Tussen Hemel en Hel: Heleen Debruyne, Kamal Kharmach en Julie Van den Steen

Deze week in Tussen Hemel en Hel: een onenightgluurder, een lelijke man met een scheve mond en de snelste manier om zat te worden. Én een slecht gecamoufleerde belediging aan het adres van een uit Sint-Truiden afkomstige VTM-coryfee die – gouden tip! – al eens graag een sjaaltje draagt. Wie? Lees verder!

'Ik vind onenightstands heel mooi: die wederzijdse appreciatie en aantrekkingskracht die je één keer tot explosie laat komen'

Heleen Debruyne ‘Fijne roes, met warme mond’

Met romancière, Klara-redactrice en Humo-columniste Heleen Debruyne over de lichamelijke liefde praten, is zoals met Michel Wuyts over de koers keuvelen, of met Etienne Vermeersch over het bestaan van God of met Stijn Meuris over om het even wat: men krijgt alles wat men wil, en nog een klein beetje meer.

Heleen Debruyne «Al zolang ik me kan herinneren, vind ik seks leuk. Ik weet nog dat ik als kleuter al tegen dingen aanreed, wat overigens heel normaal schijnt te zijn. Het spijtige is wel dat het lang geduurd heeft voor ik effectief iemand in bed kreeg: tot en met het zesde middelbaar heb ik drooggestaan, omdat ik niet goed in de markt lag.»

HUMO Waarom niet?

Debruyne « Dat weet ik eigenlijk niet. Misschien omdat ik niet goed in m’n vel zat? Niet dat ik iedere weekavond huilend naar huis fietste of zo, maar mijn puberteitsjaren waren wel de minst gelukkige van mijn leven: ik had het gevoel nergens bij te passen. Onlangs heb ik een paar pathetische dagboekpassages uit die tijd teruggelezen: best confronterend allemaal. Ik was een eenling, daar kwam het op neer. Ik las veel boeken, wat me raar maakte in de ogen van de coole groepjes, maar ik hoorde ook weer niet bij de zogenaamde strevers. Ik ergerde me aan alle dwaze regels die je moest volgen, gewoon omdat het de regels waren. Dat had ik al op heel jonge leeftijd: van de lagere school herinner ik me dat een leerkracht mijn moeder eens had ontboden omdat ik een probleem met gezag zou hebben gehad. ‘Op zich heeft ze geen probleem met gezag,’ heeft ze hem gezegd, ‘alleen met dom gezag.’ Waarmee ze in één klap de rest van het jaar voor me verpestte (lacht).»

HUMO Ergeren je naasten zich weleens aan jou?

Debruyne «O ja. Ik irriteer mijn vrienden vast met mijn niet te stillen neiging tot discussiëren. Ik ben het type dat aan een loket een heftige discussie aangaat met een ambtenaar over ‘het systeem’ – ondertussen negeer ik mijn vrienden die naast me met hun ogen staan te draaien: ‘Je hebt gelijk, Heleen, maar laat het alsjeblieft váren.’ Het is sterker dan mezelf. Laatst nog, op de trein, zat een jongen van een jaar of 18 op het bankje naast het mijne een meisje de les te spellen: ‘Ja, feminisme, alles goed en wel, maar vrouwen hebben al honderd jaar stemrecht. Dat ze toch eens hun eigen partij oprichten en zichzelf aan de macht helpen!’ Op zo’n moment kan ik het echt niet laten om erbij te gaan zitten en die jongen uit te leggen dat a) vrouwen nog lang geen honderd jaar stemrecht hebben, en b) de politiek zo niet werkt. Maar achteraf dacht ik toch: ‘Wat voor zin heeft dit nu gehad?’ Die jongen keek vooral bang uit z’n ogen nadat ik mijn zegje had gedaan (lacht).»

HUMO Heel iets anders: waarvan krijg jij een culinair jeweetwel?

Debruyne «Pfoeh! Daar moet ik eens over nadenken.»

HUMO Geen tijd voor: morgenvroeg word je gefusilleerd, en je hebt nog recht op één galgenmaal.

Debruyne (lacht) «Ik denk niet dat ik in dat geval nog een hap door mijn keel zou krijgen. Ik zou seks hebben, eerder dan te eten. Eros en thanatos, hè?

»Maar omdat je aandringt: ik eet bijna nooit vlees, waardoor het extra lekker is om drie keer per jaar een bloedrood stuk lamsvlees te verorberen.»

