Van Bestseller naar tv-serie
‘Tussen alle seksscènes door zijn we de beste maatjes geworden’
Amper vier jaar geleden stak Sally Rooney de neus aan het venster, maar na drie bestsellers mag de jonge Ierse zich al één van de meest gelezen schrijfsters ter wereld noemen. ‘Normal People’, de bijzonder bingewaardige BBC-reeks gebaseerd op haar tweede roman, borduurt met ruim 62 miljoen streams voort op dat succes. Vanaf deze week kan ook de Canvas-kijker zich warmen aan het zachtjes knisperende, maar bijwijlen hevig oplaaiende liefdesvuur tussen Connell en Marianne, twee tieners op zoek naar zichzelf én elkaar. Poken de vlammen vakkundig op: hoofdrolspelers Paul Mescal (25) en Daisy Edgar-Jones (23), die het ook naast de set behoorlijk goed met elkaar kunnen vinden.
Liefhebbers van de betere fictionele stoeipartij zien hun geduld niet lang op de proef gesteld: waar de twee 18-jarige hoofdpersonages elkaar in de eerste aflevering van ‘Normal People’ nog braafjes besnuffelen, zetten ze het in de tweede al na vijf minuten op een onbedaarlijk rampetampen – om daar, twaalf zinderende episodes lang, eigenlijk nooit meer mee op te houden. Treedt de reeks daarmee niet te opzichtig in de voetsporen van ‘Sex Education’, de Netflix-hit die een stel tieners al drie seizoenen lang volgt op hun soms aandoenlijke, maar even vaak hilarische seksuele ontdekkingsreis? Daisy-Edgar Jones, die de rol van de bedeesde boekenwurm Marianne voor haar rekening neemt, ziet weinig parallellen.
DAISY EDGAR-JONES «Er zitten heel wat stomende scènes in ‘Normal People’, dat klopt, maar seks is niet het hoofdthema van de serie. De nadruk ligt veel meer op de emotionele band tussen Marianne en Connell, en vooral ook op het onwaarschijnlijke karakter van hun relatie. Hij is een populaire jock die door iedereen wordt aanbeden, zij is een schuchtere loner die haar onzekerheid probeert te verbergen achter een muur van sarcasme. Dat de twee met elkaar aan de praat raken, mag dus al een klein mirakel heten: op zowat alle middelbare scholen geldt immers de ongeschreven regel dat iedereen netjes binnen z’n sociale cirkel blijft. In het begin zijn Connell en Marianne dus erg op hun hoede, maar wanneer ze ontdekken wat hen bindt – ze zijn alle twee erg intelligent – is het hek van de dam, en worden ze stapelverliefd op elkaar. Connell is opgelucht om eindelijk over iets anders te kunnen praten dan sport en meisjes, en Marianne, tja… Die is blij dat ze überhaupt íémand heeft om mee te babbelen (lacht).»
– Wanneer Marianne en Connell op de universiteit terechtkomen, worden de rollen plots omgedraaid.
PAUL MESCAL (knikt) «Connell heeft het heel moeilijk om zijn vertrouwde omgeving te verlaten. Ondanks zijn bescheiden achtergrond – hij werd opgevoed door zijn alleenstaande moeder, die als poetsvrouw werkt – is hij op de middelbare school altijd één van de coole boys geweest, vooral omdat hij zo’n goeie footballspeler is. Maar op Trinity College wordt hij omringd door leeftijdsgenoten uit welgestelde families, die hem met de nek aankijken: plots moet hij vechten voor z’n plaatsje in de kring, iets wat hij nooit eerder heeft moeten doen. Marianne, die wél rijke ouders heeft, voelt zich daarentegen als een vis in het water bij haar nieuwe vrienden.»
