Tussen Hemel en Hel: Lukas Lelie, Wout Van Aert en Coely

Deze week in Tussen Hemel en Hel: cocktailseksisme en hoe het te bestrijden, de waarheid over Waldek uit ‘Thuis’ en dat ene beroemde schilderij met die vinger die een andere vinger aanraakt.

'Ik geniet van alles wat oud én nieuw is, en ook van alles ertussenin'

Lukas Lelie ‘Een cosmopolitan met een piratenvlag’

We hebben er lang naar moeten zoeken, maar hier is hij dan: ’s werelds enige Bekende Vlaming die het allerminst druk-druk-druk heeft. Drie hoeraatjes voor Lukas Lelie!

Lukas Lelie «Het stand-upcomedianschap is sowieso al de meest relaxte job die er bestaat, maar daar komt nog eens bij dat de comedywereld praktisch stilligt in de zomer. Daar is dan ook een heel goede reden voor: humor wint het nooit van de zon. Als het goed weer is, drinken mensen liever een roseetje in hun achtertuin dan dat ze in een muffe tent naar iemand als ik gaan luisteren. Comedy werkt het beste wanneer het buiten koud en grauw is: dat is een wetmatigheid. Vandaar dat ik dus pas vanaf oktober weer de hort op ga met mijn zaalshow ‘Ik doe mijn best’.

»Toegegeven, in de tussentijd doe ik hier en daar wel nog wat optredens op festivalletjes en zo. Heel tof, alleen weet je al op voorhand dat het, wanneer het warm is, geen twee minuten duurt voordat de eerste toeschouwer met z’n programmaboekje of meegenomen Knack begint te wapperen – tien minuten later zit 60 procent van het publiek als gek te wapperen. (Gespeeld boos) Stelletje cultuurbarbaren.»

HUMO Waar erger je je nog meer aan in het leven?

Lelie «Aan geforceerd optimisme. Als iedereen zich altijd en overal even redeloos vrolijk zou gedragen als de gemiddelde Vlaamse radiopresentator, ik zou van een brug springen.»

HUMO Blij dat ik een medestander heb gevonden.

Lelie «Op zich heb ik niks tegen die mensen, maar waarom zéggen ze het niet gewoon als ze zich eens slecht voelen? Zeker bij ochtendprogramma’s mis ik dat. Een beetje Vlaamse ochtendpresentator post tegenwoordig al eens een selfie op Instagram met achter zijn of haar breed lachende gezicht een klok die op halfvijf staat. Dan denk ik: ‘Maar dat uur klopt toch niet bij die blije smoel?’ En de arme mensen die ’s morgens voor dag en dauw anderhalf uur in zombiemodus in hun auto moeten zitten, krijgen dus dat soort geforceerde vrolijkaards op hun dak wanneer ze de radio aanzetten. ’t Zou toch veel toffer zijn om op zo’n moment op een presentator te kunnen afstemmen die zegt: ‘Man man, wat een shitdag heb ik. Jij ook? Bel dan naar de studio, en laten we praten over hoe vreselijk onze levens zijn.’

»In Amerika had je tot een paar jaar geleden ‘Opie and Anthony’, een populair ochtendprogramma waarin twee dudes constant ruzie maakten, en kakten op alles en iedereen. Heerlijk! Om maar te zeggen: het is een gruwelijk misverstand dat mensen vrolijk worden van vrolijkheid, en depressief van depressiviteit. Zelf doe ik niks liever dan samen met mijn maten afgeven op van alles en nog wat: dat lucht op, en maakt mij pas écht vrolijk.»

HUMO Ergeren de mensen in jouw omgeving zich ook weleens aan jou?

Lelie «Zeker wel, ja. Zo ben ik een extreem gulzige eter. Wanneer ik samen met iemand anders aan het dineren ben, kan er zodoende weleens een momentje van ongezelligheid ontstaan wanneer ik mijn bord al leeggegeten heb en de andere pas aan zijn of haar tweede stukje vlees is begonnen.»

HUMO Wat is voor jou het culinaire summum?

Lelie «Spaghetti bolognaise. Maar dan met zoveel geraspte kaas erop dat het voor het ongetrainde oog één berg kaas lijkt: ’t is voor mij essentieel dat de spaghetti niet meer zichtbaar is. Daarbij drink ik dan een Coca-Cola light lemon, want laat ik het nu maar toegeven: ík ben de persoon die de Vlaamse productie van Coca-Cola light lemon in leven houdt.»