HUMO Wat is je artistieke top?

Debruyne «In Madrid, in de kelder van het Prado, ben ik eens naar de beroemde donkere schilderijen van Goya gaan kijken, ‘De heksensabbat’ en zo. Wat ik toen ervoer, oversteeg het puur esthetische: het werkte in op een heel basaal niveau, al zou ik niet kunnen uitleggen hoe of waarom. Ik heb dat ook met muziek: ’t is onmogelijk te vatten waarom sommige muziek op mijn emoties werkt en andere niet.»

HUMO Van welke muziek hou je?

Debruyne «Mijn smaak is vrij breed, al volg ik het tegenwoordig allemaal niet meer zo: ik heb genoeg gehoord om de rest van mijn leven op te teren. Nick Cave, Leonard Cohen, Serge Gainsbourg en Jacques Brel: daar red ik het wel mee. En af en toe wat jazz of klassiek.»

HUMO Hoe stel jij je de hemel op aarde voor?

Debruyne «De fijnste momenten in het leven vind ik die waarin ik geen dwingende deadlines heb, zodat ik me alleen maar bezig kan houden met wat ik interessant vind: wat lezen, een beetje schrijven, ’s avonds ergens iets gaan drinken. Het concept verveling heb ik nooit goed begrepen; ik heb het juist altijd inspirerend gevonden om niks te moeten doen. Het heerlijkste vind ik nog om me ergens op een terrasje neer te zetten met een boek, en dan wat naar de mensen te kijken en gesprekken af te luisteren.»

HUMO Wat vang je dan zoal op?

Debruyne «Doorgaans vrij banale gesprekken, wat dan wel weer teleurstellend is (lacht). Da’s nog één van mijn ergernissen: smalltalk. Ik begríjp mensen niet die een halfuur kunnen emmeren over welke pensioenspaarregeling de beste is, of welke openbaarvervoerroute je best neemt naar deze of gene bestemming. Als er geen interessant of grappig gesprek te voeren valt, dan zwijg ik liever, en duik ik terug in mijn boek.»

HUMO Welk boek mag dat zijn?

Debruyne «Mijn absolute favoriet is en blijft ‘Madame Bovary’ van Flaubert: een magisch boek. En in de Nederlandstalige literatuur ben ik gek op Willem Elsschot, door wiens boeken ik als tiener ben beginnen te schrijven. Bij veel schrijvers voel je dat ze urenlang aan een zin hebben zitten schaven, maar bij Elsschot is het alsof alles er in één keer uitkwam. Dat vind ik bewonderenswaardig.»

HUMO Wat drink je het liefst wanneer je op dat terrasje Willem Elsschot zit te lezen?

Debruyne «Wodka met ijsblokjes en een schijfje citroen. Geeft een heel fijne roes, en je mond wordt er warm van.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Debruyne «Seks. Dat spreekt toch voor zich? Af en toe eens sporten vind ik ook wel prettig, maar dat komt echt in geen velden of wegen in de buurt. Wat mij betreft, dient sporten vooral om niet uitgeput te raken tijdens de seks.»

HUMO Wat doe je voor sport?

Debruyne «Soms wat lopen of fietsen. Al stel je je daar best niet te veel bij voor. Ik vind het wel prettig om te voelen dat mijn lichaam geen zak patatten is, maar heel die obsessie met marathons lopen en jezelf ‘doelen stellen’ en zo, heb ik nooit begrepen. Dat hoor ik ook vaak als ik op café zit: mensen die trainingsschema’s zitten uit te wisselen, of hun blessures zitten te bespreken. Leuk voor hen, maar ik vind dat niet boeiend.»

HUMO Terug naar de seks dan maar?

Debruyne «Heel graag, ja.»

HUMO Heb je een partner op dit moment?

Debruyne «Ja. Al laten we elkaar wel erg vrij.»

HUMO In dat geval kun je vrijuit spreken: wie is je favoriete onenightstand?

Debruyne «Ik zou eerst even willen zeggen dat ik het opmerkelijk vind hoeveel mensen denigrerend doen over onenightstands, alsof het per definitie iets oppervlakkigs is. Ik vind dat het net heel mooi kan zijn, die wederzijdse appreciatie en aantrekkingskracht die je één keer tot explosie laat komen.