EDGAR-JONES «Dat vind ik zo krachtig aan ‘Normal People’: Marianne en Connell zijn geen karikaturen zoals je die in andere high school dramas vaak ziet, maar evolueren mee met hun omgeving. Die voortdurend veranderende dynamiek vertaalt zich ook in de slaapkamer. In het begin van de reeks beeft Marianne als een riet wanneer ze haar lichaam voor de eerste keer aan een jongen geeft, maar gaandeweg zie je haar zelfvertrouwen tussen de lakens opbloeien – terwijl Connell net de omgekeerde beweging maakt: stilaan verschijnen er barstjes in het vernis van de tedere, zelfverzekerde minnaar die Marianne heeft ontmaagd. Na verloop van tijd is híj degene die af en toe wat aanmoediging kan gebruiken, of een troostende knuffel nodig heeft.»
– ‘Normal People’ krijgt veel lof toegezwaaid voor de realistische manier waarop seks wordt geportretteerd.
EDGAR-JONES «Omdat de focus niet op de seks zélf ligt. Er zijn wel scènes waarin Marianne en Connell ei zo na de slaapkamer afbreken, maar zelfs dan gaat het vooral over de gevoelens die ze daarbij ervaren – voor, na en tijdens. Waarom hadden ze nood aan elkaar? Hoe voelen ze zich nadien? Dat is ook waarom je zoveel close-ups van onze gezichten ziet: seks is niets anders dan een ontlading van emoties, en die kun je nergens beter aflezen dan in de ogen van je partner.
»Het is trouwens veelzeggend dat we anno 2021 nog steeds opkijken van realistische seksscènes op televisie. Zouden ze dat niet gewoon allemaal moeten zijn? We zitten vastgeroest in het kunstmatige beeld van intimiteit dat Hollywood heeft gecreëerd: blinkende, gespierde lijven, zacht gekreun, een viooltje op de achtergrond… Alles wat je in het echte leven zelden of nooit tegenkomt. Bij een seksscène in een film heb ik vaak het gevoel dat die erin zit als een soort tussendoortje, om ervoor te zorgen dat de kijker geboeid blijft – eventjes boemboem, iedereen wakker, en we kunnen weer verder. Dan kun je net zo goed een messengevecht of een wilde autoachtervolging in het scenario stoppen, vind ik: die stralen evenveel warmte en tederheid uit. Seks om de seks is nóóit een meerwaarde voor een verhaal.»
MESCAL «Wat de seks tussen Marianne en Connell ook zo herkenbaar maakt, is dat ze er flink op los stuntelen in de slaapkamer. In de meeste films wordt die magische eerste keer voorgesteld als een idyllisch moment waarop twee lichamen in perfecte harmonie samensmelten, maar in werkelijkheid is het eerder een aaneenrijging van blunders en gênante momenten – enfin, bij mij was dat toch zo (lacht). Door te laten zien dat je heus geen feilloze seksmachine hoeft te zijn om het je partner naar de zin te maken, hoop ik dat we het foutieve beeld dat veel jongeren van seks hebben een beetje kunnen bijstellen.»
– Een andere les die we uit ‘Normal People’ hebben onthouden: seks is praten.
EDGAR-JONES «Nu meer dan ooit. #MeToo heeft een heel duidelijk signaal de wereld in gestuurd: seks kan énkel met wederzijdse toestemming, en daarmee uit. De tijd van mannetjesputters die zomaar pakken wat en wie ze willen, is onherroepelijk voorbij. Zelfs tijdens de opnames, nochtans een door en door veilige omgeving, werd ons welbevinden de hele tijd bewaakt: er was continu een intimiteitscoach aanwezig die ons bij elke scène vroeg om aan te geven waar onze grenzen lagen. Dat we nu zoveel meer zorg voor elkaar dragen, kun je enkel een goeie evolutie noemen, toch?
»Ook bij Connell is dat besef doorgedrongen. ‘We doen alleen maar dingen waar jij je goed bij voelt,’ zegt hij tegen Marianne wanneer hij op het punt staat om haar te ontmaagden. ‘Zeg het me wanneer je iets niet fijn vindt, en dan stop ik onmiddellijk.’ Twee zinnetjes slechts, maar zó onvoorstelbaar krachtig. Als hij niets had gezegd, zou Marianne zich nooit volledig aan hem hebben kunnen overgeven. Door zich begripvol en kwetsbaar te tonen, bewijst Connell bovendien dat hij meer is dan een bronstige puber: hij is een échte man.»