HUMO Ben je nog altijd zo’n grote koekenfanaat?

Lelie «Heel zeker. Koeken doen me op een aangename manier terugdenken aan de speelplaatsen van de lagere en de middelbare school, waar er om de lekkerste exemplaren soms kleine oorlogjes uitbraken. Ik was op den duur zo’n kenner dat ik van de andere kant van de speelplaats al kon onderscheiden welke koeken iemand die dag bij zich had: dan stak ik de hele speelplaats over om die af te schooien.

»Nu word ik nog altijd gelukkig van dinosaurus- en Samson-koeken en zo, al moet ik er wel aan toevoegen dat het helaas maar kortstondig geluk betreft, gevolgd door een gevoel van teleurstelling in het leven in zijn geheel. ’t Is hetzelfde mechanisme als bij een fastfoodburger: je eet dat en je wordt euforisch, maar daarna zak je in en haat je alles.»

HUMO Drink je graag?

Lelie «Ja. Vroeger dronk ik meer dan nu, al bestel ik in de zomerperiode toch vrij vaak cocktails. Ik erger me overigens blauw aan het cocktailseksisme dat nog altijd welig tiert in onze maatschappij. Als ik als man een cosmopolitan of een daiquiri bestel, wat ik graag en vaak doe, krijg ik steevast af te rekenen met scheve blikken. Idem met kriek: laat mij dat toch gewoon bestellen als ik zin heb in iets zoets? Maar ik heb besloten om er me niets meer van aan te trekken, en voortaan met opgeheven hoofd mijn cosmopolitan of mijn kriek te bestellen. Ik ga ervoor! Al zou het wat die cosmopolitans betreft wel helpen als die dingen niet altijd zo vrouwelijk versierd werden, met roze vlaggetjes en zo. Waarom kan een ober er geen piratenvlaggetje in steken als hij ziet dat het een man is die een daiquiri bestelt? Ik zou er me alleszins een stuk beter door voelen.»

HUMO Wanneer in je leven was je het gelukkigst, en wanneer het ongelukkigst?

Lelie «Het gelukkigst was ik in de lagere school, het ongelukkigst in de kleuterschool.

»Niet dat ik het me zelf nog kan herinneren, maar van horen zeggen weet ik dat de kleuterschool mijn ding niet was. Volgens de overlevering moet ik in het derde kleuterklasje zelfs een keer tegen een juffrouw gezegd hebben dat ze ‘de nagel aan mijn doodskist’ was. Kun je ’t je voorstellen, uit de mond van een kleuter van 5? (lacht) Maar in de lagere school was ik dus wél gelukkig. Ik ben een echte nostalgicus: ik verlang nog altijd terug naar die zorgeloze tijd, toen heel mijn leven geregeld werd door mijn ouders en mijn leerkrachten, en ik me om niks hoefde te bekommeren.»

HUMO Lees je graag?

Lelie «Ik lees zelden. Feitelijk consumeer ik enkel audioboeken en podcasts, omdat ik voor fysieke boeken niet genoeg concentratie kan opbrengen – eeuwig kleuter gebleven op dat vlak.»

HUMO Hou je wel van andere kunstvormen?

Lelie «Als ik aan kunst denk, dan denk ik vooral aan de originele Britse versie van ‘The Office’, van en met Ricky Gervais. Wat mij betreft, is dat het mooiste, meest verfijnde, beste, grappigste, meest verbluffende en perfecte dat de mensheid ooit heeft voortgebracht. En ik heb het nu niet over die recente film over David Brent – die was beduidend minder goed – maar over de twee seizoenen en de kerstspecial. Dat was simpelweg áf.

