Tour de Trump: het megalomane wieleravontuur van Donald Trump
Minstens even groot worden als de Tour de France: dat was het doel van Donald Trump toen hij in 1989 zijn eerste Tour de Trump organiseerde. De rittenkoers met zijn naam zou het uiteindelijk slechts twee jaar uitzingen, maar de ster van de eerste editie was een Belg: Eric Vanderaerden, de blonde wielergod uit Lummen.
undefined
'Toen al stonden er bij de aankomst mensen tegen hem te protesteren'
Gedurende tien dagen werd er gekoerst aan de Oostkust van de Verenigde Staten, met één van Trumps casino’s in Atlantic City als ultieme eindmeet. Aanvankelijk vond Trump – toen al een omstreden symbool van hebzucht en excessieve rijkdom – het maar niks dat de wedstrijd zijn naam zou dragen – ‘I will get killed in the media’ – maar na ongeveer 20 seconden veranderde hij naar verluidt van gedacht. Nadat hij zich uit de organisatie had teruggetrokken, werd de wedstrijd omgedoopt tot Tour DuPont.
Eric Vanderaerden «Ik weet nog dat ik dat eerste jaar tweede ben geëindigd, terwijl ik had moeten winnen: ze hebben me geflikt! Ik stond aan de leiding van het klassement, maar in de afsluitende tijdrit ben ik verkeerd gereden. Of beter gezegd: ze hebben me de verkeerde kant uitgestuurd. De motard die ik moest volgen, reed op het einde plots een andere richting uit. Ik had ’s morgens het parcours verkend en besefte snel: ‘Dat klopt hier niet.’ Zeker toen we na een tijdje in het gewone verkeer terechtkwamen. De organisatie had liever de Noor Dag Otto Lauritzen als winnaar, omdat hij voor de Amerikaanse ploeg 7-Eleven reed.»
undefined
'Davis Phinney, Eric Vanderaerden, Dag Otto Lauritzen en Henk Lubberding bij Donald Trump op het podium: 'Ik had moeten winnen, maar ze hadden liever Lauritzen als winnaar.'
HUMO Een grote teleurstelling?
Vanderaerden «Bwoah. Zulke dingen gebeurden wel meer, hoor. Ik was vooral teleurgesteld in mezelf, omdat ik me had laten flikken. Maar ik heb veel mooie herinneringen aan de Tour de Trump, de organisatie was pico bello en we logeerden in de mooiste hotels.»
HUMO Was het een zware ronde?
Vanderaerden «We vertrokken in New York en reden in tien etappes door enkele noordoostelijke staten. Van die tien heb ik er vier gewonnen. Het was een selectief parcours, maar het paste net binnen mijn mogelijkheden om ook de eindzege binnen te halen. Ja, ik mag wel zeggen dat ik de beste van het pak was. Pas op, er was zeker tegenstand: Trump had de beste Europese ploegen laten overkomen, ik herinner me dat er – zeker voor die tijd – héél veel prijzengeld was. We hebben met onze ploeg Panasonic vijf ritten gewonnen, dus dat tikte aardig aan. Wij waren héél tevreden (lacht).»
HUMO Heb je er Donald Trump ook ontmoet?
Vanderaerden «Ja, hij kwam regelmatig op bezoek. Hij maakte toen al veel indruk: je voelde dat hij iets bijzonders over zich had, alle ogen waren steevast op hem gericht. En hij was ook al een controversieel figuur, bij de aankomst van de eerste rit stonden er mensen tegen hem te protesteren. In die zin is er niks veranderd: je bent nog altijd voor of tegen Trump.
»Ik heb enkele keren met hem gesproken. Altijd over wielrennen, al had ik het achteraf gezien beter over zaken gehad (lacht). De laatste rit eindigde voor dat gigantische Trump Plaza Hotel. In Atlantic City was alles groots, en dat maakte indruk op ons, het was bevreemdend om er te koersen. ’s Avonds was er een huldiging en een poepchic galadiner in het casino, allemaal in Trumps bijzijn. Ik weet niet of het goed voor de wereld zou zijn, maar ik zou het wel plezant vinden mocht Donald Trump de verkiezingen winnen: ik zal één van de weinige Belgen zijn die met de president van de Verenigde Staten op de foto staat.»
