'Turn Blue': The Black Keys na de Grammy's

Na het grote succes van ‘El Camino’ zijn The Black Keys terug met ‘Turn Blue’: een plaat zonder hits waar het spelplezier desondanks vanaf spat. ‘Als je jezelf gaat vervelen, is het slechts een kwestie van tijd vooraleer je publiek in slaap valt.’ Dan Auerbach en Patrick Carney maken de balans op van twaalf jaar Black Keys en gaan op zoek naar de essentie van leven en werk.

Patrick Carney «We hadden om en bij de dertig songs, daarmee hadden we makkelijk een dubbelaar kunnen maken. Maar… we’d look like cocksuckers. Pretentieuze eikels.

»Voor ‘El Camino’ probeerden we met elke song een single te schrijven. Het is onze versie van ‘Back in Black’. Fuckin’ AC/DC, volbloed gitaarrock. Er zit heel weinig swing in. Een week na de release zijn we gaan eten met het management en de platenfirma. ‘Hoeveel platen denken jullie dat er verkocht zijn?’ ‘Wel, de laatste heeft 29.000 verkocht, dus… 40.000?’ ‘73.000.’ Dat was ongehoord. In mijn herinnering zijn Dan en ik gewoon beginnen te wenen.»

Dan Auerbach «Hoe ouder ik word en hoe meer ik weet, hoe meer ik besef dat zelfs de zogenaamd complexe muziek die ik goed vind, eigenlijk een heel eenvoudige basis heeft. Ik luister naar symfonische orkesten en hoor the rise and fall, snap de opbouw, de spanning en het loslaten. Vroeger leek het allemaal ondoorgrondelijk complex.

»Thuis was er altijd muziek. Al-tijd. En je gaat ervan uit dat het overal zo is, tot er eens een vriendje komt spelen. Ik herinner me dat we bij mijn vader in de auto zaten op weg naar een baseballwedstrijd, ik en twee vrienden – ik vooraan naast mijn vader, mijn maten achterin. Op een bepaald moment keek ik over mijn schouder en ik zag één van hen met open mond en grote ogen voor zich uit staren. Achteraf vroeg ik ’m: ‘Wat had jij?’ Waarop hij: ‘Ik had nog nooit zo’n luide muziek gehoord.’ (lacht) Terwijl het gewoon het normale volume was waarop thuis naar muziek werd geluisterd.

»Onlangs ben ik door een Owen Bradley-periode gegaan, een producer die in de jaren 50 en 60 mee de Nashville-sound heeft bepaald. Dan wil ik alles horen wat die man heeft opgenomen. En ja, als het even kan, mag je me ook vertellen welke broek hij aanhad (lacht).»

Bekijk: 'Fever'