CONNELLS KETTING
– Dat vinden ook miljoenen vrouwelijke kijkers, Paul.
MESCAL (verlegen lachje) «Naar het schijnt, ja. Nu, het verbaast me niets dat veel vrouwen Connell een begerenswaardige partij vinden: hij is slim, sportief, empathisch… Maar ik ben nog steeds gewoon de kerel die ’m speelt, hoor. Dat ik nu plots een sekssymbool genoemd word, heeft me behoorlijk verrast.»
– ‘Paul Mescal is een stoere teddybeer met een heerlijk brede rug om je aan vast te klampen,’ was één van de reacties online. ‘Als ik hem ooit te pakken krijg, neuk ik ’m dood.’
MESCAL «Wow! Nooit gedacht dat deze rol mijn leven in gevaar zou brengen (lacht).»
EDGAR-JONES «Stoort dat soort reacties je niet? Ik zou het verschrikkelijk vinden om mijn hele ziel in een rol te leggen, en dan te merken dat een hoop mannen alleen maar heeft gekeken om te zitten kwijlen bij die paar seksscènes.»
MESCAL«Ik vind het natuurlijk ook fijner wanneer mensen me waarderen om mijn acteerprestaties, maar tegelijkertijd besef ik dat we weinig controle hebben over hoe het publiek van ‘Normal People’ ons ziet. De serie is out there, en miljoenen kijkers doen er hun eigen ding mee. Sommigen onthouden vooral het hartverwarmende verhaal van twee tieners die op zoek zijn naar een gezonde manier om hun intimiteit te beleven, terwijl anderen zich vooral focussen op… Tja, laat ik het de sappige kant van de reeks noemen. So be it, daar kunnen jij en ik weinig aan veranderen.»
– Opmerkelijk: niet alleen jij doet veel vrouwenharten sneller slaan, Paul, maar ook de halsketting die Connell de hele tijd draagt.
EDGAR-JONES (giert het uit) «Die ketting! Wist je dat die al een eigen Instagram-account heeft, Paul? Met meer dan honderdvijftigduizend volgers!»
MESCAL «Veel gekker moet het niet worden (grinnikt). In het oorspronkelijke script droeg Connell trouwens helemaal geen halsketting. Maar toen ik de roman van Sally Rooney las om me voor te bereiden op mijn rol, viel dat kleine detail me om één of andere reden op. Die ketting maakte deel uit van wie hij was, vond ik, dus heb ik er bij de makers op aangedrongen om toch maar iets rond Connells nek te hangen. Wist ik veel dat dat ding z’n eigen leven zou gaan leiden. Toen ik op de middelbare school zat, heb ik zelf jarenlang zo’n ketting gedragen: ben ik dan al die tijd onweerstaanbaar sexy geweest zonder het zelf te beseffen? (lacht)»
EDGAR-JONES «Het is een detail, dat klopt, maar toch geeft die ketting Connells boy next door-gehalte nét dat tikkeltje extra geloofwaardigheid mee: hij zou zomaar door je straat kunnen wandelen en je met verliefde ogen aankijken, net zoals hij in de eerste aflevering naar die saaie Marianne lonkt. Die herkenbaarheid is precies wat de kijkers nodig hadden, denk ik. Je mag niet vergeten dat de reeks pal in het midden van de eerste lockdown is uitgekomen (in april 2020, red.). Op slag was elke vorm van intimiteit uit ons leven verdwenen: overal ter wereld zaten de mensen thuis tussen vier muren, ze mochten elkaar niet meer kussen of knuffelen… Het hoeft dus niet te verwonderen dat ze genoeg hadden aan een halsketting op een bezwete borstkas om hun fantasie de vrije loop te laten (lacht).
»Je kunt je trouwens niet voorstellen hoeveel berichten ik heb gekregen in die eerste maanden van de lockdown. ‘Oh my God, dankzij jullie heb ik opnieuw contact gezocht met mijn eerste vlam!’ Heel wat mensen hebben door ‘Normal People’ ingezien dat hun jeugdliefdes geen losse, betekenisloze flirts waren, maar waardevolle ervaringen die hen hebben geholpen om de persoon te worden die ze vandaag zijn.»
