleen maar kunt drogen in de lucht, in de zon – iets wat weken duurt, en hij dacht dat in een paar uur te klaren.»
Willem «Ja maar pa, stel dat het was gelukt?»