»Nu, wat mijn favoriete onenightstand betreft: ik kan moeilijk kiezen tussen Jacques Brel en Marlene Dietrich. Veel mensen geloven me niet als ik zeg dat ik een boon heb voor Jacques Brel: ‘Zo’n lelijke man, met zo’n scheve mond!’ Ja, oké, maar wel een heel aantrekkelijke scheve mond.»

HUMO Ben je biseksueel?

Debruyne «Ik vind dat een heel lelijk woord, maar inderdaad: ik ben het.»

HUMO Jacques Brel en Marlene Dietrich liggen al jaren six feet under. Zijn er ook levende mensen tegen wie je geen nee zou zeggen?

Debruyne «Hmm, niet echt. Ja: ik koester wel een vreemde nieuwsgierigheid om ooit te slapen met iemand die ik eigenlijk verwerpelijk vind. Thierry Baudet bijvoorbeeld, die Nederlandse politicus met wie ik onlangs nog geheel toevallig in ‘De afspraak’ zat. Ik weet niet of je hem kent – hij heeft een paar jaar geleden een roman geschreven (‘Voorwaardelijke liefde’, red.) waarin hij schrijft dat er iets grondig mis is met vrouwen die niet vaginaal bevredigd kunnen worden, en dat het eigenlijk de diepste wens van de vrouw is om hardhandig veroverd te worden. Ik weet wel dat het fictie is, maar hij doet dat soort uitspraken ook in eigen naam. Ik zal het nooit in de praktijk omzetten, maar uit een soort morbide nieuwsgierigheid vraag ik me toch af hoe iemand die zo’n dingen schrijft, neukt. En hoe hij reageert als je daar niet in meegaat; of het dan oorlog wordt.

»(denkt na) Nee, schrijf anders maar op dat ik wat Thierry Baudet betreft toch liever een onenightgluurder zou zijn dan een onenightstand. Zo is mijn nieuwsgierigheid ook bevredigd.»

Kamal Kharmach ‘Ik mis de ramadan alweer’

De nieuwe Kamal Kharmach past zoals bekend drie keer in de oude, wat wel zo handig is in aanloop naar de eerste – uitverkochte – try-out op de Gentse Feesten van zijn debuutvoorstelling ‘De schaamte voorbij’: ‘De energie die ik vroeger nodig had om mijn vet te verbranden, weet geen blijf met zichzelf. Daardoor bárst ik bijna van de energie, de hele dag lang. Jéééj!’

HUMO Is dit dan de gelukkigste periode van je leven?

Kamal Kharmach « Dat nu ook weer niet. Raar is dat: ik heb precies veel meer problemen dan vroeger! Alleen zijn ze wel wat minder erg. Vroeger had ik échte problemen: ik woog 200 kilogram, en ik was zo depressief dat ik er akelige gedachten van kreeg. En dan groeide ik ook nog eens op in armoede: op het einde van de maand kwam er soms simpelweg geen eten meer op tafel.

» Ooit van de piramide van Maslow gehoord?»

HUMO Nu wel.

Kharmach «Dat is een schematisch model waarin de behoeften van de mens worden beschreven. Helemaal onderaan, aan de basis van de piramide, staat voedsel: dat is de primaire behoefte. Boven voedsel komt veiligheid, en zo gaat het door naar de punt van de piramide, die wordt ingenomen door zelfontplooiing. Met andere woorden: pas wanneer je maag gevuld is en je je veilig voelt en er nog aan een aantal andere voorwaarden is voldaan, ga je denken: ‘Zou ik mezelf eens niet beginnen te ontplooien?’ Vroeger moesten mijn ouders maar zien dat er eten op onze borden kwam – in mijn geval: héél veel eten, haha – en dat de schoolrekeningen betaald werden. Maar nu maak ik dus ineens deel uit van wat ik maar de lage middenklasse zal noemen, en merk ik dat ik er nood aan heb om mezelf te ontplooien. Wat dan weer een waslijst aan nieuwe kopzorgen met zich meebrengt. Zo ben ik tegenwoordig weleens aan het piekeren over mijn carrière, en waar die zoal naartoe zou moeten gaan.»

HUMO Eet je nog steeds graag?

Kharmach «Iets te graag, als ik eerlijk ben. Ik blijf een emotionele band met eten hebben: wanneer ik me slecht voel, heb ik het gevoel dat ik veel moet eten om me weer goed te voelen. Cognitieve dissonantie, heet dat volgens mij in de psychologie. In zo’n geval hou je me best ver weg van die halalslager bij ons in de buurt waar ze kip curry verkopen. Man man man, zot ben ik daarvan, echt zót.»