Varkensworst
– Jullie hebben niet bepaald het beste jaar uitgekozen om internationaal door te breken: in 2020 zat de hele wereld op slot. Geen wilde feestjes om jullie kersverse status van wereldster te vieren, dus?
MESCAL «Daar had ik ook geen behoefte aan. Ik heb de hele lockdown in totale eenzaamheid doorgebracht – het enige waarvoor ik buitenkwam, was mijn dagelijkse rondje joggen in het park, alleen of met een paar vrienden. Die rust had ik nodig om alle nieuwe indrukken en ervaringen een plaats te geven, want de eerste weken na de release van ‘Normal People’ waren ronduit overweldigend. Plots werd ik overal herkend, liepen de aanvragen voor interviews met tientallen tegelijk binnen… Zelfs in de buurtwinkel moest ik poseren voor selfies. Een gigantische stap, hoor, als je gewend bent aan een leven in de anonimiteit. Vóór ik auditie deed voor de rol van Connell, speelde ik af en toe mee in bescheiden theaterproducties, meer niet. Ik was zelfs nog nooit op televisie geweest – of toch wel, één keer, in een reclamespot voor varkensworsten (lacht).
»De lockdown heeft me ook geholpen om af te kicken van mijn personage, want Connell was véél dieper onder mijn huid gekropen dan ik had verwacht. In het theater moest ik me hoogstens voor een paar avonden op rij in een rol verdiepen, maar de opnames van een twaalfdelige serie zijn andere koek: bijna vijf maanden lang moet je dag in, dag uit met je personage bezig zijn, twaalf uur aan een stuk, tot je er haast volledig in verdwijnt. Ik weet dat het zweverig klinkt, maar ik had écht het gevoel dat Paul Mescal in die periode niet meer bestond – alsof hij verdampt was, en Connell z’n plaats had ingenomen. Een erg interessante ervaring, maar tegelijk ook een mindfuck vanjewelste: op den duur kreeg mijn fascinatie voor hem iets obsessiefs. Ik moet dus dringend eens uitdokteren hoe ik in de toekomst overtuigende personages kan neerzetten zónder in een halve schizofreen te veranderen (lacht).»
– Daisy, jij bent wél nog geestelijk gezond?
EDGAR-JONES «Ik mis sowieso een paar vijzen, dus een persoonlijkheid meer of minder maakt niet zoveel uit (lacht). Ik was iets beter voorbereid op de roem die het acteursbestaan met zich meebrengt, denk ik: mijn ouders werken allebei in de media, en weten dus heel goed waar de valkuilen liggen. Toen ik thuis vertelde dat ik besloten had om actrice te worden, kreeg ik dus meteen flink de les gespeld. Papa, die in een ver verleden producer was van de Britse ‘Big Brother’, heeft me zelfs onderworpen aan de talk of doom die hij indertijd aan alle kandidaten gaf: hij wenste me alle succes toe, maar noemde meteen ook een rist beroemdheden op die ten onder waren gegaan aan de druk. ‘Het is niet al goud wat blinkt, meisje. Weet je wel zeker waar je aan begint?’ Ik heb zijn waarschuwingen weggelachen – zoals het een eigenzinnige tiener betaamt – maar achteraf bekeken moet ik toegeven dat hij gelijk had. Kijk maar naar Paul: die kan zomaar even doodgeneukt worden als-ie niet goed oplet (lacht).
»Nu, voorlopig lukt het me behoorlijk goed om de valkuilen van de roem te ontwijken, hoor. Dat had in het begin natuurlijk vooral met die verduivelde lockdown te maken: als alle clubs dicht zijn, kunnen de paparazzi niet filmen hoe je om vier uur ’s nachts ladderzat uit een limo valt, hè. Sorry, papa (grijnst). In de plaats daarvan heb ik een heel onwerkelijke rise to fame beleefd. Mijn Instagram explodeerde – op een paar weken tijd kreeg ik er honderdduizenden volgers bij – maar dat voelde erg afstandelijk aan. Alsof Daisy, de beroemde actrice, enkel op dat kleine schermpje bestond, en niet in de echte wereld. Soms had ik het gevoel dat ik een computerspelletje aan het spelen was: ‘Hoe word ik een superster’, of iets in die aard. Maar terwijl mijn avatar het ene punt na het andere scoorde, zat ik thuis de was op te vouwen. Niet echt wat ik me had voorgesteld bij het glamoureuze bestaan van een jonge actrice (lacht).»