»Trouwens, over lezen gesproken: ik heb wel juist ‘The Disaster Artist’ gelezen, een boek van een acteur (Greg Sestero, red.) over zijn ervaringen op de set van ‘The Room’. Mocht je er nog nooit van gehoord hebben: ‘The Room’ (uit 2003, red.) is de meest hilarische slechte film aller tijden. Je hoort wel vaker over iets zeggen dat het zo slecht is dat het weer goed wordt, maar ‘The Room’ blijft echt tot op het einde grappig, omdat er genoeg afwisseling binnen de shittiness is. En als je vervolgens dat boek leest en je kijkt nog eens, dan is-ie nog tien keer grappiger. Je wéét dan bijvoorbeeld waarom er in letterlijk alle kaders die in de film voorkomen foto’s van lepels te zien zijn: ze hadden die kaders net gekocht, en de stockfoto’s die erin zaten gewoon laten zitten.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Lelie «Als ik bij mijn ouders langsga, maakt niet uit op welk uur van de dag, dan neem ik steevast een lang, heet bad. Ik vind dat het zaligste dat er is. Onlangs heb ik wel een show gezien van de Amerikaanse stand-upcomedian Joe Rogan, waarin die zich een fervent tegenstander van baden verklaarde. En ik moet toegeven dat hij er een gegronde reden voor had: ‘You’re just making dick and asshole tea.’ Die opmerking heeft me ernstig aan het denken gezet, al blijf ik een bad nemen voorlopig toch te aangenaam en ontspannend vinden om er definitief mee op te houden.»

HUMO Stel dat je vrije keus had, wie zou dan weleens mee in dat bad mogen?

Lelie «Ik weet dat ik daarnet zei dat ‘The Office’ het mooiste, meest verfijnde, beste, grappigste, meest verbluffende en perfecte is dat ooit gemaakt is, maar eigenlijk bedoelde ik ‘Spring’, die jeugdserie uit de jaren 90 op Ketnet. Het personage Chantal, op fenomenale wijze vertolkt door Cara Van der Auwera, was destijds dan ook de liefde van mijn leven. Chantal lag aanvankelijk niet zo goed in de dansgroep, en dat ging me zodanig aan het hart dat ik dat gevoel ’s ochtends mee naar school nam en dacht: ‘God, Ik hoop dat het vanavond beter gaat met haar.’ Kortom: ik zou er niks op tegen hebben mocht Chantal uit ‘Spring’ mij tijdens het baden vervoegen. Maar als dat te lastig blijkt, is Sarah Michelle Gellar een goeie tweede, zoals ze eruitzag in ‘Buffy the Vampire Slayer’ dan. Ik ben geen moeilijke mens.»

Woutvan Aertt ‘Friet met curryworst special’

’t Zou een knap staaltje wrange ironie zijn geweest, of een wrang staaltje knappe ironie, om op weg naar een interview met de wereldkampioen cyclocross het loodje te leggen in een fietsongeval. Toch fijn dat onze remmen werkten toen de sympathieke bestuurder van die zwarte BMW plots besloot af te slaan.

Wout van Aert «Voor mij is dat zeer herkenbaar. Als ik tijdens een training op een fietspad rijd en een auto naar rechts zie pinken, dan houd ik me al klaar om alles dicht te gooien: ik weet dat negen van de tien keer de chauffeur zal afslaan zonder eerst in z’n achteruitkijkspiegel te kijken. Sowieso is er hier in België vaak totaal geen respect voor fietsers. Zeker niet wanneer je zoals ik weleens op de baan fietst omdat het fietspad op niks trekt: dan blijven ze met open raampje naast je rijden om je voor rotte vis uit te maken. Ofwel duwen ze een minuut lang op hun claxon, of ze komen met opzet vijf centimeter van je stuur langsgescheurd. Ik durf dan weleens kwaad met mijn arm gebaren, of een middelvinger opsteken. Ha ja: die mensen spelen niet alleen met mijn job, maar ook met mijn leven.»

HUMO Waaraan kun jij je nog meer ergeren in dit ondermaanse?

van Aert «Aan mensen die niet kunnen beslissen. Zelf ben ik iemand die beslissingen neemt op een knip: het is zwart of wit voor mij, het één of het ander. Eeuwig twijfelen en semmelen, daar heeft niemand iets aan.»

HUMO Zonder gesemmel dan: wat is voor jou de hemel op aarde?

van Aert «De momenten waarop ik me het gelukkigst voel, zijn de avonden na een overwinning. En dan heb ik het niet over de adrenalinekick van de winst zelf, maar over het moment waarop je uit de drukte weg bent, en ergens rustig een frietje kunt gaan steken voordat je thuis voldaan in je zetel ploft. Op zo’n momenten voel ik me de koning te rijk.»