HUMO Als goeie moslim heb je vorige maand ongetwijfeld meegedaan aan de ramadan?

Kharmach «Ja! En ’t is misschien vreemd om te zeggen, maar ik mis het nu alweer. Je wordt daar zó helder van in je hoofd! Eigenlijk ook logisch: er valt geen voedsel te verteren, dus je bloed hoeft niet meer naar je maag. En dus heb je ook geen last meer van een postprandiale dip, waarbij je je sloom voelt en zin hebt om te gaan liggen. Zo werkt dat, hè? Vergelijk het met een man die geil staat: al het bloed gaat naar zijn penis, en hij kan niet meer helder denken.»

HUMO Hoe weet jij dat allemaal van die postprandiale dip, die cognitieve dissonantie en die piramide van Maslow?

Kharmach «Toen ik nog 200 kilogram woog, lag ik veel in bed: omdat ik toch iets moest doen, las ik boeken over filosofie en antropologie en psychologie en zo. Twee boeken in het bijzonder hebben toen een enorme indruk op mij gemaakt: ‘Lof der zotheid’ van Desiderius Erasmus en ‘Utopia’ van Thomas Morus. Niet toevallig allebei geschreven in de renaissance, wat kunst betreft mijn favoriete periode.

»‘Lof der zotheid’ heeft me ertoe aangezet om met comedy te beginnen. ’t Is een geweldig straf boek: in een tijd waarin de vrijheid van meningsuiting nog weinig voorstelde, wist Erasmus een vlijmscherpe maatschappijkritiek gepubliceerd te krijgen door zich voor te doen als een nar, een idioot. Slim gezien natuurlijk, want zo kon niemand hem iets maken.

»En ‘Utopia’ is een boek in twee delen. Het eerste deel gaat over wat er allemaal fout ging in die tijd, en wie het met wie deed, ook al waren ze pastoor: superleuk, precies een roddelblad! Maar in het tweede deel wordt de perfecte samenleving beschreven, de hemel op aarde zeg maar. En dat is saai! Serieus: als iedere dag hetzelfde is en er geen hoogtes of laagtes zijn, wat is er dan nog voor fun te beleven? Het is net het verbreken van de orde en de rust die zorgt voor spanning. Stel bijvoorbeeld dat mijn kinderen perfect zouden zijn: ik zou ze constant opstoken om kattenkwaad uit te halen. Welke ouder wil nu niét eens naar een oudercontact gaan waar de leerkracht zegt: ‘Met zo’n kind is niks aan te vangen!’ Enfin, mijn vrouw en ik hebben nog geen kinderen, dus misschien spreek ik voor mijn beurt.»

HUMO Als het geen ‘Utopia’ is, hoe stel jij je dan de hemel op aarde voor?

Kharmach «De hemel op aarde, volgens mij bestaat die niet: ik geloof dat de hemel enkel bestaat in euhm, de hemel.»

HUMO Je gelooft in een leven na dit leven?

Kharmach «Ja! Ik zie het als een dimensieloze plek zonder tijd of ruimte, waarin je niet vergankelijk bent: je haar valt niet uit, je krijgt geen puisten, je laat geen scheten. En je hoeft je ook geen zorgen te maken over het heden, het verleden of de toekomst. Nu, als ik hier te lang over nadenk, word ik bang. De hemel moet je verdienen, hè? En ik betwijfel of ik dat al gedaan heb.»

HUMO Kom je dan in de hel terecht?

Kharmach «Ah ja! En de hel, dat is een oord waar je echt niet wilt zijn. Een beetje zoals een plenaire vergadering in het Vlaams Parlement, maar dan eentje waarin elk parlementslid recht van spreken heeft, en het dus eeuwig doorgaat.»

HUMO Je vertelde daarnet dat de renaissance je favoriete kunstperiode is.