– Ladderzat uit een limo vallen: dat zien we Marianne nog niet zo snel doen.
EDGAR-JONES «Oh nee, absoluut niet. Ik ook niet hoor, trouwens – jammer voor de paparazzi, maar aan mij zullen ze geen vette kluif hebben. Net als Marianne ben ik een voorbeeldig meisje.»
MESCAL (kucht)
DGAR-JONES «Zwijgen, jij (lacht). Nee, Marianne en ik hebben inderdaad niet zoveel met elkaar gemeen. Zij is een stil en bedachtzaam iemand die haar woorden zorgvuldig wikt en weegt, terwijl ik er alles zonder nadenken uitflap. Ik probeer het wel, hoor, om een beetje minder impulsief te zijn, maar dat lukt me niet altijd even goed.
»Maar dat neemt niet weg dat ik nog heel vaak aan Marianne denk. In de vier jaar die ‘Normal People’ overspant, maakt ze een enorme evolutie door – je ziet haar karakter steentje voor steentje opgebouwd worden. Ik heb soms het gevoel dat mijn leven zich in dezelfde fase bevindt: alles wat ik het voorbije jaar heb meegemaakt, heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Volgend jaar zal daar ongetwijfeld een pak nieuwe ervaringen bij komen, en ook die zullen me op een andere manier naar de wereld doen kijken, en die daarna ook... Ik ben heel erg benieuwd naar het eindresultaat.»
– Paul, heb jij erg diep moeten graven om de Connell in jezelf te vinden?
MESCAL «Helemaal niet, daarom raak ik ook zo moeilijk van ’m verlost. Het belangrijkste verschil tussen ons is dat Connell een binnenvetter is, terwijl ik er meestal geen enkele moeite mee heb om mijn gevoelens te uiten – maar voor de rest leek het wel alsof ik meespeelde in de film van mijn eigen leven (lachje). Net als Connell was ik een behoorlijk populaire jongen die onderhuids met een pak twijfels worstelde, in het laatste jaar van de middelbare school zijn eerste grote liefde tegenkwam en doodsbenauwd was voor de overstap naar de universiteit – Trinity College nota bene, dezelfde als in ‘Normal People’. En dan is er nog onze gedeelde liefde voor football, natuurlijk.»
– Klopt het dat je ooit een professionele carrière als footballspeler hebt overwogen?
MESCAL «Die gedachte heeft lang door mijn hoofd gespeeld, ja. Ik was vastbesloten het ooit tot kapitein van de nationale ploeg te schoppen, dus trainde ik tot ik erbij neerviel: élk vrij moment stond in het teken van football, er was niets anders wat me interesseerde. Tot een vriend me op een dag vroeg of ik geen zin had om mee te spelen in het schooltoneel – dat jaar stond ‘Phantom of the Opera’ op het programma, en ze hadden nog acteurs te kort. Ik heb stomweg ja gezegd, zonder te weten waaraan ik me kon verwachten. Ik herinner me nog hoe ik tijdens de eerste voorstelling stond te bibberen op m’n benen, doodsbang om de controle te verliezen terwijl er honderden ogen op mij waren gericht. Maar toen gebeurde er iets wonderlijks: plots sloeg een golf van adrenaline over me heen, die me optilde en naar ongekende hoogten voerde. Ik acteerde de pannen van het dak. Op het einde mochten we een staande ovatie in ontvangst nemen – wéér zo’n shot adrenaline. Vanaf de eerste seconde was ik verslaafd aan dat gevoel.