HUMO Wat bestel je doorgaans in de frituur?

van Aert «Meestal gewoon een grote friet – enkel als ik héél grote honger heb, durf ik er weleens een curryworst special bij te nemen. Al moet ik toegeven dat ik na het Belgisch Kampioenschap tijdrijden in juni – héél uitzonderlijk – de McDonalds ben ingedoken voor een groot Royal Cheese-menu, met nog een aparte Big Mac erbij en een McFlurry erachteraan: the full monty.»

HUMO En een fris biertje voor de dorst?

van Aert «Nee, dat niet. Ik gun mezelf die friet, maar ik ga er geen bier of een liter cola bij drinken, en er al zeker geen halve pot mayonaise bij eten: die frieten zijn al zonde genoeg. Maar een sauzenboer ben ik toch al niet, dus geen probleem.»

HUMO Wat doe je het liefst wanneer je na die grote friet thuis in de zetel ploft?

van Aert «Naar ‘Thuis’ kijken (lachje). In het seizoen kijken Sarah en ik elke avond naar een aflevering in uitgesteld relais, da’s inmiddels een vaste gewoonte geworden. ’t Is ontspannende tv: je moet er niet bij nadenken, en de voorspelbaarheid is vaak echt grappig. De laatste seizoensfinale bijvoorbeeld: op wel vijf momenten kon je op voorhand al zeggen wat er ging gebeuren. Al vraag ik me nu toch wel af wat er met Waldek is gebeurd. Je weet: ze dachten dat hij verzopen was, want Frank had hem bijeengeslagen. Maar op het einde bleek dat hij ergens vastgeketend zat op een stoel. Dinges, Julia deed wel wat raar. Maar Mayra deed ook raar, dus ik weet het niet.»

HUMO Stel: ‘Thuis’ is afgelopen, en er is niks anders op tv. Durf je dan al eens een boek vast te nemen?

van Aert «Ikke? Nee. Mijn drie jaar oudere zus Liese zat vroeger altijd met een boekje in een hoekje, maar ik heb daar nooit iets van begrepen. Het enige boek dat ik ooit met interesse heb uitgelezen, was ‘Recht uit het hart’ van Niels Albert, mijn ploegleider (uit 2014, red.). Ik vond het sowieso al chic van hem dat hij zo kort nadat hij is moeten stoppen met fietsen vanwege hartproblemen, toch de energie heeft gevonden om dat boek te schrijven – hij is gestopt in mei, en in september lag dat boek al in de rekken. En ’t was dan ook nog eens echt een goed boek.»

HUMO Van de ene dag op de andere gedwongen worden te stoppen met koersen: zou dat voor jou de hel op aarde benaderen?

van Aert «Ik denk het wel, ja. Mensen zoals Niels en ik kunnen feitelijk weinig, hé? We zijn allebei al in onze vroege jeugd beginnen te koersen, en het leven dat daarbij hoort zijn we gewoon geraakt. Alles is voor je geregeld wanneer je coureur bent: als dat van vandaag op morgen wegvalt, en je moet ineens zelf achter alles beginnen aanlopen, dat is zwaar. Maar Niels wou niet doodvallen op zijn fiets – hoe zou je zelf zijn? – dus hij moest wel.

»Trouwens, wat de hel op aarde betreft: ik heb weleens het gevoel dat we al aardig dicht in de buurt komen, met al die terreur van tegenwoordig. En het strafste is nog dat het precies normaal aan het worden is. Vorig jaar met de aanslagen in Brussel was ik de hele dag met niks anders bezig: ik zat constant naar de tv te kijken en op mijn laptop het nieuws te checken. Maar als er nu weer eens een aanslag in Duitsland gebeurt of in Engeland of zo, dan denk ik al snel: ‘Pfff, het zal wel.’»

HUMO Is er ooit een periode in je leven geweest waarin je ongelukkig was?

van Aert «Echt ongelukkig ben ik nooit geweest, nee. Al heb ik het op het middelbaar wel moeilijk gehad met het feit dat ik zo klein van gestalte was: mijn scheut heb ik pas op mijn achttiende of negentiende gekregen. Ergens wist ik wel dat het niks was om me zorgen over te maken – mijn vader is ook lang klein gebleven, dus ’t zit in de familie – maar op je vijftiende, zestiende is dat toch weleens vervelend. Zeker ook in de koers: ’t was raar om als klein ventje tussen al die beren te rijden.»