Kharmach «De renaissance en de barok, ja. Ik vind dat mooie kunst, want het is heel één op één. Veel hedendaagse kunst is interpretabel: ’t gaat over lagen en perceptie en ‘het betekent wat jij wilt dat het betekent’ en zo. Maar renaissance- en barokkunst is vaak niet meer dan een visueel geschiedenisboek. Ik ga elk jaar naar Italië om mijn kunsthart op te halen: naar Firenze voor de renaissance, naar Rome voor de barok. Nu, ik weet ook wel: over mensen die renaissance en barok het summum vinden, wordt weleens gezegd dat het amateurs zijn. Maar wie zoiets zegt, vind ik arrogant. Sowieso ben ik erg overtuigd van het idee dat dé waarheid niet bestaat, en dat iedereen altijd wel ergens gelijk heeft. Maar er zijn mensen – vooral in de media zie je ze vrij veel – die er steevast van uitgaan dat alleen zij gelijk hebben, en de rest niet. Ik heb een hekel aan dat soort mensen.»

HUMO Aan wie of wat heb je nog meer een hekel?

Kharmach «Aan dat meisje vroeger in de klas, dat altijd zei: ‘Ik ga buizen’ en vervolgens 16 op 20 haalde. Hoe ergerlijk was dat! En een tijdje terug stapte er een vrouw op me af die een selfie met me wilde. ‘Fijn!’ dacht ik, ‘dat zal zijn omdat ik ondertussen een bekende mens aan het worden ben’. Nee hoor: ze had gewoon nog nooit op de foto gestaan met ‘een Marokkaan die zo hard kan lachen’. Alsof ik een Pokémonkaart was!»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Kharmach «Pijn.»

HUMO Die zag ik niet aankomen.

Kharmach «Niet in de sm-zin van het woord, hè? Maar bijvoorbeeld: een comedyvoorstelling geven, ook al ben je ziek. Dat kan deugd doen! Of stel: je hebt net 10 kilometer gejogd, en er is nog één lange straat af te leggen voordat je thuis bent. Je bent doodop, maar je zegt tegen jezelf: ‘Komaan Kamal, spurten tot je niet meer kunt!’ En dan zo veel pijn hebben dat je er bijna een hartinfarct van krijgt: dat is voor mij puur genot. Dan voel je dat je leeft, hè? Wie geen pijn voelt, is ofwel dood, ofwel niks interessants aan het doen met zijn leven. Ook mentaal is dat zo: je groeit alleen maar als je een stapje uit je comfortzone durft te zetten.»

HUMO Over uit je comfortzone stappen gesproken: wie is je favoriete onenightstand?

Kharmach «Mila Kunis. Amai, da’s een ferme! Maar ze is ook grappig, wat ik nog honderd keer aantrekkelijker vind. Uiterlijk is vergankelijk, hè? En schoonheid is ook zo beschikbaar: je kunt over straat wandelen en iemand knap vinden, en twee straten verder exact hetzelfde type van knapheid vinden. Maar een vrouw die een goeie grap kan vertellen, of die gewoon aangenaam is om in je buurt te hebben, dat is veel unieker.

»Ha, en weet je met wie ik ook weleens het bed zou willen delen? Queen Elizabeth! Pas op, ik ben niet fysiek tot haar aangetrokken – ze is ten slotte ook niet meer van de jongsten – maar ik denk oprecht dat ze één van de machtigste mensen op aarde is: de Britten zijn nog echt onderdanen van haar. En mij lijkt het wel graaf om zoiets kleins en intiems te beleven met iemand die zo groot is. Bovendien zou het geweldige reclame zijn voor mijn show (lacht). Dát zou pas een kop voor de boekskes zijn: ‘Kamal en Elizabeth: een koppel?’»

Julie Van den Steen ‘Tom Conincx met een pruik’

Druk-druk-druk heeft ze het, net als uw sterreporter trouwens, en dus staat MNM- en ‘Typisch mensen’-presentatrice Julie Van den Steen ons vanuit haar kekke autootje te woord. Een geluk dat het – voor haar althans – de laatste loodjes betreffen.

Julie Van den Steen «Voor de eerste keer in de drie jaar dat ik werk, heb ik een lange vakantie voor de boeg: de rest van de maand juli heb ik vrijaf. Alle tijd dus om te lezen, trips te ondernemen, mijn vrienden te bezoeken, naar de Gentse Feesten te gaan en al mijn Netflix-series te bekijken. Za-lig, ook al omdat ik niks op voorhand hoef te plannen.»

HUMO Welke boeken liggen klaar?

Van den Steen «Een hele stapel. Onder andere ‘Not That Kind of Girl’ van Lena Dunham, ‘Ergens onderweg’ van Rik Van Puymbroeck, en twee pillen van Murakami.»

HUMO Verwoed lezer?

