Toveren doe je zo: Danger Mouse en Karen O

In zijn lijst met beste songs van de 21ste eeuw zette muziekmagazine Rolling Stone ‘Crazy’ van Gnarls Barkley op nummer 15, en ‘Maps’ van de Yeah Yeah Yeahs op 6. En wat gebeurt er als je de producer en schrijver van het eerste nummer en de zangeres van het tweede in één studio opsluit? Dan krijg je ‘Lux prima’, de avontuurlijke debuutplaat van dreamteam Brian Burton en Karen Lee Orzolek, alias Danger Mouse en Karen O. ‘De studio werd echt onze speeltuin.’

HUMO Brian Burton verklapte dat jij de samenwerking op gang hebt getrokken na een dronken telefoontje.

Karen Lee Orzolek «Typisch iets voor mij, hè (lacht). Ik kan heel enthousiast worden als ik wat heb gedronken. Onze eerste babbel dateert al van 2005, toen we op een feestje lang hebben staan praten over onze liefde voor The Beatles. Heel aangenaam, ik heb nog maar zelden zo uitgebreid met een andere muzikant kunnen spreken over de songschrijverij. Een paar jaar later kreeg ik in een dronken bui de ingeving om met Brian te werken en ik belde hem meteen op. Hij was ook enthousiast, maar omdat we het allebei zo druk hadden, heeft het tot 2016 geduurd voor we in de studio zijn beland.»

HUMO Hadden jullie vooraf regels opgesteld?

Orzolek «Twee. Eén: there must be trust. Iedereen moet alles kunnen zeggen. Ik was verrast over hoe open en direct Brian was. Als ik iets deed wat hem niet aanstond, zei hij dat. Twee: alles mag. We begonnen van nul, zonder verwachtingen. De studio was onze speeltuin. We hebben van alles uitgeprobeerd en sommige van onze beste songs zijn ontstaan door ongelukjes. Het klikte tussen Brian en mij. We have a groovy chemistry.»

HUMO Je gaat niet op tournee met Danger Mouse om ‘Lux prima’ voor te stellen. Nochtans sta je bekend om jouw energie op het podium. Was het raar om een plaat te maken die je niet live gaat brengen?

Orzolek «Ik vond het spannend. Vroeger maakte ik platen om te kunnen optreden, maar nu sta ik daar niet meer voor te springen. Ik voelde me bevrijd in de studio: ik hoefde me geen zorgen te maken of we een song wel live zouden kunnen spelen, waardoor Brian en ik de vreemdste dingen konden doen. Zoals de plaat beginnen met een negen minuten durend opus met strijkers.»

HUMO Gevolgd door ‘Ministry’, mijn favoriete song op ‘Lux prima’.

Orzolek «Dat doet me plezier. ‘Ministry’ is één van de grootste triomfen uit mijn carrière. Brian speelde een machtige gitaarloop, ik voelde me geïnspireerd en begon te zingen: ‘Heaven up above, may lift my thoughts of you’. Ik was heel trots toen ik de opname hoorde. Daarop zei Brian: ‘Geweldig, maar nu moeten we nog strofes en een refrein schrijven.’ Ik was in shock. ‘Ik kan dat niet,’ zei ik hem, maar hij bleef aandringen. Ik heb dágen gezwoegd op het vervolg, maar hij had gelijk: de song is er beter door geworden. Ik luister nog vaak naar ‘Ministry’: het is een warme song die troost biedt in deze donkere, harde wereld.»

undefined

'Ik kan héél enthousiast worden als ik wat heb gedronken'

HUMO De rauwste song op ‘Lux prima’ is ‘Woman’, over hoe vrouwen superhelden zijn.

Orzolek «Ik voelde me alles-zins een superheld toen ik mijn zoontje voor het eerst in mijn armen hield (Karen O is in 2015 van haar eerste kindje bevallen, red.). Ik heb een levend wezentje op de wereld gezet, het enige wat een man niet kan.»

HUMO Toen de Yeah Yeah Yeahs in 2003 de debuut- en doorbraakplaat ‘Fever to Tell’ uitbrachten, was jij de enige bekende artieste in de New Yorkse scene. Voelt het vandaag anders aan om een vrouw in de muziekindustrie te zijn?