HUMO Je was toen dus al aan het koersen?

van Aert «Ik koers al van mijn achtste. Ik weet het nog goed: voor mijn eerste communie kreeg ik een mountainbike, en niet veel later vroeg een schoolkameraadje me om mee te doen aan een wedstrijdje in de buurt. Ik werd tweede, zonder enige voorbereiding of training. En ja, toen was ik vertrokken natuurlijk, want dat smaakte naar meer. En voor ik het wist, was ik het hele jaar aan het koersen.»

HUMO Wat bezorgt je geestelijk genot?

van Aert «Reizen, dat doe ik heel graag.»

HUMO Waar ben je al allemaal geweest?

van Aert «Met Sarah ben ik al in Abu Dhabi geweest, en in Tenerife en de Dominicaanse Republiek. En eerder dit jaar ben ik bijna in één ruk naar Noorwegen gereden, omdat ik daar graag eens de natuur wilde gaan bekijken. Megachic was dat. En met de cross ben ik al in een paar staten in Amerika geweest: Kentucky, Wisconsin en Iowa. Én Illinois, want vorig jaar zijn we op sponsorbezoek geweest naar Chicago. Sarah en ik zouden in de toekomst graag eens een roadtrip door Amerika doen: de levensstijl en de gang van zaken daar spreekt ons wel aan.»

HUMO Ben jij iemand die op reis graag wat cultuur meepikt?

van Aert «Museums en ruïnes en zo? Nee, daar krijg ik de kriebels van. Ik kan veel meer genieten van iets te drinken tussen de locals, ergens op een terrasje in een pittoresk dorpje.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

van Aert «Hola! Euh… dinges, zeker? (lacht) Maar ik kan ook een kick krijgen van in topvorm te zijn. Alles gaat dan precies vanzelf, en je voelt je één met je fiets. En wat ik ook tof vind, is zo eens af en toe naar een wellnesscentrum gaan. Sarah en ik huren altijd een privésauna af: dan zijn we pas echt op ons gemak.»

HUMO Anders niet, dan?

van Aert «Welja, het veldrijden leeft ongelooflijk in Vlaanderen, hé? Qua gezichtsbekendheid zijn wij veel populairder dan de meeste wegrenners. Als ik in Vlaanderen ergens ga eten, is er altijd wel weer iemand die een foto komt vragen, ‘voor de kleine’ of zo. Die mensen bedoelen dat niet slecht, maar als je ergens privé bent, wil je daar niet als ‘de coureur Wout van Aert’ zitten, maar als een normale sterveling.»

HUMO Binnenkort ga je trouwen met Sarah: voordat ik je proficiat wens, toch nog snel even naar je favoriete onenightstand peilen.

van Aert «Ik heb het wel voor Nathalie Meskens.»

HUMO De vroegere versie of de huidige superslanke?

van Aert «De huidige (lacht). Of is dat misschien niet politiek correct om te zeggen?»

Coely ‘Weg met die bh!’

Zangeres Coely is bekend én komt uit Antwerpen, maar hey: dat hoeft nog niet te betekenen dat ze rondwandelt as if she owns the place.

Coely «O, dat soort mensen, van die types die uitstralen: ‘Ik ben de man,’ ik kan er niet tegen. Ik kan er niet tégen! Get out of my way, seriously. Nóóit zal ik zo worden: dat zit gewoon niet in me.»

HUMO Daar houden we je aan. Maar vertel eens: kunnen jouw naasten ook weleens niet tegen jou?

Coely «Ja: op een slechte dag kan ik heel grumpy zijn. Als ik mijn maandstonden heb bijvoorbeeld, oh my God! Ik zeg dat dan ook gewoon rechtuit tegen mijn vrienden of mijn bandleden, maar meestal hadden ze het al in de gaten: als ik écht grumpy ben, wil ik dat mensen dat ook zien. Dus dan frons ik mijn wenkbrauwen keihard, zó (doet voor). Pas op, ik kijk ook zo wanneer ik gewoon aan het nadenken ben. Dan vragen ze me weleens: ‘Hé, wat is er met jou? – ‘Euh… niks. Waarom?’»

HUMO Wat is voor jou de hemel op aarde?

Coely «De hemel op aarde, voor mij is dat: iets van mijn bucketlist kunnen schrappen. En daarna kunnen zeggen: ‘Ik ben trots, want ik heb mijn angst overwonnen.’»