Van den Steen «Eerlijk? Niet zo. Tegenwoordig heb ik er maar weinig tijd voor, en vroeger las ik eigenlijk niet zo heel graag. Dat had ongetwijfeld te maken met de middelbare school, waar we weleens voor heel de klas een boek moesten komen bespreken uit een lijstje van tien waar we uit mochten kiezen. Die boeken hád ik ofwel al gelezen, ofwel wílde ik ze niet lezen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik niet eens iets van pakweg Roald Dahl mocht bespreken als ik daar zin in had.»

HUMO Als die verplichte boekenlijsten iets hebben bereikt, dan wel dat ze generaties jongeren de lust tot lezen voorgoed hebben ontnomen.

Van den Steen «Erg, hè? Hetzelfde met de films die we moesten bespreken: altijd weer stond de shortlist vol met titels à la ‘Daens’, terwijl ik een grote fan van Quentin Tarantino was. Dat zijn toch ook interessante films om te bespreken? Ik heb dat ook met musea: ik heb nooit zin gehad om er eentje te bezoeken, omdat ik het associeer met verplichte museumuitjes met school. Of met de laatstejaarsreis naar Griekenland, waar we met z’n allen naar een partij oude stenen stonden te kijken. Ik vond dat vreselijk saai, waardoor het idee zich in m’n hoofd heeft genesteld dat kunst in het algemeen iets vreselijk saais is. Ik heb zelfs nog nooit het SMAK vanbinnen gezien, terwijl ik al lang in Gent woon: dat is toch onnozel? Maar onlangs kwam ik er voorbij, en ik dacht: ‘In juli ga ik hier toch eens een kijkje nemen.’»

HUMO Wat is voor jou de hemel op aarde?

Van den Steen «Als ik daaraan denk, dan zie ik een Pinterest-achtig tafereeltje voor me: ergens in het groen zit ik onder een stralend zonnetje aan een lange tafel met mijn ouders, mijn zus, mijn lief en heel mijn familie, lekker te eten en te drinken. En alle honden die we thuis ooit gehad hebben, zouden er nog één keer bij zijn: Baziel, Cleo, Papai, Chanel, Gypsy, Vita en Cayenne.»

HUMO Welk eten staat er op die tafel?

Van den Steen « Ideaal gezien – en dan bedoel ik: ik zou er niet van bijkomen, en het zou ook niet ongezond zijn – zou ik gaan voor gehaktbrood uit de oven met warme kriekensaus en gebakken patatjes. En voor kip met appelmoes en kroketten. En voor een dikke, malse, gevulde kalkoen met puree. En dan ook nog een dessertbuffet met een chocoladefontein en allerlei soorten taarten. Warme appeltaart met ijs, onder andere, en ook de chocoladetaart met drie soorten chocolade die mijn mama vroeger altijd maakte.»

HUMO Een tijdje geleden vertelde je in ‘Over eten’ hoe je met behulp van een diëtiste 15 kilogram kwijtgespeeld was. In de populaire pers doken toen allerhande al dan niet directe beschuldigingen van anorexie op.

Van den Steen « Ik begrijp de bezorgde reacties, maar anorexie? Komaan, kijk naar mij! Ik ben vér van anorexie verwijderd, hoor. Trouwens, ik eet af en toe echt weleens chocolade of een hamburger, en ik drink ook weleens wat alcoholisch: je geniet daar dubbel zo hard van wanneer je het maar sporadisch doet.»

HUMO Wat drink je het liefst?

Van den Steen « Een goed glas rode wijn. Bier lust ik niet: ik dronk het vroeger weleens op feestjes, maar dat was enkel omdat het de goedkoopste manier was om zat te worden (lacht).»

HUMO Wanneer was de laatste keer dat je dronken was?

Van den Steen « Ik zal eerlijk zijn: dat was onlangs, op de laatste dag van ‘Marathonradio’. Mijn collega Sander Gillis en ik hadden een gat te vullen vooraleer we nog een laatste keer met alle presentatoren samen moesten presenteren. En aangezien we in het centrum van Leuven zaten, zijn we op een terrasje op de Oude Markt gaan zitten. Nu, je bent dan al zoveel weken in blokken van veertien uur aan het presenteren, dat je half poepeloere bent na twee cocktails. Dus ja, toen ik drie uur later opnieuw voor die micro zat, was ik echt wel behoorlijk in de wind. Nogal onprofessioneel, maar goed.»