Orzolek «Ik heb in ieder geval meer zelfvertrouwen dan vroeger. Toen ik begon met de Yeah Yeah Yeahs, zat er veel opgekropte angst en woede in mij. Ik ging voluit om te bewijzen dat ik me door niets of niemand zou laten tegenhouden, en al zeker niet door mijn geslacht. Ik werd omringd door alleen maar mannen, van The Strokes over TV on the Radio tot Interpol. Nu zit ik beter in mijn vel. Door mijn zwangerschap heb ik mijn vrouwelijkheid ten volle omarmd en ik merk dat ik niet langer alleen ben. Het stemt me hoopvol dat er vrouwen als Sharon Van Etten rondlopen (de New Yorkse singer-songwriter bracht dit jaar de uitstekende plaat ‘Seventeen’ uit, red.).»

HUMO Naar welke artieste keek jij op toen je klein was?

Orzolek «PJ Harvey. Zij is sterk én soulvol én gevoelig. Ze durft helemaal zichzelf te zijn en is niet bang om alle regels aan haar laars te lappen. Een man kan in de voetsporen van andere mannen treden, maar vrouwen als PJ Harvey of Nina Simone hebben hun eigen weg moeten vinden. Ik moet wel toegeven dat mijn liefde voor Neil Young mij over de streep heeft getrokken: hij heeft zo’n onconventionele stem, maar zingt met zoveel gevoel. Ik wilde zingen zoals hij.»

undefined

HUMO ‘They don’t love you like I love you,’ zong je in ‘Maps’, de eerste Yeah Yeah Yeahs-song die de wereld rondging. Je hebt die zin uit een liefdesbrief geplukt. Hoe raar was het om Beyoncé exact diezelfde woorden te horen zingen in haar song ‘Hold Up’?

Orzolek «Ik vond het surrealistisch. Ik heb het te danken aan Ezra (Koenig, frontman van Vampire Weekend, red.) en Diplo, die een herwerking van ‘Maps’ aan Beyoncé hebben laten horen. Ze was blijkbaar meteen verkocht. Ik vind het heel cool wat ze er uiteindelijk mee heeft gedaan. ‘Maps’ was ook één van de eerste nummers die we hebben geschreven. Ik vind het ontzagwekkend dat het na al die jaren nog steeds mensen raakt.»

HUMO Toen Kelly Clarkson haar nummer ‘Since U Been Gone’ baseerde op ‘Maps’, omschreef je dat in Rolling Stone als ‘gebeten worden door een giftig beest’.

Orzolek «Omdat zij ‘Maps’ als voorbeeld heeft gebruikt zonder ons te vermelden. Beyoncé heeft ons gevraagd of ze ‘Maps’ mocht gebruiken en ons ook in de credits opgenomen.»

Cool in New York

HUMO Ik heb net ‘Meet Me in the Bathroom’ uit, het boek van journaliste Lizzy Goodman over de overvloed aan briljante rockbands in New York aan het begin van de 21ste eeuw. Een aanrader voor fans van de Yeah Yeah Yeahs, maar ook van The Strokes, Interpol, LCD Soundsystem en The National. En voor de mensen die jou op de cover bier willen zien spuwen.

Orzolek «Dat imago zal ik nooit meer van me kunnen afschudden (lacht). Ik heb dat nochtans maar twee, hoogstens drie keer gedaan, en ik spuwde alleen bier op mezelf. Maar één van die keren was op een evenement waar veel pers aanwezig was, dat heeft niet geholpen (lacht).»

HUMO Heb jij het boek al gelezen?

Orzolek «Natuurlijk. Ik vond het zeer leerrijk. Wij waren bevriend met TV on the Radio en Liars, maar alle andere bands waren hooguit kennissen.»

HUMO Heb je iets gelezen wat je niet wist over de Yeah Yeah Yeahs?

Orzolek «Heel wat. Ik vond het vooral interessant om te lezen wat outsiders van ons en die New Yorkse scene vonden. Met de Yeah Yeah Yeahs bleven we voornamelijk binnen onze eigen bubbel. Toen wij opkwamen, was New York niet meer cool geweest sinds eind jaren 70, de periode waarin de Ramones, Lou Reed, Patti Smith en Blondie de stad onveilig maakten. Wij merkten dat media uit de hele wereld over ons schreven, maar tegelijk relativeerden we dat: ‘Ja, nu zijn we hot, maar over vijf jaar zijn ze ons vergeten.’ Door ‘Meet Me in the Bathroom’ kan ik niet langer ontkennen dat we deel hebben uitgemaakt van iets heel speciaals.»

HUMO Waar wil je je dit jaar nog mee bezighouden?

Orzolek «Ik werk al vijf jaar aan een autobiografische musical, die wil ik eindelijk afwerken. En daarna ga ik waarschijnlijk een nieuwe plaat opnemen.»

undefined

HUMO Met de Yeah Yeah Yeahs?

Orzolek (lacht) «Wie weet!»

‘Lux prima’ is nu uit bij BMG.