Trouw met mij!
Vooruit dan!
Tot argwaan van zijn familie (‘Gaat hij nog varkenskoteletten mogen eten?’) en tot razernij van haar oudere broer (‘Is hij wel besneden?’) beslissen de Vlaamse leraar Jurgen en de Turkse Sibel in het huwelijksbootje te stappen. Zal het huwelijksfeest in de feestzaal van Kring H. Hart (kan het Vlaamser?) culmineren in een verbroedering tussen de twee families, of in een kloppartij? U maakt het mee in deze tragikomedie die net als ‘Aanrijding in Moscou’ drijft op een soort plezante volkse spirit, dialect inbegrepen.
Sommige vondsten vonden we nogal bij het Vlaamse haar getrokken (de ex die opduikt en voor hommeles zorgt), maar het grootste probleem is dat de makers (regisseur Kadir Balci regisseerde eerder ‘Turquaze’, scenarist Jean-Claude Van Rijckeghem is de scribent van ‘Brasserie Romantiek’ en ‘Aanrijding in Moscou’) niet goed lijken te weten welke film ze nu eigenlijk willen maken. Nu eens dobbert ‘Trouw met mij!’ in de richting van de pure feelgoodfilm; in andere scènes schiet de film een heel klein beetje in de wrange richting van ‘Festen’; vervolgens proef je iets van de charme van ‘In de gloria’ – maar de makers komen er niet toe om een kaart te trekken; hun film blijft daar maar een beetje staan, als een ezel tussen drie hooibalen. Het merkwaardige is dat precies die creatieve besluiteloosheid maakt dat ‘Trouw met mij!’ alsnog uitgroeit tot een interessante kijkervaring: gebroken dromen, vervlogen hoop, optimisme, klefheid en wrangheid vermengen zich tot een drama met een nogal bijzondere toonaard.
Een groot pluspunt is ook de manier waarop cameraman Ruben Impens de feestzaal met zijn lens loopt af te tasten, en hoe hij uit die oer-Vlaamse locatie occasioneel hele mooie beeldcomposities weet te puren; ’t is alsof Impens los van de plot zijn eigen trouwreportage staat te draaien. De figuur in het rookkamertje: Edward Hopper à la flamande. Wij zeggen u: Kadir Balci heeft een geweldige film in zich, maar dit is ’m nog niet.