HUMO Wat is voor jou de hel op aarde?

Van den Steen « De hel op aarde zou ik beleven als ik opnieuw de L.O.-lessen in het eerste en tweede middelbaar zou moeten meemaken. Ik was destijds het grootste en zwaarste meisje van de klas en moest dus altijd achteraan in de rij gaan staan: op een leeftijd waarop je er vooral wil bij horen, was dat alleen al vreselijk. En dan werd ik bij het omkleden ook nog uitgelachen omdat ik de enige met borsten en okselhaar was. Bij de zwemles was het zo mogelijk nog erger: praktisch iedere week had ik zogezegd mijn maandstonden, omdat ik per se niet wilde meezwemmen. Maar het allerergste was nog dat onze leerkrachten L.O. de moeder en de tante waren van de twee grootste pestkoppen van de hele school. Die meisjes terroriseerden niet alleen mijn leven, maar ook dat van anderen, en hun moeder en tante verkozen dat te negeren. En dat pesten ging ver, hoor. Mijn mama bracht me destijds naar school met de auto: ik zat altijd in die auto te wachten tot de bel ging, omdat ik me niet op de speelplaats durfde te vertonen. Enfin, in het derde middelbaar ben ik naar een andere school gegaan, ook in Dendermonde, en daar ben ik helemaal opengebloeid.»

HUMO Waar heb jij zoal een hekel aan in het leven, naast pestende meisjes?

Van den Steen «Onlangs nam ik voor de eerste keer in jaren nog eens de trein, en recht tegenover me zat een gast met een veel te grote koptelefoon op z’n hoofd – naast hem stond een glimmend aktetasje. Ik zag hem af en toe kijken naar mij, en voelde aan alles dat hij indruk wou maken. Eerst belde hij met een Antwerps accent zijn moeder op, die hij echt afsnauwde, en daarna was een vriend aan de beurt: ‘Yo gast, ik ben seffens alleen thuis’ – typisch: hij woonde nog thuis – ‘Kom je niet af? Ik ga alvast wat bier inslaan in de supermarkt.’ Kijk, ik ga niet zeggen dat iedereen uit Antwerpen zo is – ik vind het een zalige stad en ik ga er binnenkort misschien wonen – maar ik associeer dat gedrag toch altijd met Antwerpenaren. Altijd als ik Antwerpen binnenrijd, krijg ik minstens drie middelvingers naar me opgestoken omdat ik niet snel genoeg rijd, of zo.

»Weet je, zo’n gast als die op de trein, dat zijn mensen die zichzelf niet kunnen relativeren. Dat soort mensen probeer ik te mijden.»

HUMO Drie thema’s nog die ik met je wil afstrepen: het hoogste geestelijke genot, het hoogste lichamelijke genot en je favoriete onenightstand.

Van den Steen « Het hoogste geestelijke genot, voor mij zijn dat de momenten waarop ik besef dat ik baas ben over mijn leven. ‘Ik ga nu mijn rechterarm omhoogsteken,’ zeg ik dan bijvoorbeeld tegen mezelf, waarop ik dat ook daadwerkelijk doe. Op zulke momenten treed ik als het ware uit mezelf, en zíé ik mezelf die arm omhoogsteken. Ik krijg daar altijd een ongelooflijke boost van.

»En het hoogste lichamelijke genot, dat is wanneer iemand – mijn vriend, mijn papa of mama – door mijn haar gaat, of me in mijn hals of nek vastneemt. Heerlijk vind ik dat.»

HUMO Tijd voor de uitsmijter.

Van den Steen «Op het gevaar af dat jij nu ‘Hoe onnozel!’ gaat zeggen: mijn favoriete onenightstand is Harry Styles (lacht). Echt waar: die jongen hééft iets. Met zijn lange haar en zijn openstaande bloesje vind ik ’m soms net een jonge Mick Jagger. Al zei Peter Van de Veire me onlangs dat hij ook op die ene lijkt van de sport op VTM, hoe heet hij ook weer.»

HUMO Tom Coninx?

Van den Steen «Ja! Sindsdien vind ik het veel moeilijker om Harry Styles aantrekkelijk te vinden. Wanneer ik nu nog een foto van hem zie, zie ik Tom Coninx met een pruik op.»

HUMO Die kan Tom Coninx in z’n zak steken.

Van den Steen «Mijn excuses (lacht).»