»Een jaar later schreef ik me in voor een acteursopleiding in het Trinity College, maar daar zetten de docenten me onverbiddelijk voor het blok: als ik toegelaten wilde worden, moest ik stoppen met topsport. Dat vond ik een onmogelijke eis, dus ben ik nog een tijdje in het geniep bij m’n oude ploeg blijven spelen… Tot die ene wedstrijd waarop een welgemikte elleboog mijn kaakbeen in duizend stukjes brak. De dag nadien verscheen ik op de repetitie met twee blauwe ogen, een gebarsten lip en een dozijn hechtingen in mijn gezicht. Gelukkig had ik al één en ander opgestoken uit de acteerlessen, en kon ik mijn docenten ervan overtuigen dat ik het slachtoffer was geworden van een brutale overval (lacht). Toen heb ik wijselijk besloten om mijn footballcarrière voor bekeken te houden, en me volledig op het acteren te storten.»
Droomprins
– Na je opleiding had je het een tijdje erg moeilijk om werk te vinden als acteur. Heb je ooit spijt gehad van je beslissing?
MESCAL «Voor een beginnend acteur liggen de jobs niet voor het oprapen: het is knokken om je plaatsje tussen de rest te veroveren. Dan is het normaal dat de twijfel bij momenten keihard toeslaat.»
EDGAR-JONES «Ik denk dat er weinig sectoren zijn waarin het zó moeilijk is om je naam te vestigen. Op een paar kleine televisierolletjes na (in ‘Cold Feet’ en ‘Gentleman Jack’, red.) verliep ook mijn carrière aanvankelijk erg stroef. Rond mijn 18de begon ik me ernstig af te vragen of ik toch niet beter een andere weg was ingeslagen: ik holde vruchteloos van de ene auditie naar de andere, acteerde elke keer weer de ziel uit m’n lijf, en telkens opnieuw was ik verdrietig en teleurgesteld wanneer bleek dat ze toch iemand anders hadden gekozen. Auditie doen is een beetje zoals daten met een knappe droomprins: je zet de hele avond je beste beentje voor om hem te behagen, in het volle besef dat hij op het einde waarschijnlijk iemand anders mee naar huis neemt (lacht).»
– En toen kwam die ene date die wél goed afliep.
EDGAR-JONES «Net op tijd! Ik was natuurlijk in de wolken toen ik te horen kreeg dat ik Marianne mocht spelen in ‘Normal People’, maar meteen drong ook het besef door van de gigantische uitdaging die me te wachten stond: help, die roman van Sally Rooney is wereldberoemd! Iedereen ként Marianne al: zullen ze mij wel goed genoeg vinden? Kan ik zo’n grote rol eigenlijk wel aan?»
MESCAL «Dat gevoel herken ik heel goed. Maar tegelijkertijd was ik er na de eerste repetitie al van overtuigd dat ‘Normal People’ een succes zou worden. Ik werd onmiddellijk een merkwaardige klik gewaar tussen Daisy en mij. Wanneer ik tegenover haar sta, hoef ik niet te acteren: het voelt allemaal zo vertrouwd aan, alsof ik m’n hart uitstort bij een goeie vriendin.»
EDGAR-JONES «Tussen alle seksscènes door zijn we beste maatjes geworden (lacht). Toen de opnames achter de rug waren, hebben Paul en ik elkaar een eed gezworen: wat het ook wordt, we slaan er ons wel door. Als ‘Normal People’ op een fiasco uitdraait, verdrinken we samen ons verdriet, en als het een gigantisch succes wordt – wat we natuurlijk stiekem hoopten – genieten we daar ook samen van. En kijk, onze droom is uitgekomen: we genieten met volle teugen.»
– Op het scherm beleven jullie een prachtige romance. Gaat het jullie in het echte leven ook zo voor de wind in de liefde?
EDGAR-JONES «Daar zou ik het liever niet over hebben, als je dat oké vindt. Ik ben dan wel een flapuit, maar de details van mijn privéleven probeer ik zoveel mogelijk voor mezelf te houden.»
MESCAL «Same here. Als je wilt dat we ons blootgeven, kijk dan nog eens naar ‘Normal People’: daar doen we de hele tijd niets anders (lacht).»
© The Sunday Times Magazine