HUMO Wat is het laatste dat je van je bucketlist geschrapt hebt?

Coely «Hmm… (lacht) Nee, dat ga ik je niet zeggen. Nee, nee, nee.»

HUMO Komaan, Coely.

Coely «Neenee, echt niet, hahaha! Maar ik zal je zeggen wat het voorlaatste is: een tijdje terug heb ik op een boot gezeten. Dat was nice.»

HUMO Een boot?

Coely «Ja! (lacht) Een jacht van een maat van mij. Niet dat we ermee gevaren hebben; we hebben gewoon wat gedronken op het dek, en gekeken naar de andere boten. Zo mooi! Ooit zou ik willen leren varen, ik zie mezelf dat echt nog doen. Terwijl ik daar vroeger dus nooit aan gedacht had, hè? Maar ik doe het liefst dingen waar ik niet eens over zou dénken om ze ooit te doen. Snap je wat ik bedoel? Zo heb ik altijd een hekel gehad aan spinnen: ik haatte ze, kon ze niet zien, had er een afkeer van. Maar sinds een tijdje is dat aan het veranderen, omdat ik vind dat ik mijn angsten recht in de ogen moet durven te kijken. Als ik nu een spin zie, denk ik simpelweg: ‘Oké. Een spin’. Ik weet nu al dat er ooit een dag gaat komen waarop ik een spin zal vastpakken en over mijn hand zal laten lopen. Wie weet wel zo’n grote harige.»

HUMO Hoe stel je je de hel op aarde voor?

Coely «Mocht ik mijn moeder verliezen, dat zou voor mij de hel op aarde zijn. En ik vind het ook vreselijk om haar te zien treuren.

»Een paar jaar geleden is mijn oma gestorven. Mijn mama heeft haar niet meer kunnen zien toen ze ziek werd en uiteindelijk overleden is, want naar Congo afreizen kostte te veel geld, en ’t was ook te lastig om dat geregeld te krijgen. En dus heeft ze het moeten doen met een video van de begrafenis die ons werd opgestuurd, echt erg. Eén volle week hebben we thuis in de rouw gezeten, want bij Congolezen moet je een week grieven voordat je weer verder kunt. En zo’n week duurt lang, hè? Want er is elke dag weer die pijn waar je doorheen moet, en elke dag zie je je moeder weer huilen terwijl haar vrienden haar proberen te troosten. Ik had besloten dat ík degene zou zijn die zich sterk zou houden voor de rest, want ik wist dat mijn moeder en mijn broers crushed zouden zijn. Als ik het te kwaad kreeg, ging ik dus naar mijn kamer, waar niemand me kon zien. Daar heb ik toen best veel gehuild, want ik zag mijn oma heel graag. Mijn oudste broer, 20 is hij, heeft een moedervlek aan zijn oor, die helemaal wit is. De kleur van mijn oma: ze was een albino. In Afrika worden albino’s uitgestoten, maar ik vind ze mooi. Elke keer als ik een albino tegenkom, word ik gelukkig.»

HUMO Om maar eens een heel ander onderwerp op het vuur te gooien: kunnen boeken je ook gelukkig maken?

Coely «Ja! Ik heb altijd graag gelezen, al van in de lagere school. Ik lees ook nog altijd voor aan mijn broertje van 7, uit ‘101 dalmatiërs’ bijvoorbeeld. Terwijl hij zachtjes in slaap valt, zit ik bijna te snikken van ontroering: ‘Boehoehoe! Ocharme die dalmatiërs!’ (lacht) Ik kan soms nog echt een kind zijn, hè.

»Maar ik lees ook graag biografieën, zoals die van Nina Simone: heel pakkend. Of dat boek van dinges, euhm… Shit, ik kan niet op haar naam komen. Komaan, hoe heet ze nu toch weer? Ik weet het, het ligt op the tip of my tongue! Een superartieste, die meespeelde in een film met Eddie Murphy. Ik heb de Franse versie gezien, en ze zei altijd: ‘Sexy chocolat!’»

HUMO Leeft ze nog?

Coely «Ja! ’t Is een muzikante, een zangeres, ze heeft nog gespeeld op North Sea Jazz. Maar allee nu! Ze is groot, heeft kort haar, is een beetje zot. En ze is black, draagt altijd rare dingen, en ze lijkt op een man.»

HUMO Grace Jones?

Coely «Ja!»

HUMO Hè hè.

Coely «Háár boek (‘I’ll Never Write My Memoirs’, red.) heb ik dus thuis liggen. En ik ben er ook in begonnen, maar al na een paar bladzijden ben ik gestopt. Ze zegt in dat boek niet alleen wat ze wil zeggen, maar ook wat ze tegelijkertijd denkt: boeiend hoor, maar na een tijdje dacht ik toch: ‘Hoho, even wachten. I need to recap!’ Ik was er nog niet klaar voor, zullen we maar zeggen.»

HUMO Wat is jouw artistieke top?

Coely «Ik vind alles fascinerend.»

HUMO Alles?

Coely «Alles (lacht). Zet iemand die daar niet echt mee bezig is vóór een schilderij met een paar verfplekken erop, en hij of zij zal zeggen: ‘Wat is dat nu weer voor iets?’ Maar ik zie daar meer in omdat ik met m’n fantasie speel. Beelden en sculpturen, en rare schilderijen waarvan je denkt: ‘Waarom máákt iemand zoiets?’: ik vind dat mooi, ik vind dat heerlijk, ik ben daar neig in geïnteresseerd. Oude schilderijen à la de Mona Lisa, of dat ene beroemde schilderij met die vinger die een andere vinger aanraakt: geweldig. Maar ook nieuwe werken interesseren me, van kunstenaars van nu. Ik geniet van alles wat oud én nieuw is, en ook van alles ertussenin.»

HUMO Da’s een boel. Kun je al evenzeer genieten van culinaire hoogstandjes?

Coely «Jaaah!! Ik eet supergraag! En ik ben een vleeseter, hè: mijn lievelingseten is entrecote, of ribeye. Jongens toch! Meestal eet ik dat op restaurant, maar soms durf ik ook al eens thuis iets in de braadpan te gooien. En dan wil ik het ook precies maken zoals het hoort: op internet zoek ik op hoeveel minuten ik het aan iedere kant moet bakken totdat het saignant is. En ik kruid het niet met peper en zout: ik maak mijn eigen mixture, waar ik vanalles en nog wat in doe.

»Ha, onlangs heb ik voor het eerst mosselen gekookt, en er was niets aan! Ik had altijd gedacht dat dat heel ingewikkeld was. Nu ik weet dat ik het kan, heb ik mezelf voorgenomen om het de volgende keer nog beter aan te pakken: dan voeg ik wijn of room toe.»

HUMO Niet doen! Maar ter zake: wat beschouw jij als het hoogste lichamelijke genot?

Coely «Geen bh aandoen: dat is echt een zalig gevoel. Jij als man bent vrij, maar wij vrouwen zitten doorgaans van ’s morgens tot ’s avonds met vanalles en nog wat vastgeklemd en ingesnoerd. Als je al die rommel even kunt uittrekken en laten vallen, dan is het alsof je lichaam in één keer een stuk lichter wordt.»

HUMO Spijkers met koppen nu: wie is je favoriete onenightstand?

Coely «Ik denk… Michael B. Jordan (glimlacht).»

HUMO De oud-basketter?

Coely «Nee, de acteur. Elk meisje heeft wel een crush op een acteur, en bij mij is dat dus Michael B. Jordan. Zo knap dat hij is! Ik krijg er mijn vriend ook altijd jaloers mee, haha: ‘O, zo knap dat die Michael B. Jordan is!’»

HUMO Durf je het ook aan om iemand dichter bij huis te kiezen?

Coely «Oef! Nee, ik zou niet weten wie.»

HUMO Een collega-muzikant misschien?

Coely «Hmm, nee.»

HUMO Een acteur?

Coely «Een acteur uit Vlaanderen? Nah.»

HUMO Een voetballer misschien?

Coely (glimlacht)

HUMO Bingo!

Coely «Dinges, Jan Vertonghen.»

HUMO Da’s al de tweede keer deze zomer dat die vernoemd wordt.

Coely «O man, ik vind hem zo’n knappe gast! Hij heeft wel iets goofy, maar tegelijk vind ik hem ook razend aantrekkelijk. Hij lacht en speelt veel, maar ik denk dat hij ook serieus kan zijn, en lief en zorgzaam.»

HUMO En meedogenloos in zijn glijdende tackles.

Coely (lacht) «Dat boven alles.»